Βιβλιοκριτική για το μυθιστόρημα "Οι γυναίκες της ψυχής μου" της Ιζαμπέλ Αλιέντε

Συγγραφέας: Ιζαμπέλ Αλιέντε

Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 224
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στις γυναίκες που τόλμησαν και σ΄ όλους εκείνους που Θα συνεχίσουν να τολμούν…

Δεν ξέρουν ίσως πως, αλλάζοντας τον κόσμο τους φωτίζουν τον δικό μας …

Ο Φεμινισμός δεν είναι επινόηση στη δεκαετία του ‘ 60. Στη δεκαετία του ΄60 συνέβη κάτι ριζικότερο: οι γυναίκες επινόησαν από την αρχή τον εαυτό τους και τοποθέτησαν τον φεμινισμό σε ένα ευρύτερο πλαίσιο χειραφέτησης του ανθρώπου.

Η Ιζαμπέλ Αλλιέντε έγινε ένα από τα σύμβολα του φεμινισμού και του προσέδωσε λίγη μαγεία και περισσότερο ρεαλισμό: «με το μαχαίρι στα δόντια», όπως γράφει, βοήθησε να αποκτήσουν φωνή πολλές γυναίκες της γενιάς της στη Λατινική Αμερική. Τώρα με το βιβλίο «Οι γυναίκες της ψυχής μου», κοιτάζει πίσω: Τι κέρδισαν οι γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια; Σε τι συνίσταται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Πώς γίνεσαι η ηρωΐδα της ζωής σου; Ποιες είναι οι επιθυμίες και οι προσδοκίες των γυναικών σήμερα; Ποιες είναι οι πολιτικές και πολιτισμικές αξίες που κάνουν τη ζωή άξια να βιωθεί;

Σε αυτό το βιβλίο η Αλιέντε μιλάει με τις γυναίκες, αληθινές και φανταστικές, πλάσματα του κόσμου και της μυθοπλασίας, ανάμεσα στις οποίες ζωντανεύει η Ιρένε Μπελτράν από το «Του έρωτα και της σκιάς», αλλά δεν έχει το ίδιο όνομα, ούτε η Έβελιν Ορτέγα ,η μετανάστρια από τη Γουατεμάλα στο Μπρούκλιν («Πέρα απ’ τον χειμώνα»), έχει το ίδιο όνομα.

Η Αλιέντε θυμάται πρόσωπα του περιβάλλοντός της που την καθόρισαν, όπως η μητέρα της, η Παντσίτα, η αδικοχαμένη κόρη της, η Πάουλα, ή η ατζέντισσά της Κάρμεν Μπάλσελς. Αναφέρεται τόσο σε εμβληματικές συγγραφείς, όπως η Βιρτζίνια Γουλφ και η Μάργκαρετ Άτγουντ, όσο και σε νεότερες καλλιτέχνιδες που αφυπνίζουν συνειδήσεις, καθώς και σε γυναίκες θύματα βίας οι οποίες, με αξιοπρέπεια και θάρρος, ξαναστέκονται στα πόδια τους και προχωρούν. Αυτές είναι οι γυναίκες της ψυχής της.

Μέσα από αυτές τις ηρωίδες, η Αλιέντε μιλάει για τη δική της ζωή. «Οι γυναίκες της ψυχής μου» είναι μια μορφή αυτοβιογραφίας, το χρονικό ενός βλέμματος από την παιδική ηλικία μέχρι την ηλικία της σοφίας.

Το βιβλίο διαβάζεται σαν το χρονικό ενός ταξιδιού: οι διαδρομές, οι στάσεις, οι σταθμοί έκαναν τη Χιλιανή συγγραφέα αυτό που έγινε, και την απέτρεψαν από όσα δεν ήθελε να γίνει. Επίσης, διαβάζεται σαν μία διαθήκη: έκανα αυτά, είσαι εκείνα, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους -ήμουν τυχερή, αλλά επίσης είχα εμπιστοσύνη, είχα αγάπη για το ανθρώπινο είδος. Οι νεότερες γυναίκες θα ήταν τυχερές αν συναντούσαν την Ιζαμπέλ Αλιέντε, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για πρότυπα και καλές συμβουλές …

Διαβάστε το.

Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ γεννήθηκε το 1942 στο Περού και μεγάλωσε στη Χιλή. Είναι ανιψιά του Σαλβαδόρ Αλιέντε, Προέδρου της Χιλής την περίοδο 1970-1973. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες και έχουν πουλήσει πάνω από 74 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μέσα από αυτά έχει στόχο να ψυχαγωγεί αλλά και να επιμορφώνει τους αναγνώστες της, συνδέοντας τις ιστορίες της με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή. Το 2014 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα την τίμησε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη σημαντικότερη διάκριση που απονέμεται σε πολίτη, ενώ το 2018 τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Διακεκριμένης Συνεισφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ.