Νύφη ξεπρόβαλλε στο παραθύρι
κι είχε λιτά στους ώμους τα μαλλιά της.
Σκορπούσε στον αγέρα τα φιλιά της
ποθώντας έρωτα καημό να σπείρει.
Πέρα στης αμαρτίας τ’ ακρωτήρι
μεθούσε η χαρά το βασιλιά της.
Καθώς του πρόσφερε την αγκαλιά της,
εύκαιρη του ’δειχνε φωλιά να γείρει.
Του πειρασμού η φλόγα δε νικιέται.
Να ’ναι αλήθεια; Ψέμα; Ποιος να ξέρει;
Μονάχα η καρδιά, καλά γνωρίζει.
Στο όνειρο γλιστρά κι αποκοιμιέται.
Εκεί, που βρέχει πάντα καλοκαίρι.
Εκεί, που σα χρυσάνθεμο ανθίζει.
***
Διακαής Πόθος
Ω, της καρδιάς ο πόθος ο μεγάλος,
που στη σιωπή βαφτίστηκε λαχτάρα!
Ποια βάρβαρη φορτώθηκε κατάρα,
ασχήμια να θυμίζει κι όχι κάλλος;
Μην είναι της φοβίας του ο σάλος,
που πάλεψε να πνίξει την αντάρα,
γαλήνη να σκεπάσει την τρομάρα;
Ή μήπως κάποιος εαυτός του άλλος;
Στα σκοτεινά τα δάκρυά του στάζει.
Στα φανερά βρίζει και καταριέται.
Μελαγχολεί, ξεσπά κι αναστενάζει.
Απ’ τ’ άδικο της μοίρας του κρεμιέται.
Μα, ξάφνου, αντιδρά και γιγαντώνει
κι αλώβητος ανάστημα υψώνει!
***
Μαγική συνταγή
Να ’χα του Άγγελου φτερά, αγάπη!
Ποια λησμονιά σε πήρε απ’ το χέρι
κι όλη η δίψα της ζωής εκλάπη,
σαν έμπηξε στη μοίρα της μαχαίρι;
Να πέταγα στον ουρανό σου πάλι!
Ω, της ευχής μου ζάλη και λαχτάρα!
Άδεια σα μείνει η ζεσ τή αγκάλη,
στη μοναξιά της ντύνεται κατάρα.
Ταχιά ξυπνάς μες στης αυγής τη δύση.
Το ρίγος της ανάσας μου σ’ αγγίζει.
Απάνω της κουρνιάζεις μη σ’ αφήσει
κι η ένωση το τείχος μας γκρεμίζει.
Είναι γραφτό και τώρα πια το ξέρεις.
Την Άνοιξη μονάχα συ θα φέρεις.
Τα σονέτα της Στέλλας Πετρίδου περιλαμβάνονται στο βιβλίο της "Σονέτα της αγάπης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Άλφα πι"
