Σκίτσο της Βάσως Κανιώτη |
Δεν πετάνε,δεν είναι πανταχού παρόντες, ούτε κρατάνε ατσάλινες ρομφαίες.
Δεν είναι ξανθοί, με γαλανά μάτια και γλυκό παρουσιαστικό.
Δεν έχουν φτερά στις πλάτες.
Δεν είναι αθάνατοι, ούτε γνωρίσαν ποτέ τους τον Θεό.
Οι δικοί μου άγγελοι έχουν φύλο.
Έχουν μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια.
Έχουν όνομα και παλεύουν νυχθημερόν να πλάσουν ένα παράδεισο για μένα.
Στέκονται φύλακες ακούραστοι επάνω απ' το κεφάλι μου και ζεσταίνουν την ζωή μου οι ανάσες τους.
Οι δικοί μου άγγελοι δεν είναι τιμωροί, φτιάχνουν φωλιές παρηγοριάς για να κουρνιάζω μετά από κάποιο λάθος και πλέκουν φτερά για να πετάω όταν μου κόβονται τα πόδια.
Οι δικοί μου άγγελοι είναι οι άνθρωποι μου, είναι εκείνα τα πλάσματα που πάντα σκότωναν τους δαίμονες μου.
Οι δικοί μου άγγελοι δε θα ζήσουν αιώνια , αλλά εγώ σε όλες τις ζωές θα τους αναζητάω.