Χρήστος Ντικμπασάνης: Ένα ποίημα στη μνήμη της Καρολάιν

 

Τα όνειρα πεθαίνουν μέσα στο κοχύλι της ζωής σου
Τα μάτια σου ξεψυχούν βουτηγμένα στις πληγές του χρόνου
Το πρόσωπό σου πνιγμένο από κύματα
δόλου, ανευθυνότητας, υποκρισίας
Ξεθάβεις με τα γυμνά πόδια σου την πέτρα
που γράφει τ’ όνομα του φονιά σου
Το μωρό σου απιθωμένο πονηρά
στην καρδιά σου επάνω απ’ τη βδελυρή του σκιά
Βία σβήνει η ζωγραφιά με τους πόθους σου
που πάλευες χρόνια να ολοκληρώσεις

Τώρα μετράμε με βήματα αργά και βαριά
το απέραντο της σιωπής σου
Το χαμόγελό μας σβήνει ξαφνιασμένο απ’ του χαμού σου τον κεραυνό
Το σβήσιμο της ζωγραφιάς σου ξεριζώνει τη λογική μας
Τώρα μυρίζουμε μέσα στη θύελλα μόνο τον αναίτιο θάνατό σου
Θ’ αποθέσουμε στον τάφο σου επάνω
ένα τεράστιο ανθό απ’ την αιώνια μνήμη σου
που πικραμένοι μαζεύουμε απ’ την αυλή της θλίψης μας
για την άδικη απώλειά σου