Η Μαρία Αλεξοπούλου είναι εκπαιδευτικός, αρθρογράφος, συγγραφέας και ποιήτρια. Παράλληλα είναι και φανατική αναγνώστρια ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Με αφορμή την ποιητική της συλλογή, το δεύτερο κατά σειρά εκδοθέν βιβλίο της, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πηγή», με τίτλο «Το εύθραυστο νήμα του έρωτα», φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Ονομάζομαι Μαρία Αλεξοπούλου και είμαι απόφοιτος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού. Καθημερινά αφοσιώνομαι στην ενισχυτική διδασκαλία των μαθητών μου και σφύζω από περηφάνια όταν ξεχωρίζoυν τους κούρους από τις κόρες. Στον ελεύθερο χρόνο μου η πρώτη επιλογή είναι να ανοίξω ένα βιβλίο και να χαθώ στις σελίδες του. Κατά προτίμηση το βράδυ, με απόλυτη σιωπή. Όμως υπάρχουν οι στιγμές που θέλω να μοιραστώ μία ιστορία και ανοίγω ένα νέο αρχείο word και ξεκινώ. Τέλος, λατρεύω να παρακολουθώ ταινίες στον κινηματογράφο και να διατυμπανίζω όσες μου προσέφεραν κάτι μαγικό.
Γιατί γράφετε; Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε, ώστε να κάνετε αυτό το βήμα προς τη λογοτεχνία;
Από μικρή ηλικία είχα την εσωτερική ανάγκη να καταθέτω τις σκέψεις μου σε ημερολόγια για να ξαναζήσω στιγμές ευτυχίας ή να αποβάλω αρνητικές σκέψεις. Στις αρχές του 2020 -συγκεκριμένα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας- ξεκίνησα να γράφω για τη μάχη μου με την αγχώδη διαταραχή και αποφάσισα να κοινοποιήσω την ιστορία μου μήπως έχει θετικό αντίκτυπο σε όσους περνούν το ίδιο. Την τελευταία τριετία κλωθογύριζαν στο νου μου ιδέες για βιβλία αλλά ένιωσα βέβαιη πως ‘’Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου’’ αποτελεί το ιδανικό ξεκίνημα για να συστηθώ όπως ακριβώς είμαι στον λογοτεχνικό κόσμο.
Δεδομένου ότι το ενδιαφέρον σας στρέφεται και προς την πεζογραφία, αλλά και προς την ποίηση, ποιο είναι το αγαπημένο σας λογοτεχνικό είδος και γιατί;
Γενικά είμαι ευέλικτη ως αναγνώστρια, μπορώ να μεταπηδήσω εύκολα από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα σε μία ποιητική συλλογή ή σε ένα βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου. Αν και το αγαπημένο μου είδος είναι τα μυθιστορήματα φαντασίας, γιατί ξεφεύγω τελείως από την πραγματικότητα. Ως προς τη συγγραφή, έχω αποκτήσει ευχέρεια να γράφω έργα μικρής έκτασης. Εύχομαι να σιγοκαίει εσαεί η φλόγα της αγάπης για την ποίηση. Όπως είχε πει ο αείμνηστος Carlos Ruiz Zafón ''Ο ποιητής είναι το μοναδικό πλάσμα που αποκτά καλύτερη όραση με τα χρόνια''.
Δέχεστε επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς ή ποιητές στα έργα σας;
Νομίζω ότι όλοι δεχόμαστε επιρροές, είτε μας είναι αντιληπτό είτε όχι. Τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στον Bucay, τον Zweig, τον Kahlil Gibran και την Colleen Hoover. Από ποιητές έχω αδυναμία στον Paul Éluard, τον Pablo Neruda, την Emily Dickinson και φυσικά τον Τάσο Λειβαδίτη.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;
Μία έντονη στιγμή της καθημερινότητας μπορεί να μου ξυπνήσει την ανάγκη να την καταγράψω ή μύχιες σκέψεις που θέλουν να αναδυθούν στην επιφάνεια.
Προσωπικά δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποια μαγική συνταγή για να παραδώσεις ένα καλό βιβλίο γιατί είναι υποκειμενικός ο όρος καλό. Το μόνο που φροντίζω είναι να μένω πιστή στην προσωπική μου αλήθεια και να υπάρχει αφηγηματική συνοχή.
Σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες στο δοκιμιακό και το λογοτεχνικό κείμενο όπως η σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, αλλά στο δεύτερο σαφώς κυριαρχεί μεγαλύτερη ελευθερία. Προσφέρεται η δυνατότητα να αφήσεις το δικό σου στίγμα. Η αρθρογραφία είναι μεγάλη μου αγάπη, δεν έχω σκεφτεί ποτέ να προσαρμόσω το ύφος της γραφής μου γιατί όποιος διαβάζει τις κριτικές μου είναι γνώστης του τι θα διαβάσει. Όσο μπορώ προσπαθώ να είμαι αντικειμενική αναφέροντας τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία ενός βιβλίου, σεβόμενη πάνω απ’ όλα τον συγγραφέα. Σε site που αρθρογραφούσα παλιότερα όφειλα να γράφω σύμφωνα με τις απαιτούμενες ανάγκες αλλά στο μπλογκ (https://onegirl1pen.wordpress.com/bookworm/) έχω την απόλυτη ελευθερία.
Το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα στηρίζει τις προσπάθειες των νέων συγγραφέων και ποιητών; Τι πιστεύετε;
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία αισθητή αλλαγή πλεύσης προς τους νέους συγγραφείς/ποιητές που σηματοδοτεί μία καινούρια εποχή για την ελληνική λογοτεχνία. Κι εγώ ως αναγνώστρια διαβάζω ανά τακτά διαστήματα βιβλία ομότεχνων και εντυπωσιάζομαι με την εξημμένη φαντασία τους αλλά και την αφοσίωση στο είδος που υπηρετούν.
Είναι χρέος του κάθε δημιουργού να μοιράζεται το έργο του όταν το ολοκληρώσει; Εσείς στη προκειμένη περίπτωση, γιατί πήρατε την απόφαση να εκδώσετε το δεύτερό σας βιβλίο;
Εν μέρει το χρέος έχει εκπληρωθεί όταν πληκτρολογούμε το πολυπόθητο τέλος γιατί πάνω απ’ όλα χρωστάμε στον εαυτό μας την εκπλήρωση της δικής μας "προφητείας". Ειδικότερα για την ποιητική συλλογή, ήθελα πολύ να παραθέσω μία ιστορία αγάπης ώστε να εξωτερικεύσω τις απόψεις αλλά κυρίως τις εμπειρίες μου από τον έρωτα.
Ας αναφερθούμε λίγο περισσότερο σ’ αυτό. Πρόκειται, λοιπόν, για μία ποιητική συλλογή, που φέρει τον τίτλο «Το εύθραυστο νήμα του έρωτα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή». Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό της. Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης πιάνοντας το βιβλίο αυτό στα χέρια του;
Όλα τα ποιήματα συναρθρώνονται γύρω από ένα κοινό θέμα, τη δύναμη του έρωτα. Η ιδιαιτερότητα της ποιητικής συλλογής έγκειται στο γεγονός πως κάθε ποίημα συνδέεται άρρηκτα με το επόμενο για να υπάρχει αλληλουχία σκηνών. Ακολουθούμε την πορεία της Ευρυδίκης από τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα μέχρι την απογοήτευση και την αναζήτηση πιο ουσιαστικών σχέσεων. Εν ολίγοις, είναι μία ρομαντική ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος. Επέλεξα αυτή την τεχνοτροπία ώστε να προσελκύσω και όσους δεν είναι μυημένοι στην ποίηση γιατί κι εγώ τα τελευταία χρόνια γοητεύτηκα από αυτή τη μορφή τέχνης.
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για να κοσμήσει το εξώφυλλό του βιβλίου σας; Τελικά, μήπως ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη που προσφέρει στο σώμα και την ψυχή την αληθινή ζωή;
Ο τίτλος της συλλογής «Το εύθραυστο νήμα του έρωτα» προοικονομεί πως όλοι είμαστε ευάλωτοι, εύθραυστοι όταν παραδίδουμε την καρδιά μας στα χέρια του άλλου. Συμφωνώ απόλυτα πως ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη και συμπληρώνω ότι από τον έρωτα όλα εκκινούν και διασταυρώνεται η ζωή με το όνειρο.
Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή αρκετά λυρική και αισθαντική θα λέγαμε, βαθιάς εξομολογητικής διάθεσης, υπαρξιακού περιεχομένου. Αυτή τελικά ήταν η επιδίωξή σας; Να καταθέσετε αυτούσια την ψυχή σας στο χαρτί κι όχι απλά να φωτογραφίσετε τη σκέψη σας;
Μέχρι τώρα γράφω ορμώμενη από την πραγματικότητα και μοιράζομαι κομμάτια της ψυχής μου. Το πρώτο βιβλίο αφορούσε την σωματοποιημένη θλίψη που ακόμη θεωρείται ταμπού, στο τωρινό ήθελα να μοιραστώ το τι εστί έρωτας για εμένα. Με πλημμυρίζει χαρά όταν μου στέλνουν μηνύματα «αυτό το ποίημα άγγιξε μία ευαίσθητη χορδή μου» ή «έκλαψα με το συγκεκριμένο ποίημα». Χαίρομαι τόσο που έχω ανοικτή επικοινωνία με τους αναγνώστες, γενικά από το πρώτο βιβλίο με εμπιστεύτηκαν να μου εκμυστηρευτούν δύσκολες στιγμές της ζωής του και είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Υπάρχουν συγκεκριμένα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας αυτού;
Στόχος μου είναι να αφεθεί ο αναγνώστης και να αγαπήσει μαζί με την Ευρυδίκη, να θυμηθεί πως ο έρωτας είναι δεσπόζουσα νότα της ψυχής μας.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό αφού η ηρωίδα-η Ευρυδίκη-ερωτεύεται για πρώτη φορά στο άνθος της ηλικίας της. Επομένως, θα είναι εύκολο να ταυτιστούν με την πληθωρικότητα των συναισθημάτων. Γενικά θεωρώ πως η ερμηνεία της ποίησης διαφέρει από άτομο σε άτομο γιατί μπορεί να γεννήσει οποιοδήποτε συνειρμό.
Όταν με δέχτηκαν στον εκδοτικό οίκο ένιωθα μία μικρή δόση ανασφάλειας γιατί ξεδιπλωνόταν ένας άγνωστος κόσμος μπροστά μου και ήθελα να κάνω περήφανους όσους πίστεψαν στο όνειρό μου. Με τον ερχομό του δεύτερου βιβλίου νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια και οικειότητα. Σίγουρα συμβάλλει η στήριξη της εκδοτικής στέγης τόσο στην προώθηση του έργου όσο και στην αυτοπεποίθηση του συγγραφέα.
Στην παρούσα φάση κανονίζουμε τις λεπτομέρειες της παρουσίασης γιατί θέλω πολύ να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες και να δεχτώ ερωτήσεις για την ποιητική συλλογή. Ήταν μία αξέχαστη και συγκινητική εμπειρία η παρουσίαση τον Οκτώβριο για το πρώτο βιβλίο και αδημονώ για την επόμενη. Γενικά είμαι επικοινωνιακή και κάνω αναλύσεις επί αναλύσεων στο προφίλ μου στο instagram για κοινές προτιμήσεις σε βιβλία. Μπορείτε να με βρείτε στο https://www.instagram.com/onegirl1pen/
Επόμενα συγγραφικά βήματα κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με μία συλλογή διηγημάτων τρόμου που έχω ξεκινήσει από πέρσι. Mόλις λήξει η σχολική χρονιά θα αφοσιωθώ πλήρως. Το είδος του τρόμου είναι μία πρόκληση αλλά θέλω πολύ να κερδίσω το στοίχημα με τον εαυτό μου.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Εύχομαι ολόψυχα το αύριο να βρει όλους τους ανθρώπους με ανοιχτές καρδιές, γεμάτες αγκαλιές και ειρήνη.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα ποίημα από το βιβλίο σας.
Αναδύσου έρωτα από το τέμενος,
σκίσε το πέπλο της αμφιβολίας.
Χρωμάτισε σαν ουράνιο τόξο
στο διάβα σου τα πάντα,
ακόμη και το πλακόστρωτο που πατώ.
Φανερώσου έρωτα από την κρυψώνα,
ψωμί της πείνας, νερό της δίψας.
Κελάηδησε μέχρι τα πέρατα του κόσμου,
όνειρο των ονείρων, φως του φωτός,
για να φλέγονται τα ισχυρότερα θέλω μου
ακόμη και το ίδιο το σαρκίο που φορώ.
Κυρία Αλεξοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.
Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία και για τις ευχές!
Σαν καθαρόαιµο παιδί του χειµώνα, η Μαρία Αλεξοπούλου γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1985. Προ αρκετών ετών, φοίτησε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Αθήνας, όπου διάλεξε την κατεύθυνση της Ιστορίας, παρόλο που τη γοήτευε η ριψοκίνδυνη καριέρα της Lara Croft. Εργάστηκε ως αρθρογράφος σε site, όπου καταπιάστηκε µε ποικίλα θέµατα όπως ο κινηµατογράφος, η οµορφιά αλλά και µε τουριστικούς προορισµούς. Καθηµερινά αφοσιώνεται στην ενισχυτική διδασκαλία των µαθητών της και σφύζει από περηφάνια όταν ξεχωρίζουν τους κούρους από τις κόρες. Την τελευταία τριετία έχει δηµιουργήσει το blog «One girl, one pen» όπου διατυµπανίζει τα αναγνωστικά ταξίδια της. Aπό τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή κυκλοφορεί και το πρώτο της βιβλίο «Η θλίψη που φωλιάζει µέσα µου» (2020), µία συλλογή σπονδυλωτών διηγηµάτων για να απενοχοποιήσει τη θλίψη και να αφυπνίσει την ελπίδα.
0 Σχόλια