Τα φώτα άναψαν στης νύκτας τη σιωπή,
η μοναξιά σ’ ένα λυγμό περιπλανιέται.
Η πόλη σφάλισε την πόρτα στην ντροπή.
και το κορμί φθηνά, στους δρόμους ξεπουλιέται.
η μοναξιά σ’ ένα λυγμό περιπλανιέται.
Η πόλη σφάλισε την πόρτα στην ντροπή.
και το κορμί φθηνά, στους δρόμους ξεπουλιέται.
Ο έρωτας μια κιβωτός, κρύβει κραυγές
και στεναγμούς, γι’ αγάπες ξεχασμένες.
Σα λαβωμένος ουρανός μοιάζει το χθες,
που οι πληγές του στάζουν ματωμένες.
και στεναγμούς, γι’ αγάπες ξεχασμένες.
Σα λαβωμένος ουρανός μοιάζει το χθες,
που οι πληγές του στάζουν ματωμένες.
Κι εσύ νεράιδα στ’ ονείρου τις ρωγμές,
με μάγια τώρα τη ζωή μου κόμπο δένεις.
Κι οι εφιάλτες, στήνουν γύρω σου χορό.
με μάγια τώρα τη ζωή μου κόμπο δένεις.
Κι οι εφιάλτες, στήνουν γύρω σου χορό.
Σ΄ ένα χαμόγελο που κρύβει ένοχες,
χωρίς συνείδηση, απλά τα χέρια πλένεις.
Κι εγώ το πρόσωπο ανάποδα φορώ.
χωρίς συνείδηση, απλά τα χέρια πλένεις.
Κι εγώ το πρόσωπο ανάποδα φορώ.
Άθως Χατζηματθαίου
Από την ποιητική του συλλογή "Ροζ Βελούδο" (Σονέτα)
