Χρήστος Ντικμπασάνης: Δύο ποιήματα για την ελευθερία

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΑΔΕΥΕΙ ΑΚΟΜΗ

Τα δάκρυά μου στεγνώνω
επάνω στις καυτές πέτρες
Οι θρυμματισμένοι αμφορείς
των ονείρων μου σκορπισμένοι τριγύρω
Τυλίγομαι τις νύχτες
με της ιστορίας τα λησμονημένα ερείπια
Εκεί ανάμεσα σε πηγμένα
από καιρό αίματα
και θλιμμένους σκελετούς
αναδεύει όμως το όνειρο ακόμη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Μα ποιος μπορεί να πεθάνει
μ’ ένα θάνατο που ο ίδιος έχει επιλέξει;
Όλοι επιθυμούμε να ελέγχουμε
τη ροή της φθίνουσας ζωής μας,
να μεγεθύνουμε το σώμα της αιώνιας σιωπής,
να μεγαλώνουμε τους ανθούς της καρδιάς μας
κατά το δοκούν
Όλοι προτιμάμε να είμαστε
άλλοτε χαμογελαστοί και άλλοτε θλιμμένοι,
ταξιδεύοντας επάνω στα σύννεφα,
κόβοντας σε δυο κομμάτια το γαλάζιο ουρανό

Σιγοζυγίζοντας τα μελτέμια
με τα χρυσά φτερά των αγγέλων μας,
πίνουμε ελεύθερα
το αθάνατο νέκταρ των θεών.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Flow Clark