Μνεία στον Ποιητή Γ. Δροσίνη: Ένα ποίημα της Ευφροσύνης Λούζη

 


Η «Αμαρυλλίς» κι όμως υπάρχει σαν στολίδι δεσπόζει καταμεσίς

Της Κηφισιάς.

Μ’ ένα αεράκι, με μιαν αύρα κι έναν λυρισμό να μας θυμίζει τα ιδανικά

Του κάλλους του Δροσίνη.

Τι ποίηση! Τι Κάλλος!

Κάτω απ’ την ανθισμένη Αμυγδαλιά, στο Σταθμό Δεκέλειας… εκεί όπου αναχωρούν τα τρένα, εκεί όπου σμίγουν, ανταμώνουν τα τρένα κι αγκαλιάζονται οι αγαπημένοι, εκεί όπου ανοίγουν φτερά οι σκέψεις… στα ταξίδια!

Η λεπτή χορδή της νοσταλγίας μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Όμως αξίζει που έζησα για να κοιτώ ψηλά κι εσέ ευθεία στα μάτια.

Άξιζε που έζησα για ν’ ατενίζω μιαν «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» την Άνοιξη με τα ταιριαστά στολίδια της Ανοιξιάτικης Χαράς!

Αγάπησα και Αγαπώ…

Είν’ η Καρδιά μου Ζωντανή κι αυτό μου αρκεί για να Ονειρεύομαι ακόμα…

Ένα Νέο και καλύτερο άνθρωπο, ένα Νέο και καλύτερο Κόσμο!

 

~Ευφροσύνη Λούζη~

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια