Κινήσαμε για ένα ταξίδι
που ξέραμε απ’ την αρχή
πως είναι ταξίδι δύσκολο
πίκρες και δάκρυα γιομάτο
Αφήσαμε για τους άλλους
τους ματαιόδοξους και τους προσκυνημένους
τις εύκολες στράτες
κι εμείς πήραμε το δρόμο το δικό μας
της συνείδησης και της καρδιάς
Ναι, είμαστε οι λίγοι
κι εκείνοι οι πολλοί
Μα πάντα λίγοι ήτανε
εκείνοι που δίναν νόημα στη ζωή τους
με μάχητες κι αγώνες
για όσα πίστεψαν
για όσα αγάπησαν
Ποτέ μας δεν μετρήσαμε τους ρήτορες
που τάζανε τον ουρανό με τ΄ άστρα
σε ένα λαό που τόσο είχε ανάγκη
να πιστέψει και να μη προδοθεί
μα πάντα προδομένος ήταν
Τους μάθαμε πια
Παριστάνουν τους αφέντες
ενώ το ξέρουν και οι ίδιοι ότι είναι δούλοι
Συνεχίζουμε την πορεία μας
Λαβωμένοι μα και περήφανοι
Λυγάμε κάπου –κάπου
μα βρίσκουμε τη δύναμη
και σηκωνόμαστε ξανά
Αντέχουμε αδέλφια
Πρέπει ν’ αντέξουμε
Για μας, για σας
Για όλους τους ασυμβίβαστους αυτής της γης
που παλεύουν για μια χαραμάδα φως
Σκουπίζουμε τον ιδρώτα και τα δάκρυα
το αίμα απ’ τις πολλές πληγές μας
και τραβάμε μπροστά
Γιατί ξέρουμε καλά
ότι οι αετοί έστω και πληγωμένοι
θα ‘ναι πάντα αετοί
Τα κοράκια ήτανε και θα μείνουν
για πάντα κοράκια
Γιάννης Παπουτσάκης
Δημοσιογράφος, Ποιητής
