ήλιε ηλιάτορα, προστάτη των ανθισμένων θαλασσών μας
Αυτός ο πρωινός σου ζήλος ν’ανεβαίνεις στα πιο μεγάλα ύψη
σ’έκλεψε γι’άλλη μια φορά
μα τώρα οριστικά και αμετάκλητα
Πόσα όνειρά μας να μάζεψες,
βραχοπερπατώντας στα πανύψηλα βουνά
των ακραιφνών πόθων σου;
Αλύγιστη η αγάπη σου για το λαό σου
Πόσα φρούτα φθινοπωρινά να στύψουμε τώρα
για να συλλέξουμε το γλυκό χυμό της καρδιάς και της μουσικής σου;
Απ’όπου περνάς τώρα θα λούζεις με το ανέσπερο φως σου τα πάντα,
το θυμάρι, τα όστρακα της τρικυμίας,
τα σκίνα, τους γιαλούς, τ’αμπέλια,
τους ελαιώνες, τα γοργοτάξιδα καράβια
Κι εμείς θα πιάσουμε χορό
με τους γλάρους, τα δελφίνια,
με το Ζορμπά τον αέναο σύντροφό σου
για να σε αποχαιρετίσουμε, όπως σου αξίζει,
χωρίς κλάματα και μιζέρια
Δε θα κλάψουμε σήμερα
Ο νους μας θα σαλπάρει μαζί σου
για τους ολάνθιστους μπαξέδες της αιώνιας μνήμης σου
Μην αφήσεις τα μάτια μας να δακρύσουν
και τις τριανταφυλλιές να πετάξουν κάτω
τα κατακόκκινα άνθη τους,
καθώς σκαλί-σκαλί θ’ανεβαίνεις την σκάλα του Σύμπαντος
για ν'ανταμώσεις επιτέλους τ’αγαπημένα σου άστρα
Σύρε αθάνατος να διευθύνεις περήφανα
την επουράνια σου ορχήστρα,
αγναντεύοντας κάτω του Αιγαίου τ’αφροντυμένα κύματα
0 Σχόλια