Κώστας Τηγάνης: "Η μουσική είναι η ζωή μου"

 


Ο έρωτας σαν κόβεται στα δυο δεν έχει τέλος… έγραψε μια μαγική πένα για το «Όνειρό» του. Και γι’ αυτό το «Όνειρο» θα μας μιλήσει ο σημερινός μας καλεσμένος, που δεν είναι άλλος από τον καλλιτέχνη Κώστα Τηγάνη.

Ο Κώστας Τηγάνης είναι ένας εξαιρετικός ερμηνευτής της παραδοσιακής μουσικής, με μια ιδιαίτερα όμορφη και μελωδική φωνή, που με το πρώτο άκουσμα σε κάνει αυτόματα συνοδοιπόρο σε ένα μαγικό μουσικό ταξίδι. Αγγίζει το παραδοσιακό είδος της μουσικής και με μια πληθώρα αξιόλογων συνεργασιών αφήνει το δικό του στίγμα στο μουσικό στερέωμα.

Ας τον αφήσουμε σήμερα να μας πάρει από το χέρι και να γεμίσει τον χώρο μας με νότες και μελωδίες..

Συνέντευξη στη Βάσω Κανιώτη


Κώστα, καλώς βρεθήκαμε! Θα σκαλίσω λίγο το παρελθόν σου, θα σε γυρίσω λίγα χρόνια πίσω και θα σου ζητήσω να θυμηθείς και να μοιραστείς μαζί μας τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο της μουσικής. Πως ξεκίνησε όλο αυτό;

Καλώς βρεθήκαμε, Βάσω και χρόνια πολλά!  Ή πρώτη μου επαφή με τη μουσική, εκπαιδευτικά τουλάχιστον, ήταν κάπου στα επτά μου, όταν με έγραψαν οι γονείς μου στο ωδείο για να παρακολουθήσω μαθήματα πιάνου και λίγο μετά βυζαντινής μουσικής. Εκεί με παρότρυναν οι δάσκαλοί μου να πάω στο μουσικό σχολείο Ιλίου, που ήταν κοντά στη περιοχή μου, όπως και έκανα. Στο σχολείο αυτό είχα την πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τη κοινωνία των μουσικών, από την οποία κέρδισα πολλά πράγματα. Όσον αφορά το τραγούδι συγκεκριμένα, μπορώ να σου πω ότι από πάρα πολύ μικρό παιδάκι "μουρμούριζα" δημοτικά τραγούδια, που τα άκουγα συχνά, λόγω της καταγωγής μου και των ακουσμάτων του πατέρα μου. Χωρίς να ξέρω αν έχω ταλέντο, μου φαινόταν πολύ λογικό να τραγουδάω. Επομένως, δεν ξέρω να σου πω ακριβώς πότε ξεκίνησα.. θεωρώ από πάντα .
Θυμάμαι, όμως, ότι τρελαινόμουν για τα
CD με δημοτικά τραγούδια όποτε είχε εμποροπανήγυρη στη γύρω περιοχή. Ακόμα και σε λαϊκές αγορές και παζάρια, πήγαινα με τους γονείς μου για να αγοράσω CD με δημοτικά τραγούδια, τα οποία ήταν και πολύ φθηνά και ερχόντουσαν κατευθείαν από τις εταιρίες δίσκων (δεν ήταν πειρατικά). Μάλιστα, πολλές φορές δεν έβρισκες αυτές τις δουλειές στα δισκοπωλεία. Όσοι πάγκοι με λουκουμάδες υπάρχουν τώρα, τόσοι πάγκοι με δημοτικά CD υπήρχαν τότε. Ένιωθα απλά ευτυχισμένος κάθε φορά που πήγαινα να αγοράσω κάποιο απ’ αυτά. Και σήμερα νιώθω πολύ τυχερός που έχω κρατήσει συλλογές από τότε. Αυτά θυμάμαι πολύ έντονα από παιδί όσον αφορά τη σχέση μου με τη μουσική.

Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τα συναισθήματα που σου γεννήθηκαν όταν ανέβηκες για πρώτη φορά σε μουσική σκηνή, αλλά και γενικότερα, τι είναι αυτό που νιώθεις εντονότερα όταν ερμηνεύεις μπροστά σε κόσμο.

Πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο τραγούδησα στο θέατρο Πέτρας, σε συναυλία του Δημοτικού Ωδείου Πετρούπολης. Ήμουν τότε έντεκα χρονών. Ερμήνευσα το τσάμικο «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά».
Με το κόσμο νιώθω πάντα μια χαρά. Δε νιώθω κανένα περίεργο συναίσθημα ή κάποιο άγχος. Περισσότερο ντρέπομαι να τραγουδήσω σε μια πρόβα ή μπροστά σε φίλους, παρά όταν βρίσκομαι μπροστά σε ξένο κόσμο.

Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι, πιστεύεις, για έναν ανερχόμενο καλλιτέχνη να καθιερωθεί στο μουσικό στερέωμα; Εσύ αντιμετώπισες δυσκολίες μέσα στα χρόνια;

Θα σου απαντήσω ειλικρινά ότι δε ξέρω ακριβώς τι γίνεται με αυτό, γιατί δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας στερέωμα. Σίγουρα, τίποτα δεν είναι εύκολο. Το θέμα είναι τι προσδοκίες έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να λειτουργεί και με βάση του τι συμβαίνει γύρω του. Όσο πιο προσγειωμένος στη πραγματικότητα είναι, τόσο λιγότερο θα απογοητευτεί σε κάποια αποτυχία, που κι αυτή είναι μέσα στο παιχνίδι. Προσωπικά, για να σου απαντήσω, δεν έχω αντιμετωπίσει παραπάνω δυσκολίες απ’ ότι ο κάθε τραγουδιστής ή μουσικός της γενιάς μου. Ξεκίνησα επαγγελματικά το τραγούδι  με το που τελείωσα το σχολείο, μόλις ξεκίνησε η κρίση δηλαδή. Η «επίσημη» μουσική αγορά έχει μικρύνει, επομένως ένας νέος  καλλιτέχνης, συνήθως, στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δικές του πλάτες, που σημαίνει ότι δίνει χρήματα για να κάνει με την αισθητική που θέλει τη δουλειά του και μετά πάλι ρίχνει χρήματα για τη προώθησή της, για να ακουστεί στον κόσμο. Εγώ χαίρομαι κάπως με αυτό, γιατί έτσι ο καθένας  είναι και πιο ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει (με τη βοήθεια της τεχνολογίας, φυσικά) και δε δεσμεύεται από άλλα πράγματα, από όπου και δεν κερδίζει κάτι. Προσωπικά, δεν ξέρω τι είναι εύκολο και τι δύσκολο. Αυτό που θέλω να καταφέρω εγώ είναι να κάνω πράγματα που θα γεμίζουν εμένα και θα είναι κοντά στη μουσική που αγαπάω.

Με πολύ λίγες λέξεις, τι είναι για σένα, εν τέλει, η μουσική; Άγγιξες αυτή την τέχνη επειδή αποτέλεσε για σένα τρόπο έκφρασης, μέσο βιοπορισμού, όλα μαζί ή και κάτι άλλο;

Η μουσική για μένα είναι η ζωή μου. Τόσο απλά, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό. Οι εικόνες, τα βιώματα και οι εμπειρίες που έχω, είναι μέσα απ’ τη μουσική. Νιώθω πιο ολοκληρωμένος μ’ αυτήν. Τον βιοπορισμό δεν τον σκεφτόμουν όταν ήμουν νεώτερος. Πλέον, όχι απλά τον σκέφτομαι, αλλά ξέρω ότι με το νυχτοκάματο μόνο είναι δύσκολα τα πράγματα και κατά καιρούς όπως και πολλοί συνάδελφοί μου, έτσι κι εγώ , έχω κάνει ή κάνω  μια δεύτερη πρωινή δουλειά για να ανταπεξέλθω. Είναι και η τωρινή συγκυρία που τα έχει κάνει όλα πιο δύσκολα.

Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου; Από το βιογραφικό σου μαθαίνουμε ότι έχεις μια πληθώρα από αξιόλογες δουλειές.

Από όταν ξεκίνησα το μουσικό γυμνάσιο μέχρι και σήμερα, έχω γνωρίσει πολύ σπουδαίους ανθρώπους. Νιώθω πλήρης όταν συνεργάζομαι με μουσικούς που  εκτιμώ και σαν ταλέντα και σαν χαρακτήρες. Είναι πάρα πολλοί και απ’ τη γενιά μου και απ’ τη γενιά των δασκάλων μου. Σε δισκογραφικό επίπεδο έκανα το πρώτο μου single με τη σπουδαία σολίστ και συνθέτρια Ζωή Τηγανούρια, το 2016, μ’ ένα τραγούδι αφιερωμένο στο νησί της, τη Σαμοθράκη, σε στίχους του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ.κ Άνθιμου. Έκτοτε έχουμε περιοδεύσει σε όλη την χώρα μαζί και μαζί της για πρώτη φορά γεύτηκα τη συναυλιακή ατμόσφαιρα, την οποία μέχρι τότε δε γνώριζα. Την ευχαριστώ πολύ και ξέρει ότι την αγαπάω πολύ ως άνθρωπο. Γενικά στο χώρο ο ένας φέρνει τον άλλον και όρεξη να έχεις να μαθαίνεις. Θα ήθελα από δω και πέρα να ασχοληθώ περισσότερο με το να τραγουδάω καινούργια πράγματα και να έχω καινούργιο υλικό. Ζηλεύω, με τη καλή έννοια, τους τραγουδοποιούς που δημιουργούν και δεν επανεκτελούν μόνο. Θα επικεντρωθώ πάρα πολύ σε αυτό, στο να έχω όσο μπορώ ένα όμορφο υλικό τα επόμενα χρόνια..

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να μιλήσουμε για την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου σου τραγουδιού, που φέρει τον τίτλο «Όνειρο» και αποτελεί ένα από τα δεκατρία τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στο νέο άλμπουμ της ποιήτριας Στέλλας Πετρίδου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν» με τίτλο «Έλα ξανά», σε στίχους της ίδιας και σε μουσική του Βασίλη Μαντόγλου. Μίλησέ μας γι' αυτή σου τη συνεργασία.

«Χάθηκες τη νύχτα ξαφνικά,

όπως ξαφνικά σ’ είδα μπροστά μου.

Αχ, και να μη λύγιζες καρδιά!..»

Θέλω, με την ευκαιρία που μου δίνεις, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Στέλλα Πετρίδου, που μου εμπιστεύθηκε ένα από τα δεκατρία κομμάτια αυτής της υπέροχης δουλειάς. Δεν γνωριζόμασταν από πριν. Ο Βασίλης Μαντόγλου, ο συνθέτης του τραγουδιού, της πρότεινε εμένα γι αυτό το κομμάτι και κάπως έτσι η Στέλλα με πήρε τηλέφωνο. Κάπου το καλοκαίρι. Με το Βασίλη έχουμε δουλέψει πολλές φορές στο στούντιό του, σε παραγωγές άλλων μουσικών, επομένως γνωριζόμασταν και χάρηκα που με σκέφτηκε γι’ αυτό το τραγούδι. Το αποτέλεσμα, νομίζω , βγήκε πολύ καλό,  γιατί  υπήρχε κυρίως καλή πρόθεση και από τους τρεις μας. Στη Στέλλα μου έκανε εντύπωση, όταν μπήκα και διάβασα κάποια προηγούμενα ποιήματά της, η ευκολία της στη δημιουργία εικόνων και η ρομαντική της διάθεση, ακόμα και σ’ ένα φαινομενικά απαισιόδοξο στίχο. Ελπίζω το «Όνειρο» να ακουστεί όσο περισσότερο γίνεται, όπως και όλη η δουλειά της.

Στις  live εμφανίσεις σου με ποιο κριτήριο επιλέγεις τα τραγούδια που θα ερμηνεύσεις;

Το κριτήριο είναι πάντα διαφορετικό. Κάποιες φορές μπορεί να κάνουμε μια θεματική βραδιά σε μια μουσική σκηνή, αφιερωμένη σε ένα συνθέτη ή σε έναν στιχουργό. Επιλέγουμε ομαδικά κάποια τραγούδια, συνήθως πέφτουνε ιδέες και διαμορφώνουμε ένα πρόγραμμα με βάση αυτά που μας αρέσουν, με την ελπίδα να αρέσουν και στον κόσμο. Αυτό που κοιτάω περισσότερο είναι να χωρέσω οπουδήποτε σε ένα πρόγραμμα κάποια τραγούδια πιο άγνωστα, που δεν έτυχε να ακουστούν όσο άλλα και είναι στην ουσία σαν καινούργια για το κόσμο, και πολλές φορές για εμάς τους ίδιους.

Θεωρείς ότι ο χώρος είναι γενναιόδωρος για τους ανερχόμενους καλλιτέχνες; Οι παλιοί «αγκαλιάζουν» τους νέους; Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να βρεθείς στην ίδια μουσική σκηνή;

Εξαρτάται, νομίζω, από τον άνθρωπο. Εγώ για παράδειγμα, απ’ τον δάσκαλό μου,  που είμαστε και συνεργάτες πολλά χρόνια, τον Μάκη Γριμάνη, έχω εισπράξει εκτός από πολλά χρήσιμα πράγματα πάνω στη δουλειά και απεριόριστο  σεβασμό. Κάποιοι άλλοι λειτουργούν αλλιώς. Γενικά, νομίζω ότι οι άνθρωποι και διάθεση έχουν να βοηθήσουν τους νεότερους και καλές προθέσεις υπάρχουν από τη μεριά τους, απλά δεν υπάρχει ακόμα και γι’ αυτούς το έδαφος για να το πράξουν, γιατί κουμαντάρουν τις καταστάσεις άλλοι, όχι με το κριτήριο να βοηθήσουν ένα ταλαντούχο παιδί, αλλά να κερδίσουν προσωπικά. Και οι πιο παλιοί μουσικοί έχουν κι αυτοί πολλές φορές δεμένα τα χέρια. Δε σημαίνει ότι επειδή έχουν γνωριμίες και εμπειρία, μπορούν να κάνουν και πολλά. Τώρα, κάτι  ξεπερασμένες αντιλήψεις του τύπου «Μην πιάνετε Καζαντζίδη» ή «Παίξτε όπως  οι κλαρινίστες το 40’» και «Μην βρωμίζετε τα τραγούδια»  και οι αφορισμοί σε ό,τι νέο υπάρχει, επειδή δε μοιάζει με το παλιό, σπανίζουν, αν και με εκνευρίζουν πολύ όταν συμβαίνουν. Όμως συνήθως λέγονται από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε τη δική τους εποχή μουσικά ούτε τη σημερινή, απλά έτυχε και είχαν  αυτά τα ακούσματα. Δεν έψαξαν απαραίτητα ούτε και επιχειρηματολογούν ποτέ γι’ αυτά. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει σε έναν νέο καλλιτέχνη είναι το πατρονάρισμα. Φαίνεται ποιοι έχουν καλές προθέσεις και ποιοι απλά θέλουν να σε πικάρουν.
Εγώ ως Κώστας δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη
 στο μυαλό μου που θα ήθελα να συνεργαστώ. Θα ήθελα να συνεργαστώ με όλους τους καλλιτέχνες που σέβομαι και εκτιμώ. Ωστόσο, δεν προέχει για μένα αυτό, όσο το να τους ακούω και να τους ψάχνω, ακόμα και αν δεν συνεργαστώ ποτέ μαζί τους. Προτιμώ να κάθομαι και να παρακολουθώ τη πρόβα τους σε μια γωνιά. Φυσικά, με όλους τους ανθρώπους που συνεργάζομαι θέλω οπωσδήποτε να τους θαυμάζω. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω δέσει και σαν φίλος, αλλά και σαν συνεργάτης με τον συγκλονιστικό τραγουδιστή Λάμπρο Βασιλείου. Κάθε φορά που ετοιμάζουμε είτε ένα μικρό βιντέακι στο fb είτε μια μουσική βραδιά σε κάποια μουσική σκηνή και προβάρουμε τα τραγούδια μας, νιώθω απλά ευτυχισμένος. Ο συναγωνισμός μου αρέσει πολύ. Απεναντίας απεχθάνομαι τους επώνυμους που χρησιμοποιούν τους ανερχόμενους τραγουδιστές στα κέντρα τους για να νιώθουν αυτοί «φιρμάτοι» και μετά δεν τους βοηθούν καθόλου για να εξελιχθούν. Είναι τραγικό και υποτιμητικό. Θα μου πεις, έτσι λειτουργούν τα πράγματα, αλλά θα σου πω ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου να τραγουδήσω με μια «φίρμα» στα μπουζούκια για να το έχω γραμμένο απλά στο βιογραφικό μου. Με ενδιαφέρει πρωτίστως να κάνω μουσική.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η τέχνη «αιμορραγεί», δεδομένης της άσχημης κατάστασης που επικρατεί και του εγκλεισμού. Πώς αντιμετωπίζεις εσύ τα όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μας;

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Αυτό που συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο. Φυσικά, ο δικός μου χώρος έχει πληγεί περισσότερο. Θα έπρεπε σ’ αυτή τη χώρα ο πολιτισμός να αντιμετωπίζεται πιο σοβαρά. Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό και να μπούμε σε μια ροή ξανά.

Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια και όνειρα που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Μελλοντικά σχέδια δεν έχω. Έχω βάλει, όμως, ένα στόχο, να μάθω να τραγουδάω καλά, γιατί αγαπώ πάρα πολύ το τραγούδι, το σέβομαι πολύ και έχω μάθει να το μελετάω πολύ. Θέλω, λοιπόν, να καλυτερεύσω ο ίδιος ως τραγουδιστής και να κάνω καινούργια πράγματα που θα γεμίσουν εμένα πρωτίστως και θα με κάνουν να νιώθω καλά μέσα απ’ αυτό που επέλεξα να κάνω. Τέλος, θέλω να μάθω να στηρίζω τις επιλογές μου ακόμα και αν μετανιώνω κάποιες φορές γι’ αυτές.

Που μπορεί κάποιος να βρει τα τραγούδια σου;

Στην ακόλουθη λίστα τραγουδιών:



Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια