Η σημερινή συζήτηση στις Τέχνες είναι πολύ ιδιαίτερη για
μένα. Αφορά πρώτα απ’ όλα έναν πολύ καλό μου φίλο αλλά, κυρίως, αφορά έναν
άνθρωπο που θαυμάζω για τη δύναμη και την αγάπη του για τη ζωή. Δεν σας κρύβω
ότι είναι για μένα πρότυπο και είμαι πολύ περήφανη που είμαι φίλη του.
Συνέντευξη στη Βάσω Κανιώτη
Ο Νίκος Ναούμης γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από την
Αιτωλοακαρνανία. Είναι πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας. Σε ηλικία είκοσι
ετών έχασε την όραση του και από τότε αγωνίζεται από διάφορα πόστα, προκειμένου
οι άνθρωποι με αναπηρία να έχουν ίσα δικαιώματα στην κοινωνική ζωή, την
οικονομική δραστηριότητα, στον πολιτισμό και στη ζωή γενικότερα. Πέρυσι
κυκλοφόρησε και το πρώτο του βιβλίο, ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα
στοιχεία κατασκοπικού θρίλερ και πάρα πολλά μηνύματα για πολλούς τομείς της
ζωής μας. Το βιβλίο ήταν αυτοέκδοση, αλλά τόσο προσεγμένο, που σου δίνει την
εντύπωση ότι κυκλοφόρησε από τον καλύτερο εκδοτικό οίκο στον κόσμο. Θα μπορούσα
να μιλάω ώρες ολόκληρες για εκείνον… Όμως, επειδή δεν θέλω να σας κουράσω,
επέλεξα μερικές ερωτήσεις που θεωρώ ότι είναι αντιπροσωπευτικές για να τον γνωρίσετε
κι εσείς.
Νίκο, πρώτα απ’ όλα σ’ ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις να με
θεωρείς φίλη σου και εκείνο που πάντα ήθελα να σε ρωτήσω είναι, αλήθεια, από
πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη και την αισιοδοξία για τη ζωή σε καιρούς τόσο
δύσκολους;
Βάσω, ευχαριστώ πολύ για τα καλά
σου λόγια πρώτα απ’ όλα. Η τιμή είναι δική μου, ειλικρινά. Ξέρω πολύ καλά ότι
κι εσύ κρύβεις μέσα σου πολλά αποθέματα δύναμης και το ότι με θαυμάζεις,
αποτελεί για μένα μεγάλη τιμή. Όσον αφορά αυτό που με ρωτάς, η απάντηση είναι
ότι αντλώ δύναμη για τη ζωή και αισιοδοξία γι’ αυτήν, λόγω της περιέργειας.
Είμαι περίεργος να δω τι μας ξημερώνει η επόμενη μέρα. Ειλικρινά, αυτό είναι
για μένα το μεγαλύτερο κίνητρο. Η ζωή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ως φαινόμενο. Μου
αρέσει να την παρατηρώ, να την περιεργάζομαι και να την… γεύομαι! Δεν υπάρχει
άλλο μυστικό. Κι επειδή πάντα μου άρεσε να βάζω στόχους και να τους πετυχαίνω,
η έλευση ενός ακόμα πρωινού, είναι ένας όμορφος στόχος που μου αρέσει να τον
πετυχαίνω.
Ειλικρινά με άφησες άφωνη… Αλήθεια, το γράψιμο πως προέκυψε;
Πάντα μου άρεσε να γράφω. Από
μικρό παιδί, αντί να παίζω με τα άλλα παιδιά, μου άρεσε να απομονώνομαι και να
σκαρώνω μικρά παραμύθια. Επίσης, μου άρεσε να διαβάζω και το ότι κατάφερα να εκδώσω
το πρώτο μου βιβλίο, αν και ήταν ένα παιδικό όνειρο, ήταν μια φυσιολογική
εξέλιξη για την αλυσίδα της δικής μου ζωής.
Διάβασα το βιβλίο σου και μάλιστα σου είπα τη γνώμη μου. Δεν θα το κάνω
και εδώ για την οικονομία της συζήτησης. Θέλω όμως να μοιραστείς μαζί μας τι
ήταν αυτό που σε έκανε να το γράψεις.
Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο. Ήταν
μια ιστορία που καρφώθηκε στο μυαλό μου από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός και
ένιωσα την ανάγκη να την γράψω, διότι με πίεζε να τη δημοσιεύσω, αλλιώς θα
έσκαγα.
Και ποιο ήταν αυτό το γεγονός;
Παρακολουθούσα ειδήσεις στην
τηλεόραση και ξαφνικά ακούω ένα ρεπορτάζ, που έλεγε πως οι κάτοικοι της Νέας
Υόρκης έχουν εγκλωβιστεί στα σπίτια τους, εξαιτίας του χιονιού και ότι τα πάντα
έχουν νεκρώσει, εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Έτσι, φαντάστηκα τι θα μπορούσε
εκείνη την ώρα να συμβαίνει πίσω από τους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος
εκείνη την ώρα. Το ένα έφερε το άλλο και άρχισε να ξεδιπλώνεται η ιστορία που
είχα να πω.
Και τι λέει η ιστορία που μας αφηγείσαι;
Η ιστορία μου έχει να κάνει με τη
ζωή μιας νέας γυναίκας από την Ελλάδα, η οποία αφήνει τα πάντα πίσω της και
ξενιτεύεται για ένα καλύτερο αύριο. Αυτή, όμως, η πορεία προς το όνειρό της,
είναι γεμάτη δυσκολίες και παγίδες. Άθελά της, η κοπέλα αυτή γίνεται έρμαιο
στις ορέξεις μυστικών υπηρεσιών, χωρίς να το καταλάβει. Ερωτεύεται και
παθιάζεται έντονα και αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο λάθος. Μέσα από την
ιστορία της, αλλά και την ιστορία όλων όσων βρίσκονται γύρω της, προσπαθώ να
αποτυπώσω με ρεαλισμό τη σύγχρονη Ελλάδα και όλα όσα την κατατρέχουν.
Παράλληλα, προσπαθώ να περάσω κάποια μηνύματα, σχετικά με θέματα, όπως η αγάπη
για τη πατρίδα, η ομοφυλοφιλία και η αναπηρία. Θέματα ταμπού σε πολλές
περιπτώσεις, ακόμα και σήμερα δυστυχώς.
Πράγματι, τα περνάς και τα περνάς πολύ ωμά, χωρίς να στρογγυλεύεις τις
γωνίες, αν μου επιτρέπεις. Αλήθεια, γιατί αυτοέκδοση και όχι από κάποιον
εκδοτικό οίκο;
Καλή ερώτηση. Δοκίμασα την τύχη
μου και μέσω εκδοτικού οίκου. Οι περισσότεροι που έστειλα το γραπτό μου, δεν μου
απάντησαν καν. Όσοι το έκαναν, μου είπαν ότι έχει ήδη βγει το πρόγραμμά τους
για τα επόμενα χρόνια και ότι εκδίδουν περιορισμένο αριθμό έργων πλέον. Υπήρξαν
βέβαια και αυτοί, οι οποίοι απάντησαν ότι το ύφος του κειμένου μου δεν
ταιριάζει με το ύφος αυτών που εκδίδουν, παραπέμποντάς με σε αυτοέκδοση μέσω
οίκων οι οποίοι συνεργάζονται. Με λίγα λόγια, οι πόρτες για έναν
νεοεμφανιζόμενο συγγραφέα δύσκολα ανοίγουν. Ελπίζω ότι κάποτε αυτό θα αλλάξει.
Ως τότε, θα αυτοεκδίδομαι, όταν έχω τη δυνατότητα.
Θίγεις ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, το οποίο απασχολεί πολύ κόσμο, πίστεψέ
με. Αλήθεια, έχεις κάτι στα σκαριά; Μια νέα κυκλοφορία ίσως;
Έχω ήδη ένα έργο έτοιμο, ακόμα
και παράλληλα, επιμελούμαι άλλα δύο, που έχω ολοκληρώσει. Όμως, τίποτα δεν έχει
ακόμα προγραμματιστεί για κυκλοφορία με όλα αυτά που συμβαίνουν, εξαιτίας της υγειονομικής
κρίσης.
Που μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σου «Ο λυγμός της καταιγίδας»;
Δυστυχώς, ο αριθμός των αντιτύπων
που κατάφερα να τυπώσω δεν ήταν ανάλογος με τη ζήτηση. Έχει ήδη εξαντληθεί
αλλά, για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή και μπορώ να του το
στείλω δωρεάν, αρκεί να σας εκφράσει το ενδιαφέρον του.
Ευχαριστούμε πολύ, Νίκο! Αλήθεια, μπορεί κάποιος να σε βρει στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης;
Ναι φυσικά! Μπορείτε να με βρείτε
και στο facebook και
στο twitter και στο instagram.
Έχω και ιστοσελίδα, την οποία ανακαινίζω και σύντομα θα την ανακοινώσω από τα social media.
Νίκο, ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Πάντα απολαμβάνω τις συζητήσεις
μας, να ξέρεις!
Να είσαι καλά, Βάσω μου! Ευχαριστώ
πολύ για τη φιλοξενία!
