Το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Είναι τρόπος ύπαρξης κι έκφρασης, όπως ομολογεί κι η ίδια, η ψυχοθεραπεία της. Άλλωστε, η πλούσια σε έργο συγγραφική της πορεία μαρτυρεί ακριβώς το ίδιο. Ο λόγος για τη συγγραφέα Δήμητρα Ιωάννου, η οποία φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από τις εκδόσεις «Ψυχογιός», με τίτλο «Η ανεπιθύμητη ανιψιά». Θα μας μιλήσει αναλυτικά γι' αυτό στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Ιωάννου, καλώς ήρθατε για δεύτερη φορά στις Τέχνες. Και βέβαια, μαζί σας φέρνετε ένα νέο σας βιβλίο, που κυκλοφόρησε μόλις τον Μάιο του 2025 και που ήδη αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες σας. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Με συγκινεί βαθιά η αγάπη με την οποία αγκαλιάστηκε τόσο άμεσα «Η Ανεπιθύμητη Ανιψιά», κάνοντας ήδη δύο ανατυπώσεις στον πρώτο μήνα κυκλοφορίας. Κάθε φορά που ένα νέο βιβλίο φεύγει από τα χέρια μου είναι σαν να στέλνω ένα κομμάτι της ψυχής μου στον κόσμο. Το ότι οι αναγνώστες το ένιωσαν, το αγάπησαν και μίλησαν γι’ αυτό με τόσο θερμά λόγια με γεμίζει ευγνωμοσύνη. Είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις μια ηρωίδα, όπως η Στέλλα, να γίνεται κομμάτι της καρδιάς των ανθρώπων. Και όταν συμβαίνει αυτό, νιώθω ότι όλος ο μόχθος, η προσπάθεια και οι άγρυπνες νύχτες που πέρασα για να ολοκληρώσω αυτή την ιστορία πραγματικά άξιζαν τον κόπο.
Αρκετά μυθιστορήματα καταγράφει η συγγραφική σας πορεία μέχρι σήμερα και οπωσδήποτε δε σταματάτε εδώ. Εξακολουθείτε να γράφετε, μιας και αγαπάτε πολύ αυτό που κάνετε. Είναι με δυο λόγια η συγγραφή μια βαθύτερη ανάγκη του εαυτού σας για εξωτερίκευση, δημιουργία και μοίρασμα. Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Συμφωνώ απόλυτα. Για μένα η συγγραφή δεν είναι απλώς μια δημιουργική διαδικασία, είναι τρόπος ύπαρξης κι έκφρασης. Είναι η δική μου ψυχοθεραπεία. Επίσης είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο κατανοώ τον κόσμο, τους ανθρώπους, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν γράφω, νιώθω ότι επικοινωνώ σε ένα άλλο επίπεδο, πιο αληθινό, πιο ουσιαστικό. Μοιράζομαι και εξομολογούμαι. Το γράψιμο είναι για μένα καταφύγιο και μια ανάγκη που δεν σβήνει ποτέ. Αν σταματούσα να γράφω, θα ένιωθα πραγματικά ελλιπής.
Έχετε ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα μέχρι τώρα εκδοθέντα βιβλία σας; Αν ναι, σε ποιο και γιατί; Ποιο θα συστήνατε να διαβάσουν οπωσδήποτε οι αναγνώστες που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο σας;
Είναι πάντα δύσκολο για ένα συγγραφέα να ξεχωρίσει ένα από τα πνευματικά του ‘παιδιά’. Το καθένα έχει τον δικό του παλμό, τη δική του διαδρομή και το δικό του αποτύπωμα στην ψυχή μου. Αν όμως έπρεπε να επιλέξω, αυτή την περίοδο θα ξεχώριζα την Ανεπιθύμητη Ανιψιά. Όχι μόνο γιατί είναι το πιο πρόσφατο, αλλά γιατί είμαι ακόμη βαθιά μέσα στην ενέργειά της. Ίσως γιατί η Στέλλα γεννήθηκε από πολύ εσωτερικά ερωτήματα, από εκείνα που πονάνε και ωριμάζουν τον άνθρωπο. Ίσως γιατί η ιστορία της γράφτηκε με αφοσίωση αλλά και με οδύνη για κάθε παιδί που μεγάλωσε χωρίς αγάπη, για κάθε γυναίκα που πάλεψε για να ακουστεί. Με συγκλόνισε και την κουβαλάω ακόμα μέσα μου. Όσοι λοιπόν θέλουν να με γνωρίσουν συγγραφικά, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από το πιο πρόσφατο και ας προχωρήσουν προς τα πίσω. Κάθε βιβλίο είναι κι ένας σταθμός κι αν κάνουν αυτό το ταξίδι ανάποδα, θα ανακαλύψουν μικρούς θησαυρούς που περιμένουν να τους αγγίξουν. Μέσα στις σελίδες μου υπάρχουν χαρακτήρες που μιλούν από καρδιάς, εποχές που ζωντανεύουν, ιστορίες που φωτίζουν πληγές και τις μεταμορφώνουν σε δύναμη και ίσως έτσι οι αναγνώστες ταυτιστούν με κάποιους ήρωες πολύ πιο δυνατά απ’ όσο φαντάζονται.
Είστε μία από τις πλέον αγαπημένες συγγραφείς της χώρας μας. Το έργο σας στο σύνολό του έχει μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό, γι’ αυτό άλλωστε και το μεταξύ σας ραντεβού είναι τακτικό. Είστε ικανοποιημένη απ’ αυτήν την αγάπη και την απήχηση ή προσδοκάτε πάντα το κάτι παραπάνω ως δημιουργός και ανήσυχο πνεύμα που είστε;
Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για την αγάπη που μου δείχνει το αναγνωστικό κοινό όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να βλέπεις τις ιστορίες σου να γίνονται κομμάτι της ζωής των ανθρώπων, να μπαίνουν στα σπίτια τους, στις καρδιές τους και να τους συγκινούν, να τους προβληματίζουν, να τους παρηγορούν. Τους αισθάνομαι σαν συνοδοιπόρους και ανταποδίδω με το παραπάνω την αγάπη που παίρνω. Από την άλλη ως δημιουργός δεν επαναπαύομαι ποτέ. Η συγγραφή είναι για μένα μια συνεχής εξερεύνηση. Πάντα έχω την εσωτερική ανάγκη να τολμώ και να ψάχνω τρόπους για να αγγίζω πιο βαθιά την ανθρώπινη ψυχή. Και φυσικά, θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ ιστορίες που έχουν κάτι αληθινό να πουν. Όσο υπάρχει μέσα μου φλόγα και επιθυμία να κατανοήσω και να αφηγηθώ τον άνθρωπο, θα συνεχίζω και κάθε βιβλίο θα είναι το ευχαριστώ μου προς εκείνους που με στηρίζουν και με εμπιστεύονται.
Αν σας ζητούσαν να χαρακτηρίσετε με τρεις λέξεις τον εαυτό σας, ποιες λέξεις θα ήταν αυτές;
Ετούτη είναι μια από τις ερωτήσεις που πάντα με δυσκολεύουν. Όμως αν έπρεπε να περιγράψω τον εαυτό μου με τρεις λέξεις, θα έλεγα: επίμονη, γιατί όταν κάτι είναι θετικό και έχει για μένα νόημα, εργάζομαι με συνέπεια και υπομονή μέχρι να το δω να γίνεται πραγματικότητα. Διεισδυτική, γιατί δεν μου αρκεί η επιφάνεια αλλά με ενδιαφέρει να φτάσω στον πυρήνα των πραγμάτων και κυρίως στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Τέλος ανήσυχη, γιατί το μυαλό μου δεν ησυχάζει ποτέ. Όλο σκέφτεται κάτι, πλάθει κάτι, αναρωτιέται για κάτι. Αυτή η ανησυχία είναι που με κρατά δημιουργική και άυπνη τα βράδια! (γέλια)
Κι αν σας ζητούσαν να χαρακτηρίσετε με τρεις λέξεις το έργο σας συνολικά, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσατε;
Αν έπρεπε να περιγράψω το έργο μου με τρεις λέξεις, θα έλεγα πως είναι: αληθινό, γιατί παρότι γράφω μυθοπλασία, το συναίσθημα, οι διαδράσεις και οι συγκρούσεις που κουβαλούν οι ιστορίες μου προέρχονται από κομμάτια βιωμένα και ζωντανά. Ψυχογραφικό, γιατί με ενδιαφέρουν όχι μόνο οι πράξεις των ηρώων, αλλά και το γιατί πίσω από αυτές. Τι κουβαλούν, τι κρύβουν, τι δεν τολμούν να πουν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό Και λυτρωτικό, γιατί κάθε ιστορία, όσο δύσκολη κι αν είναι, τελικά οδηγεί σε μια εσωτερική ανάταση. Σαν να βρίσκεις το φως και να ξανασαίνεις βαθιά στον καθαρό αέρα. Στόχος μου είναι να μη διαβάζει ο αναγνώστης απλώς ένα βιβλίο, αλλά να το κουβαλά μαζί του και μετά την τελευταία σελίδα.
Ας αναφερθούμε συγκεκριμένα στο νέο σας βιβλίο. Κυκλοφόρησε, όπως είπαμε, τον Μάιο του 2025 από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και φέρει τον τίτλο «Η ανεπιθύμητη ανιψιά». Είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη σας Πρέβεζα, τον τόπο που σημάδεψε την παιδική και εφηβική σας ηλικία. Άλλωστε, η ιστορία που φιλοξενείται στις εσωτερικές του σελίδες πραγματοποιεί ένα ταξίδι οδοιπορικό στον τόπο αυτό προσκαλώντας και τον αναγνώστη σε μια ουσιαστική γνωριμία μαζί του. Γιατί νιώσατε αυτή την ανάγκη να γράψετε για τον τόπο σας;
Γιατί για μένα η Πρέβεζα δεν είναι απλώς ένας τόπος. Είναι οι ρίζες μου, είναι μνήμες και συναισθήματα. Είναι οι δρόμοι που περπάτησα, οι άνθρωποι μου, τα καλοκαίρια που μύριζαν αρμύρα και γιασεμί. Είναι το μέρος όπου έμαθα να παρατηρώ, να νιώθω, να ζω την κάθε στιγμή. Γράφοντας για την Πρέβεζα, δεν ήθελα μόνο να την τιμήσω. Ήθελα να της μιλήσω ουσιαστικά, όπως μιλά κανείς σε ένα πρόσωπο πολύ αγαπημένο. Μέσα από τις σελίδες της Ανεπιθύμητης Ανιψιάς ο αναγνώστης δεν κάνει απλώς ένα ταξίδι στην υπόθεση, αλλά κι ένα βαθύτερο οδοιπορικό σε μια πόλη που ανασαίνει πάντα μέσα μου. Κι αυτό ήταν πολύ συγκινητικό καθ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής αυτής της ιστορίας.
Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο της ιστορίας που φιλοξενείτε στο βιβλίο σας. Από την περιγραφή του οπισθόφυλλου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα η πλοκή του και καθηλωτική. Τι είναι όμως αυτό που την καθιστά περισσότερο ελκυστική στον αναγνώστη;
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της Στέλλας Καλλέργη, ενός κοριτσιού που χάνει πολύ νωρίς τους γονείς της σε ένα ξαφνικό τροχαίο ατύχημα. Μεταφέρεται στο σπίτι του θείου της και μεγαλώνει χωρίς τη ζεστασιά μιας πραγματικής οικογένειας σε ένα περιβάλλον σκληρό και αδιάφορο, βιώνοντας από μικρή την απόρριψη, την ψυχρότητα της θείας και το φθόνο της ξαδέρφης της. Κι όμως η Στέλλα δεν το βάζει κάτω, γιατί μέσα της κρύβει μια δύναμη που και η ίδια δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει. Έτσι, όλα αλλάζουν όταν συναντά το Σίμο Σαράντη, ένα δημοσιογράφο που επιστρέφει στην πόλη, κουβαλώντας τα δικά του τραύματα. Μαζί ανοίγουν δρόμους και ξεθάβουν ζοφερά μυστικά που αφορούν το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στους γονείς της Στέλλας αλλά και σκοτεινές αλήθειες για κάποιους από τους πιο εξέχοντες πολίτες του τόπου. Τα μηνύματα που λαμβάνω από τους αναγνώστες μου λένε πως απολαμβάνουν πολύ το βαθύ συναίσθημα, τις κοινωνικές διαδράσεις και το μυστήριο πίσω από το θάνατο των γονιών της Στέλλας. Η Ανεπιθύμητη Ανιψιά δεν είναι απλώς μια ιστορία αδικίας, αλλά και μια πορεία προς τη δικαίωση, την αλήθεια και την αυτογνωσία. Κάθε σελίδα είναι και μια αποκάλυψη, όχι μόνο των μυστικών αλλά και της εσωτερικής δύναμης που κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει πως διαθέτει, όταν αποφασίσει να σταθεί στο ύψος του και να παλέψει. Και νομίζω πως αυτό είναι που αγγίζει ιδιαίτερα τους αναγνώστες: το ότι μπορούν να δουν μέσα στη Στέλλα ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας; Ήταν αυτός που είχατε επιλέξει εξαρχής ή η επιλογή του προέκυψε στην πορεία της συγγραφής;
Ο τίτλος Η ανεπιθύμητη ανιψιά ήρθε σχεδόν αμέσως, σαν να μου τον ψιθύρισε η ίδια η Στέλλα. Ήταν μια φράση που κουβαλούσε όλο το βάρος, την αδικία, τη σιωπή αλλά και τη δύναμη της ηρωίδας. Τη χαρακτήριζε με έναν τρόπο οδυνηρό αλλά αληθινό. Κι ενώ στην πορεία του βιβλίου πέρασαν από το μυαλό μου και κάποιες άλλες ιδέες, τελικά καμία δεν είχε το ίδιο συναισθηματικό φορτίο και την ίδια καθαρότητα. Ήξερα πως αυτός είναι ο τίτλος κι αυτός τελικά παρέμεινε. Γιατί έτσι ακριβώς νιώθει η Στέλλα στην αρχή της ιστορίας, προτού αποφασίσει να γράψει η ίδια τη συνέχεια και να γίνει από θύμα των περιστάσεων η ηρωίδα της ζωής της.
Τι σας ενέπνευσε για να προβείτε στη συγγραφή της ιστορίας του συγκεκριμένου βιβλίου; Είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας τα όσα γράφετε σ’ αυτό ή εμπνέεστε και από αληθινά γεγονότα και πρόσωπα;
Η έμπνευση για την Ανεπιθύμητη Ανιψιά γεννήθηκε μέσα από έναν βαθύ ανθρώπινο προβληματισμό: τι γίνεται όταν δεν σε αποδέχονται οι δικοί σου άνθρωποι; Εκείνοι που υποτίθεται πως όφειλαν να σε αγαπούν και να σε προστατεύουν; Η ίδια σου η οικογένεια; Αυτό το ερώτημα με βασάνισε και με κινητοποίησε. Τότε πρωτοεμφανίστηκε στο μυαλό μου η Στέλλα. Ήθελα να γράψω για την απόρριψη αλλά και για το ψυχικό σθένος, για τη σιωπή που γίνεται φωνή και για την επιμονή να βρεις την αλήθεια και μαζί τον ίδιο σου τον εαυτό. Η ιστορία είναι καθαρά μυθοπλαστική και δεν βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα. Όμως αυτό είναι πάντα το εκπληκτικό της συγγραφής, μέσα στο βιβλίο υπάρχουν μοτίβα διάφορων συμπεριφορών και ανθρώπινων αντιδράσεων που κατά καιρούς έχω δει ή έχω ακούσει και τελικά έχω κρατήσει στην αποθήκη του υποσυνειδήτου μου. Από πολλά τέτοια διαφορετικά κομμάτια που συγκλίνουν και κουμπώνουν αρμονικά γεννιούνται οι χαρακτήρες και είναι σαν να έχει κεντηθεί η ιστορία με ολοζώντανα νήματα αλήθειας. Ίσως τελικά για αυτό οι ήρωες καταλήγουν να φαίνονται τόσο ανάγλυφοι.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου σας και ποια βασικά μηνύματα περνάτε στον αναγνώστη σας μέσα από την ιστορία που φιλοξενείτε σ’ αυτό;
Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος αφοσιωμένης δουλειάς, μελέτης, γραφής, διορθώσεων, κατά τον οποίο ‘ζούσα’ στον κόσμο της ιστορίας και των συγκεκριμένων χαρακτήρων. Ένας χρόνος όπου το μυαλό και η καρδιά μου ήταν σταθερά στραμμένα στη Στέλλα και σε όλα όσα κουβαλούσε στην ψυχή της. Και θα ήθελα, τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, ο κάθε αναγνώστης να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι ‘λίγος’, όσο κι αν κάποιοι τυχόν πάλεψαν να τον κάνουν να νιώσει έτσι. Πως η αξία του δεν αντικατοπτρίζεται στη γνώμη των άλλων, αλλά στο φως που κρύβει μέσα του. Κι αυτό το φως, αν το προστατέψει, μπορεί να τον οδηγήσει σε κάτι βαθιά αληθινό… Στην ίδια του τη δύναμη.
Εκδόσεις «Ψυχογιός» και πάλι, καθώς αποτελεί για πολλά χρόνια πια το μόνιμο εκδοτικό σας σπίτι. Σας παρέχει ασφάλεια η μονιμότητα αυτή; Δεδομένου ότι πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς εκδοτικούς οίκους της χώρας μας είναι και αυτός ένας από τους λόγους που δε θα θέλατε να φύγετε ποτέ από τη στέγη του;
Ξεκίνησα το ταξίδι της συγγραφής με τις Εκδόσεις Ψυχογιός και συνεχίζω πάντα μαζί τους με μεγάλη χαρά. Γιατί από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως είχα δίπλα μου ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, στήριξαν τη δουλειά μου, σεβάστηκαν τη δημιουργικότητά μου και με ενθάρρυναν να προχωράω πάντα μπροστά, δουλεύοντας παράλληλα κι εκείνοι ακούραστα με μεράκι για να προσφέρουν πάντα στον αναγνώστη το πιο άρτιο αποτέλεσμα. Ακριβώς το ίδιο βιώνω και σήμερα που μιλάμε. Οι εκδόσεις Ψυχογιός είναι η δεύτερη οικογένειά μου, και ναι, είναι κάποιος τυχερός όταν έχει κοντά του τόσο πολύτιμους συνεργάτες με τους οποίους συμπορεύεται αρμονικά, εξελίσσεται και πάντα μαθαίνει μαζί τους.
Μια ευχή σας για το μέλλον που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;
Να συνεχίσω να γράφω με την ίδια λαχτάρα και την ίδια ανάγκη έκφρασης που νιώθω σήμερα. Να βρίσκουν οι ιστορίες μου το δρόμο τους στις καρδιές των ανθρώπων και να μην πάψω ποτέ να συγκινούμαι με τη συγγραφή. Γιατί όσο συμβαίνει αυτό είμαι ζωντανή… Είμαι καλά.
Κυρία Ιωάννου, σας ευχαριστώ θερμά και γι’ αυτή τη δεύτερη συνέντευξη που είχαμε με αφορμή το νέο σας βιβλίο και εύχομαι πολύ σύντομα να συναντηθούμε και πάλι! Καλοτάξιδο το βιβλίο σας και καλοδιάβαστο!
Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία, την όμορφη συζήτηση και το ενδιαφέρον σας για το βιβλίο μου. Είναι πάντα χαρά μου να συνομιλώ με ανθρώπους που αγαπούν τη λογοτεχνία και δίνουν χώρο στη φωνή των συγγραφέων. Εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα με νέες ιστορίες!
Βιογραφικό:
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά μέσα της, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της.
0 Σχόλια