τις μουσικές χορδές σου αγγίζω
κι η σύνθεση που μου προκύπτει
σε κάτι οικείο με γυρίζει.
Κλείνω τα μάτια για να ακούσω
τον ψίθυρο απ’ τη φωνή σου.
Ήχος μπαλάντας ξεχασμένος,
οίστρος στα ώτα μου πλεγμένος.
Κρατάω ρυθμό νότα τη νότα…
όμοια αρρυθμία των σφυγμών μου
κι η μελωδία Σειρήνας κόρη
μια νουνεχής ρότα και πλώρη.
Και πριν εκπνεύσει όλη η μαγεία
και της γαλήνης τ’ όνειρο χάσω
νιώθω στα δάχτυλα ’κείνο το χάδι
μνήμης απαύγασμα… φαιό σκοτάδι.
Στέλλα Σουράφη, ποιήτρια, συγγραφέας, φιλόλοφος
Το ποίημα περιέχεται στο συλλογικό ποιητικό έργο "Συνομιλώντας με τον Αρθούρο Ρεμπώ" (εκδόσεις Όστρια), στο οποίο συμμετέχουν πενήντα δύο δημιουργοί, ποιητές-λογοτέχνες, που αφιέρωσαν έργα τους στην μορφή του ποιητή του εικοστού αιώνα, που άλλαξε τα δεδομένα στην ποίηση εισάγοντας την ελεύθερη φόρμα και τα ρομαντικά ιδεώδη, του σουρεαλιστή ποιητή, του ηγέτη του συμβολισμού, του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.
Επιμέλεια έργου: Καίτη Κουμανίδου, Βίκυ Δρακουλαράκου
Λίγα λόγια για την ποιήτρια
Γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από το Βαθύ της Σάμου. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως Φιλόλογος. Ασχολείται με την συγγραφή και έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, καθώς και πολλές διακρίσεις και επαίνους για την δουλειά της.
