Χρήστος Ντικμπασάνης: Εκείνοι οι λίγοι | Ένα ποίημα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης (21/09)

 

Καθώς περνούν οι αιώνες και σιγοσβήνουν,

λίγοι οι συμπολεμιστές που παραμένουν κοντά σου

Σε δέχονται πια όπως είσαι τώρα

με τα καλά και τις αδυναμίες σου και με μέτρο

που αβγατίζει και ακουμπά ανώδυνα μες στα λάθη σου

Είναι εκείνοι που γνωρίζουν να σιωπούν,

που τους κοιτάς και αδειάζεις απ’ τις μελανιές τη ψυχή σου,

που σε αγαπούν με φυσικότητα χωρίς ανταλλάγματα

Όσοι δεν βάζουν τη ζημιά σου μες στο μυαλό τους

 

Είναι εκείνοι που γεννούν τη μουσική του Σύμπαντός σου

και καθρεφτίζουν στο πρόσωπό τους το βλέμμα σου,

στα χέρια τους την καρδιά σου,

τ’ αστέρια του δικού σου ουρανού

Είναι εκείνοι που δεν έμαθαν να φεύγουν

απ’ τους στίβους της μάχης,

που αρνούνται να σ’ εγκαταλείψουν και ας ματώνουν, οι ανδρείοι

και ας τους βαραίνουν τα μικρά ψέματά τους

Είναι εκείνοι που ο Θεός σου έχει διαλέξει για συντρόφους

Καθώς περνούν οι αιώνες και σιγοσβήνουν

λίγοι οι συμμαχητές σου που δε φεύγουν γι’ άλλους εξωπλανήτες

Είναι εκείνοι που γεννούν ακούραστα νέους κόσμους

γαλήνιους για εσένα

Γνωρίζουν πως η ειρήνη η διαστρική, η ειρήνη της οικουμένης

πηγάζει απ’ το βαθύτερο σημείο της ψυχής του καθενός ανθρώπου

Φωτογραφία: Christian Wiediger