Χρήστος Ντικμπασάνης: Ένα ποίημα για τη γιορτή της μητέρας

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΧΕΙΣ ΦΥΓΕΙ

Όταν το βράδυ κουρασμένος

επέστρεφα στο σπίτι μου,

αναζητούσα ανάμεσα στα πρόσωπα

των οικείων μου να βρω

το σπινθηροβόλημα των πράσινων ματιών σου,

μητέρα

 

Αν μόνο μια λάμψη

απ’ την ομορφιά του βλέμματός σου

συναντούσε την καρδιά μου,

ήμουν τρελά ευτυχισμένος

Έβγαζα τα καρφιά

που σου σούβλιζαν τα πόδια

μετά απ’ το ολοήμερό σου περίπατο

στους επτά ουρανούς

Τα έβγαζα με τη λαβίδα

της ανιδιοτελούς σου αγάπης

Μου χάϊδευες το κεφάλι γι’ ανταμοιβή

Μου άνοιγες τις πύλες του Παραδείσου

μ’ ένα γλυκό φιλί στο υγρό μου μέτωπο,

με μια τρυφερή περίπτυξη

των εφηβικών ονείρων μου

 

Μα πάνε ημέρες πια που έχεις φύγει,

μη αντέχοντας τις παραφορτωμένες

με ανεκπλήρωτους πόθους

ημέρες της επίγειας ζωής σου