ΟΥΣΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ
Ανίδεος αμετανόητα θα χαθώ
στην σκοτεινή θάλασσα του Σύμπαντος
Αλίμονο θ’ απλώνονται εκεί
οι ύφαλοι εκρηγμένων αστεριών,
μίλια ατελείωτα από βιαστικούς κομήτες,
βράχοι αιώνιοι που να τους ξεφύγω δε θα μπορώ
Θα έχουν επάνω τους χαραγμένα ανεξίτηλα σημάδια
αλλόκοτων ονείρων μυστηριακών
σαν αρχέγονα ποιήματα ζωής,
σαν παραστάσεις ηδονικές
στο νεκροκρέβατο αρχαίων βασιλιάδων
Ο ψίθυρος τους θα είναι η ίδια μου
η φωνή η απελπισμένη
που στην προσμονή του έρωτα σου
σαν ιός θα εξαπλώνεται
Θα είναι θαρρώ του θανάτου μου η στιγμή
Το Απόλυτο επιτέλους θ’αντικρίσω
μπλεγμένο ανάμεσα
στο Παρόν, το Παρελθόν, το Μέλλον
και στη θεϊκή ουσία του
την. αόρατη και μοναδική
ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ
Ταξίδεψα κάτω απ’ τις αψίδες του πόνου
Στάλαξε στην καρδιά μου ζεστή η πίκρα
ποτάμι βουερό στη γης μου το σώμα
Νίφτηκα με το νερό του
και αμέσως τα μάτια μου άνοιξαν
για να θαυμάσω την αρχή του κόσμου
στου απέραντου εξωπλανήτη τις γωνιές
Έτσι ξεγέλασα τις πρώτες θλίψεις μου
και ανέγγιχτος βγήκα απ’ το αστρόπλοιό μου
Αν η καρδιά σου με σπλαχνίστηκε πραγματικά,
αν ίσως έκλαψες με τα βάσανά μου
τότε έχεις μάθει ν' αγαπάς, αλλόμορφη
Ανίδεος αμετάκλητα με το ένα χέρι μου
χάραξα τις γραμμές τις πρώτες μου
στο άγνωστο χώμα
πριν να κατορθώσω να συλλαβίσω
των πανάρχαιων χρησμών σου
τα λόγια τ’ ανερμήνευτα
0 Σχόλια