Χρήστος Δασκαλάκης: "Όλα ένα «παραμύθι» είναι τελικά. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να αφεθούμε και να του επιτρέψουμε να μας ταξιδέψει"

Η καραντίνα, το θέατρο, το «Γονεοτροφείο», οι αλλαγές στη ζωή μας.

Ο συγγραφέας Χρήστος Δασκαλάκης μιλάει στις Τέχνες για όλα εκείνα που φοβίζουν ή εμπνέουν έναν άνθρωπο στην εποχή της διαδικτυακής πραγματικότητας.

Σε μια εποχή τόσο εύθραυστη κοινωνικά, πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να ισορροπήσει και να δημιουργήσει;

Νομίζω όλα είναι θέμα απόφασης. Αποφασίζεις ο ίδιος πόσο θα επιτρέπεις σε κάτι να σε επηρεάσει, να σε «κλειδώσει» ή να σε διατηρήσει «ετοιμοπόλεμο». Μερικές φορές οι δυσκολίες σε κάνουν να πάρεις πιο άμεσα κάποιες αποφάσεις που θα έπρεπε να έχεις πάρει από καιρό. Όσο κι αν με ταράζει μια εύθραυστη κατάσταση, προσπαθώ να βρω εκεί μέσα τον εαυτό μου και να δω πώς μπορώ να ισορροπήσω και να προσαρμοστώ για το καλό μου.

Τι αίσθηση σας έχει αφήσει η «εποχή» της καραντίνας;

Μια αίσθηση έντονης αβεβαιότητας κυρίως. Μια αβεβαιότητα που όμως, επειδή την εκφράζω στα κείμενα μου καθημερινά, λίγο ξορκίζεται και ίσως και να συνηθίζεται τελικά. Θα έλεγα ότι προσαρμόστηκα γρήγορα. Δεν ξέρω βέβαια τι συνέπειες θα έχει αυτή η καινούρια «ρουτίνα» στις ζωές μας.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο έντονη αλλαγή που έφερε στη ζωή μας;

Η συνήθεια! Για χρόνια μας έλεγαν να απομακρυνθούμε από τον υπολογιστή, να βγούμε έξω από το σπίτι, να είμαστε κοντά στη φύση. Τα παιδιά να αφήσουν την οθόνη και να βγουν να παίξουν στη γειτονιά, να κοινωνικοποιηθούν και να μάθουν να μοιράζονται. Ξαφνικά όλο αυτό μας το πήραν πίσω. Μείναμε κλεισμένοι, μπροστά από μια οθόνη, σε άδειες γειτονιές, μακριά από τη φύση, μόνοι, απομονωμένοι, ελεύθεροι φυλακισμένοι.

Θα μας πάρει χρόνο πιστεύετε να επιστρέψουμε στη γνωστή μας πραγματικότητα;

Φυσικά. Κάποτε λαχταρούσαμε να βγούμε έξω και να κάνουμε τα ψώνια μας στα μαγαζιά της γειτονιάς, στo super market, να πάμε στο σινεμά, στο θέατρο. Τώρα μάθαμε να έρχονται όλα στο σπίτι μας με το πάτημα μερικών πλήκτρων στον υπολογιστή. Τα ψώνια, η ψυχαγωγία, η επικοινωνία, όλα έρχονται στο δωμάτιό μας. Αυτή η «συνήθεια» που ανέφερα παραπάνω είναι μεγάλη παγίδα. Κάποιοι θα αντισταθούν. Κάποιοι απλά θα επαναπαυτούν στην ευκολία. Και σίγουρα θα πάρει αρκετό χρόνο για να επιστρέψει ένα μικρό μόνο μέρος της προηγούμενης «κανονικότητας».

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα αλλαγής;

Εξαρτάται την αλλαγή. Κάποιες αλλαγές είναι για καλό. Κάποιες όχι. Όσα φοβάμαι, νομίζω θα πάρουν πολύ χρόνο και δε θα ζω για να τα δω.

Και οι αλλαγές στο θεατρικό σκηνικό; Έχετε και εσείς ζήσει δύο σεζόν ως μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Τι εντύπωση σας άφησε;

Εγώ είμαι ακόμα στην τάξη του νηπιαγωγείου όσον αφορά το σχολείο του θεάτρου. Σαν συγγραφέας δύο θεατρικών παραστάσεων, σε μια γνώριμη ομάδα, το περιβάλλον ήταν άκρως προστατευμένο και η ομάδα μας ήταν μια παρέα νέων ανθρώπων που μόνο αγάπη μπορούσε να δώσει και να πάρει. Στα τρία χρόνια όμως που υπήρξα μαθητής μιας σχολής θεάτρου, εκεί ναι, είδα τις διαφορές. Εκεί κατάλαβα ότι η ομορφιά μπορεί να κερδίσει, να δελεάσει, να γίνει ποθητή στα μάτια κάποιου δασκάλου. Εκεί κατάλαβα ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ δυνατού και αδύναμου, απροστάτευτου και «προστατευμένου».

Αποφασίσατε λοιπόν να μείνετε στο χώρο του βιβλίου. Είναι ένας χώρος που σας προσφέρει περισσότερή ασφάλεια;

Θα έλεγα πως ναι. Η συγγραφή είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω και να λειτουργώ εντελώς ελεύθερα. Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό, είναι πως ακόμα παραμένει ένα «χόμπι». Ακόμα και τις αμοιβές μου δεν τις κρατάω για εμένα. Έτσι, νιώθω ότι δεν «εξαρτώμαι» από αυτό, μπορώ ελεύθερος να κάνω αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή μου. Όχι ότι είναι ένας εύκολος χώρος. Οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα. Θέλει μεγάλη υπομονή και πίστη στον εαυτό σου μέχρι να ακούσεις το μεγάλο «Ναι».

«Το Γονεοτροφείο» ο τίτλος του καινούριου σας βιβλίου. Πρωτότυπο, διαφορετικό, τρυφερό, έχει ήδη αγαπηθεί και κουβαλάει κάποια καινούρια σχέδια στις βαλίτσες του.

Όντως! Το «Γονεοτροφείο» έχει ήδη πάρει το πράσινο φως για τη μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι και είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος για αυτό. Είναι μια ιστορία που, από την πρώτη στιγμή, άνθρωποι του χώρου μας έβαλαν την ιδέα ότι έχει μια διαφορετική δυναμική που πρέπει να επικοινωνηθεί και με άλλους τρόπους.

Θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για τη θεατρική μεταφορά ή είναι ακόμα νωρίς;

Η αλήθεια είναι πως είναι ακόμα πολύ νωρίς. Βρισκόμαστε στα σπάργανα, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο υπέρ μας. Στόχος των συντελεστών είναι να ανέβει η παράσταση του χρόνου, αν και εφόσον επιτραπεί στα θέατρα να λειτουργήσουν κανονικά. Επομένως υπάρχει ένα μεγάλο χρονικό «κενό» που θα το εκμεταλλευτούμε ώστε να βρεθούν οι σωστοί συντελεστές, να γίνουν κάποιες διαδικτυακές οντισιόν και να αρχίσει να στήνεται η όλη παραγωγή.

Έχετε προχωρήσει ήδη στη διασκευή; Να περιμένουμε κάτι διαφορετικό σε σχέση με το περιεχόμενο του βιβλίου;

Η διασκευή έχει γίνει εδώ και περίπου έναν χρόνο, όχι από εμένα όμως αυτήν τη φορά.

Η διασκευή ανήκει ολοκληρωτικά στον Σωκράτη Πατσίκα που ήταν και ο άνθρωπος που πρώτος εντόπισε τις δυνατότητες του Γονεοτροφείου και θέλησε να χρησιμοποιήσει όλη την πολυετή εμπειρία του στο παιδικό θέατρο για να μεταμορφώσει την ιστορία μου σε κάτι μοναδικό. Πλέον μιλάμε για μια παράσταση για θεατές κάθε ηλικίας, με πολλές και απίστευτες διαφοροποιήσεις σε σχέση με το βιβλίο, που με εντυπωσίασαν και με έκαναν να ζηλέψω. Ο Σωκράτης μου έκανε το καλύτερο δώρο!

Έχει ανακοινωθεί το όνομα του σκηνοθέτη;

Βεβαίως! Ο Ευθύμης Χρήστου είναι ο άνθρωπος που θα έχει το ρόλο του «μαέστρου», όπως συνηθίζω να λέω. Ένας σκηνοθέτης που γνώρισα μέσω φίλων ηθοποιών, που τον θέλαμε πολύ, που η ομάδα ήξερε ότι είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να δώσει πνοή σε αυτό κείμενο. Για εμένα, το να βρίσκομαι δίπλα σε νέους ανθρώπους με τέτοιο ταλέντο είναι ένα σχολείο.

Παρατηρώ τελικά πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιστρέφετε κάθε φορά στο θέατρο.

Παρατηρώ τελικά το ίδιο (γελάει). Συμβαίνει κάτι μαγικό στο θέατρο ακόμα κι όταν είσαι εκεί ως «ερασιτέχνης κομπάρσος», όπως αποκαλώ τον εαυτό μου, μιας και εγώ δεν είμαι ηθοποιός, γράφω μόνο και βοηθάω όσο μπορώ ως μέλος της ομάδας. Και μετά από δύο έργα, παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει το θέατρο αυτήν τη στιγμή, θα έλεγα πως αυτή είναι για εμένα η πιο ουσιαστική και ώριμη συμμετοχή μου. Το αγαπώ πολύ το «Γονεοτροφείο». Είναι έμμεσα η «ιστορία» της ζωής μου.

Στην προηγούμενη παιδική παράσταση που γράψατε είχατε και έναν μικρό ρόλο στη σκηνή. Να περιμένουμε το ίδιο και στο «Γονεοτροφείο»;

Κοιτάξτε. Όσο ενεργός και εξωστρεφής είμαι στα παρασκήνια, τόσο «αδύναμος» και ντροπαλός είμαι μπροστά στη σκηνή. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρω τι θα γίνει τελικά. Όλα είναι στο χέρι του σκηνοθέτη.

Τι σημαίνει τελικά «Γονεοτροφείο» για εσάς;

Ένα βιβλίο για κάθε ηλικία, για κάθε άνθρωπο που ονειρεύεται να γίνει αποδεκτός, να νιώσει ασφαλής και να αγαπηθεί. Ένα βιβλίο που θα μεταφερθεί στο θέατρο για μπορέσει να ζωντανέψει όλα τα πολύτιμα μηνύματά του. Μια ιστορία που γλυκαίνει την ψυχή μου σαν παιδί και δικαιώνει τις προσπάθειές μου ως ενήλικας. Ξέρετε, όλα ένα «παραμύθι» είναι τελικά. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να αφεθούμε και να του επιτρέψουμε να μας ταξιδέψει.