Ο έρωτας είναι πάντα πρωταγωνιστής στη ζωή των «μικρών ανθρώπων», όλοι θέλουν να νιώσουν την ανάτασή του, τις ιαματικές και ζωογόνες δυνάμεις του. Κι όμως, η προδοσία γίνεται πρωταγωνιστής, σαν νομοτέλεια… Άραγε αυτό συμβαίνει σε όλες τις διαστάσεις μιας ελάχιστης ανάσας, όπως είναι η ζωή των «μικρών ανθρώπων» στο απέραντο Σύμπαν; Γιατί νιώθουμε την αγάπη, έστω και μονόπλευρα; Γιατί η προδοσία στερεί όνειρα και προσμονές; Και μήπως τα ίδια συμβαίνουν σε κάθε πλευρά της ζωής μας; Γιατί είναι οι άνθρωποι μικροί (;)…
Ο ποιητής Αλέξανδρος Στεφόπουλος θέτει ως «νομοτελειακό» το «Είμαστε οι άνθρωποι μικροί», ο Γιάννης Κ. Ιωάννου επεμβαίνει μουσικά και ερμηνευτικά σε αυτά τα λόγια, για κάποιους απαισιόδοξα και για κάποιους ρεαλιστικά, αλλά που έχουν τελικά μοναδικές εφαρμογές στον μικρόκοσμό μας.
0 Σχόλια