Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Θεόδωρος Σαντάς


Γεννήθηκε στην Ηράκλεια Φθιώτιδας. Ήταν μαθηματικός και διετέλεσε πρόεδρος της ΕΛΒΕ (Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος). Το 1997 κάνει την εμφάνισή του στο χώρο της λογοτεχνίας με την ποιητική συλλογή «Το ταξίδι του άστρου», το οποίο αποτελεί θρηνητική αφιέρωση στην πρόωρα χαμένη ανηψιά του Νικολίτσα Πολύζου, παιδί της αδερφής του. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «η μικρή Δανάη» σε στίχους του ιδίου και μουσική του Δημήτρη Κεχαγιά. Τιμήθηκε επανειλημμένα από την ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών), από το Δήμο Θεσσαλονίκης και άλλους φορείς. Το 1999 εκδίδει την δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «στου Αιγαίου τον έρωτα» και το 2000 την ποιητική συλλογή «Οκτέτο» με άλλους εφτά ποιητές της Θεσσαλονίκης. Το 2002 βραβεύεται από την «Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης» και από το λογοτεχνικό σύλλογο Αγρινίου «Κ. Χατζόπουλος». Το 2004 εκδίδει την ποιητική συλλογή « Ό,τι δε σβήνει η βροχή». Τιμήθηκε επίσης από την «Ακαδημία Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού» και σε ποιητικό διαγωνισμό του Δήμου Χαλκίδας, ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν και σε περιοδικό του Δήμου. Στίχοι του για τους ήρωες του ’21 και του Μακεδονικού Αγώνα μελοποιήθηκαν από τον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Τσαμπατζίδη και εκδόθηκαν σε cd με τίτλο: Ελλάδα- Μήτρα Ηρώων, Λίκνο της Πίστης και της Λευτεριάς. Βραβεύτηκε το 2006 στο 2ο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης. Ήταν ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος».



ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΓΑΡΔΕΝΙΑ

Θλιμμένη «Γαρδένια»
που ζεις με την ευαισθησία της ποίησης
μη σε παρασέρνει το άγριο κύμα
στις βραχονησίδες του πέλαγου.
Πιστεύεις ότι έμεινες ολομόναχη
τελευταίο φύλλο του δέντρου
χωρίς τη θαλπωρή του Αντώνιου
δίχως μια καρτούλα στη γλάστρα σου
να γράφει σ’αγαπώ σε Χειμώνες και Καλοκαίρια
και να υπογράφει φαρδιά ,πλατιά.
Να σε χορεύει σαν την άγρια τη βροχή
στις ισημερίες του Φθινοπώρου
σαν το άγριο σπάρτο, στις ισημερίες της Άνοιξης
με το φιλήδονο παραμύθι του έρωτα
με την υπόσχεση της αιώνιας πίστης
κι ας καιροφυλακτεί η Κλεοπάτρα
τον Αντώνιό σου να κλέψει.
Κάποια τραγούδια του Ουρανού
είναι για όλους μας ίδια
όλοι θα νιώσουμε της ερήμου τον κόκκο στο μάτι μας
κάποια φεγγάρια θα μας δακρύσουν πολύ
όταν αποφασίζουν ν’αλλάξουν τη φάση τους.
Ένα δρεπανηφόρο άρμα θα θερίσει
της αυγής μας το γέλιο.
Θλιμμένη γαρδένια
φέτος άργησες να ανθίσεις.
Στα μάτια σου διοχετεύονταν, η καταχνιά κι η αντάρα
κι εγώ που σε ήξερα λιόχαρο τραγούδι της γης,
λιγάκι με τρόμαξες.
Κοιτώντας τα άνθη απ’ τις τσιντόνιες της φίλης σου
κάτι σκόρπια ποιήματα
κάτι καφέδες χυμένους σε τασάκια με στάχτες
έμεινα καρφωμένος στην ισημερία του Μάρτη
στη νύχτα που στάζει ποιήματα απ’τα μάτια σου.
Μοιράζομαι μαζί σου το ποίημα
μ’ένα βαλς σε ποταμόπλοιο του Δούναβη
με τα γαλάζια σου μάτια
μην και τις κλειδωμένες σου αισθήσεις
τις απελευθερώσει ο έρωτας!
Όμως ,θέλω να πω το «Πιστεύω και το Αμήν»
στην καρπογονία μιας νύχτας μαζί σου.
Θέλω να γίνω ο ποιητής του παράτολμου.
Θα περιμένω ένα σου νεύμα
στον παράδεισο της Χερσόνησου
στα Βυζαντινά κειμήλια της «Μεγίστης Λαύρας»
στο λειψό μου το ποίημα.
Ο παράδεισος του Κοράνιου, περιλαμβάνει κύκλους οκτώ
Ο δικός μου έναν ,μονάχα Εσένα!