έναν δικό τους ουρανό
και ταξιδεύουν πάντα
εκείνους
που έχουν χελιδόνια μπλεγμένα
μες τα ξέπλεκα μαλλιά
τη σοφία του χρόνου στα πόδια
έναν καμβά από φωτογραφίες στα μάτια.
Χρύσινους ήλιους να συνθέτουν
εκείνα τ’ αήττητα καλοκαίρια
του απομεσήμερου.
Είναι που οι δρόμοι δεν ξεχνούν ποτέ
αυτούς που ταξιδεύουν
πάντα
προς τον ίδιο προορισμό.
Γνωρίζουν πως αυτοί δε θα χαθούν
ποτέ δε θα ζυγώσουν μονοπάτια
και θα πετούν για κείνους δυο πουλιά
το ένα θα φτερουγίζει για την άνοιξη
και τ’ άλλο για το Θεό.
αυτούς που ταξιδεύουν
πάντα
προς τον ίδιο προορισμό.
Γνωρίζουν πως αυτοί δε θα χαθούν
ποτέ δε θα ζυγώσουν μονοπάτια
και θα πετούν για κείνους δυο πουλιά
το ένα θα φτερουγίζει για την άνοιξη
και τ’ άλλο για το Θεό.
Είναι που οι δρόμοι
γι αυτούς τους ταξιδιώτες
θα είναι πάντα ευθείες
που θα τρέχουν
η μία σιμά στην άλλη
και δε θα ενωθούν ποτέ
για να μην τελειώσει ο χρόνος…
γι αυτούς τους ταξιδιώτες
θα είναι πάντα ευθείες
που θα τρέχουν
η μία σιμά στην άλλη
και δε θα ενωθούν ποτέ
για να μην τελειώσει ο χρόνος…
Μαρία Κατσικούλη, ποιήτρια, συγγραφέας, φιλόλοφος
Το ποίημα περιέχεται στο συλλογικό ποιητικό έργο "Συνομιλώντας με τον Αρθούρο Ρεμπώ" (εκδόσεις Όστρια), στο οποίο συμμετέχουν πενήντα δύο δημιουργοί, ποιητές-λογοτέχνες, που αφιέρωσαν έργα τους στην μορφή του ποιητή του εικοστού αιώνα, που άλλαξε τα δεδομένα στην ποίηση εισάγοντας την ελεύθερη φόρμα και τα ρομαντικά ιδεώδη, του σουρεαλιστή ποιητή, του ηγέτη του συμβολισμού, του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.
Επιμέλεια έργου: Καίτη Κουμανίδου, Βίκυ Δρακουλαράκου
Λίγα λόγια για την ποιήτρια
Γεννήθηκε στην Χαλκίδα και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση και αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ευβοϊκός Τύπος, ενώ δοκίμια και άρθρα της ευρίσκονται παντού.
