Αύγουστος είναι θαρρώ
τον ουρανό ψηλά κοιτώ
και περιμένω το αστέρι να φανεί.
Σαν το δω να το ρωτήσω,
την ευχή μου να του αφήσω. Σαν παιδί.
Στα κύματα
τα κρίματα
τα άδεια συναισθήματα
τα γέλια , η χαρά.
Τα παιχνίδια στην ακρογιαλιά
Είμαι τόσο μακριά.
Οι μυρωδιές
σε καύτρες σκορπιστήκανε
Και σώπασε η μουσική,
με άγγιξε η θλίψη.
Το μπλε έγινε μαύρο
και το λευκό έγινε γκρι
κι η καρδιά μας πέτρα
τις απώλειες μετρά.
Μα Αύγουστος είναι…
σε λίγο θα περάσει
άλλη πίκρα μη κεράσει
Ως η μνήμη ξαποστάσει
σε βαθύ γιαλό.
Σιγανά θα τραγουδώ:
‘‘Μα γιατί το τραγούδι να
‘ναι λυπητερό…..‘‘
0 Σχόλια