Βιβλιοκριτική: "Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη" της Γεωργίας Α. Ανδριώτου | Γράφει η Χρύσα Τσαμπίρα

Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη

Συγγραφέας: Γεωργία Α. Ανδριώτου

isbn: 978-618-5869-12-0
Σελίδες: 88
Εκδόσεις: ReproGraphics

Γράφει η Χρύσα Τσαμπίρα

Ζωή, έρωτας και προσφυγιά είναι το τρίπτυχο γύρω από τα τραγούδια της συλλογής «Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη» της στιχουργού Γεωργίας Ανδριώτου. Η δημιουργός επέλεξε θέματα σφόδρα αγαπημένα από πάντα στο κοινό. Μία συνταγή επιτυχίας θα έλεγε κανείς προκειμένου να αγαπηθούν, να τραγουδηθούν, να συντροφεύσουν χαρές και λύπες και όμορφες στιγμές. Ωστόσο, δοσμένα μέσα από την κλειδαρότρυπα της σκοπιάς της ζωής όπως εκείνη γίνεται αντιληπτή μέσα από τα μάτια μιας δημιουργού η οποία ποιεί τέχνη, η οποία κατορθώνει να μας εκπλήσσει με το πόσο πρωτότυπα αποδίδονται οι τρεις (03) αυτές τόσο χιλιοτραγουδισμένες θεματικές ενότητες τις οποίες μάλιστα κατόρθωσε να παντρέψει σε μία και μόνο συλλογή τόσο απρόσμενα ταιριαστά, χωρίς η μία να είναι ξένη στην άλλη και παρόλα αυτά επιτυγχάνοντας να παραμένουν διακριτές.

Ο στίχος της συλλογής, είναι ξεκάθαρα έντεχνος, ποίηση μελοποιημένη όπου επικρατεί ο συνδυασμός λυρικών δυτικών στοιχείων με αντίστοιχα ελληνικής αιολικής παράδοσης. Τα παραπάνω συνδυάζονται επιτυχώς σε ένα στίχο στιβαρό μα κι ανάλαφρο ταυτόχρονα σαν καλοκαιρινή αύρα, ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μεγάλα «ιερά τέρατα» –δημιουργούς της έντεχνης μουσικής στιχουργικής. Τολμώ να πω μάλιστα ότι κατορθώνει και να αυτονομηθεί από την κατηγορία του παρουσιάζοντας οικεία στην στιχουργό εσωτερικά γνωρίσματα μεταξύ των τραγουδιών τα οποία μας παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό και τα οποία τη διαφοροποιούν από τη συνήθη έκφραση των τριών ιδίων θεμάτων από σύγχρονούς της και μη στιχουργούς.

Τραγούδια ένα-κι-ένα που δεν αποτελούν «μία από τα ίδια» αλλά την εσώψυχη κατάθεση κι έκφραση του στιχουργικού ταλέντου μιας δημιουργού η οποία κάθε φορά που εκδίδεται ένα έργο της μας αποδεικνύει ότι αξίζει να παρακολουθήσουμε την πορεία της διότι μπορεί και εκφράζεται το ίδιο επιτυχημένα τόσο μέσα από την πεζή λογοτεχνία όσο και μέσα από κάθε δημιούργημά της με περίσσεια τέχνη και μεράκι εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Τόσο που προκαλεί αμηχανία στον αναγνώστη διότι δεν μπαίνει σε καλούπια · η δημιουργός Γεωργία Ανδριώτου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μέσα από μία ταμπέλα: λογοτέχνης ή ποιήτρια ή στιχουργός. Είναι καλλιτέχνης στην ψυχή και αυτό φαίνεται με όποιον τρόπο κι αν επιλέγει κάθε φορά να εκφραστεί!

Καλλιτέχνης μάλιστα είναι και ο γιός της Χαράλαμπος Τζιαμπάσης απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο της συλλογής των τραγουδιών. Ένα παγκάκι από χρόνια σκουριασμένο από την αιολική αρμύρα των μελτεμιών που προσμένει αγναντεύοντας τις αλησμόνητες πατρίδες, και το μαντήλι οξειδωμένο κι αυτό εκεί να ανεμίζει …θαρρείς κομμάτι του σωστό σαν να έχει πετρώσει κινούμενο αιώνια στο χρόνο…

Διαβάζοντας και ακούγοντας τα μελοποιημένα της τραγούδια παραδέχομαι ότι εξεπλάγην ευχάριστα όχι βέβαια επειδή δεν περίμενα από τέτοιο ταλέντο πηγαία έκφραση αλλά διότι ενώ πρόκειται για την πρώτη στιχουργική της δουλειά, είναι τόσο καλοδουλεμένη και μεστή που καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη ο οποίος δεν γνωρίζει τη βιβλιογραφία της και ότι πρόκειται για το πρωτόλειο στιχουργικό της έργο, ότι η συλλογή «Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη» έχει δουλευτεί από έναν στιχουργό καταξιωμένο στον χώρο και ότι πρόκειται για ένα στιχουργικό έργο ώριμο και μεστό, απαύγασμα εμπειρίας ετών και αυτοβελτίωσης.

Τα τραγούδια της συλλογής ευτυχώς έτυχαν σωστής και ταιριαστής μελοποίησης παρόλα αυτά να διευκρινίσω ότι δεν έχουν μελοποιηθεί στο σύνολό τους ακόμη και μπορεί να περιμένει κανείς πολλά διαμάντια που είναι στα σκαριά. Κάποια, λοιπόν κομμάτια της συλλογής είναι ήδη μελοποιημένα από έναν ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο μουσικό τον Μάνο Σιμιτσή και τα περισσότερα από αυτά ερμηνεύονται από τον ίδιο συγκλονιστικά. Αξίζει να γίνει ιδιαίτερη μνεία για την τόσο σχολαστική και επιμελή δουλειά της μελοποίησης που έχει κάνει, για το πόσο ταιριαστά και εμπνευσμένα έχει κουμπώσει τους στίχους με τη μουσική ο μουσικός καλλιτέχνης γνωστός με το όνομα «Μάνος». Ένα εγχείρημα πολύ πετυχημένο και καθώς κυκλοφορούν ήδη αλλά και μέσω του QR στο βιβλίο μπορεί και ο αναγνώστης να παραπεμφθεί και να τα απολαύσει διαδικτυακά.

Στην κόψη του τραγουδιού... ο υπότιτλος και περί ου ο λόγος, το τραγούδι της «Είναι κάτι τραγούδια» τον δικαιολογεί απόλυτα καθώς ο αναγνώστης και ακροατής μεθά μέσα από το δημιουργικό της νοητό ταξίδι ενός Οδυσσέα χωρίς πατρίδα, ενός Οδυσσέα χωρίς Ιθάκη.

Είναι κάτι τραγούδια

… « Είναι κάτι τραγούδια που μεθάνε

στα λόγια τους θα βρεις παρηγοριά.

Χαμένα χρόνια μέσα τους πονάνε

λάθη που γίνανε μοιραία μαχαιριά» …

Ο Οδυσσέας της Γεωργίας μας ταξιδεύει σε νοητά ταξίδια του μυαλού. Τραγούδι:

Ταξίδια του μυαλού

… «Ταξίδεψα στου κόσμου το σκοτάδι

μοναχός με τον θυμό για μαξιλάρι.

Στο στήθος είχα κρυμμένο τον σουγιά

οι δαίμονές μου περιμέναν στη γωνιά.

…[Ρ]Το χέρι σου κρατούσε το δικό μου

χτυπούσε ο φόβος φλέβα στον λαιμό μου

μαζί σου τραγουδώ τώρα τα βράδια

για πλοία που αγαπήσαν τα λιμάνια» …

Ο Οδυσσέας της Γεωργίας Ανδριώτου μας ταξιδεύει ακόμη νοητά σε μια θάλασσα λάθη:

Μια θάλασσα λάθη

… «Μια θάλασσα λάθη και πώς να την περάσεις

ποια βάρκα να χωρέσει σώμα που πονά.

Κύματα σηκώνουν ποτέ να μην ξεχάσεις

οι καθαρές καρδιές βουλιάζουν στα βαθιά

…[Ρ]Δική μου είναι η ζωή δικά μου και τα λάθη

τ’ αγάπησα κι ας ήτανε χαμένο λάφυρο.

Αν με ρωτήσεις θα σου πω πως πάλεψα με πάθη

παράσημο τα φόρεσα μετά τον πόλεμο» …

Τα τραγούδια της δημιουργού σαλπάρουν σε δρόμους θαλασσινούς και έχουν ανάγκη από γερά σκαριά

Το σκαρί

… «Γερό σκαρί στο πέλαγο η ζωή μου

ελεύθερος παλεύω στα βαθιά

στα κύματα κρυμμένη η φυλακή μου

στη χούφτα μου κρατάω τα κλειδιά.

…

[Ρ] Δε φοβάται τα ναυάγια η ζωή

ο λογισμός της είναι στο ταξίδι

μες στην καταιγίδα στην πλώρη τραγουδά

για όνειρα π’ αντέχουν στο σκοτάδι» …

Καμιά φορά βέβαια οι ταξιδιώτες της ζωής μας θυμίζει ότι ξεμένουν στο τελευταίο βαγόνι

Το τελευταίο βαγόνι

… «Ανέβηκα στο τελευταίο το βαγόνι

που το περίμενα για χρόνια στη σκιά

ψάχνω να βρω ποιος σταθμός να με γυρεύει

μα θα κατέβω όπου βρω την ανθρωπιά.

…[Ρ]Κι εσύ που βλέπεις τώρα έναν ξένο

βαδίσαμε μαζί μια νύχτα στη βροχή.

Εγώ ανέβηκα στης μοναξιάς το τρένο

κι εσύ φοβήθηκες μη μείνεις μοναχή

Ο δρόμος αδειανός και σύ ακόμα εκεί» …

Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στα τραγούδια «Αγριανθός» και «Ένα κουβάρι είναι η ζωή» της συλλογής, όπου σε ένα μόλις στίχο κάθε φορά παρουσιάζεται η άποψη της δημιουργού για την πρώτη θεματική της ενότητα: Την ζωή!

Αγριανθός

… «Αγριολούλουδο η ζωή σ’ ανθρώπινο χειμώνα

με πείσμα στέκεσαι όρθιος μέσα στην παγωνιά.

Σε ξεδιψάει η βροχή μ’ ένα φιλί στο στόμα

τη νύχτα θρέφεις τις πληγές χωρίς μιλιά» …

Ομοίως και του τραγουδιού «Ένα κουβάρι είναι η ζωή» :

Ένα κουβάρι είναι η ζωή

… «Ένα κουβάρι η ζωή μνήμες φορτωμένο

μέσα του κρύβει παρελθόν που νόμιζες σβησμένο

Ένα κουβάρι ακριβό γεμάτο με στιγμές

που αγάπησες, που μίσησες, που έγιναν πληγές» …

Στα τραγούδια της θεματικής ενότητας διαφαίνεται η αγάπη της για τα περήφανα αετόπουλα που πετούν ελεύθερα δίχως τα βάρη της ζωής, περνώντας μηνύματα για την καλοσύνη και γενικότερα τη ορθή στάση ζωής με τα τραγούδια: «Το βόλι του αετού» , «Άνθρωποι πουλιά».

Το βόλι του αετού

… «Ένας αετός περήφανος βίγλιζε τον κόσμο

η μια φτερούγα του γερή, η άλλη μες στον πόνο.

Μια μέρα τον σημάδεψε βόλι καλά κρυμμένο

τη δύναμή του κοίταζε με βλέμμα λυσσασμένο.

…

Δεν ξέραν πως η λεβεντιά ψηλά πάντα κρατιέται

και της αλήθειας της το φως στον κόσμο πως πλανιέται.

Ο αετός τα γιάτρεψε μονάχος τα φτερά του

και πέταξε πάλι ψηλά η λεύτερη καρδιά του» …

Άνθρωποι πουλιά

… «Υπάρχουν άνθρωποι πουλιά

λεύτεροι γεννημένοι.

Δε γονατίζουν τα φτερά

πετάνε λαβωμένοι.

[Ρ] Να την παλεύεις τη ζωή

μην ψάχνεις δεκανίκι

όσα τα ντόρτια στις ζαριές

οι άσσοι στο μανίκι » …

Για την Γεωργία η ζωή είναι γυναίκα «Η ζωή είναι γυναίκα». Τραγούδι:

Η ζωή είναι γυναίκα

… «Μοιραία γυναίκα η ζωή που έρωτα κερνάει

πλάνη που τάζει ένα φιλί και πίσω το ζητάει.

Σαν αμούστακο παιδί το χάδι της γυρεύεις

κι ύστερα με δαίμονες μονάχος σου παλεύεις.

… [Ρ] Μα η φωτιά μου σβήστηκε στου χρόνου το πηγάδι

ιτώρα ο ήλιος πια κερί που καίει μες στο σκοτάδι.

Τα αστέρια μου κοιτάζουνε κλεισμένο παραθύρι

ο ουρανός μου δε χωρά μαζί σου άλλο ταξίδι» …

Για τη δημιουργό η ζωή είναι μικρή όπως αποδίδεται στο τραγούδι της «Μικρή ζωή» και λίγες οι στιγμές της όπως αποδίδεται στο τραγούδι «Μια χούφτα στιγμές». Όλοι μας παραπαίουμε ανάμεσα σε όνειρα τραγούδι: «Με πυξίδα τ’όνειρο» και παιδικές σφεντόνες όπως στο τραγούδι της «Η σφεντόνα» , και εμείς είμαστε οι ακροβάτες όπως στο τραγούδι: «Ο ακροβάτης», ή ζητιάνοι όπως στο τραγούδι «Ο ζητιάνος» και μεταμορφωνόμαστε πολλές φορές με τις δυσκολίες σε αγρίμια όπως στο τραγούδι «Το αγρίμι» που περπατούν πάνω σε πέτρινα γυαλιά όπως στο τραγούδι «Τα πέτρινα γυαλιά».

Τα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες της ζωής είναι για την Γεωργία σκουριασμένα όπως αποτυπώνεται στο τραγούδι «Σκουριασμένα κλειδιά». Η ζωή για τη δημιουργό θέλει για να αντιμετωπιστεί τσεκούρι στη φωτιά σύμφωνα με το τραγούδι «Ρίξε τσεκούρι στη φωτιά» για να επιβιώσουμε και να αγαπήσουμε την ίδια τη μοναξιά μας όπως στο τραγούδι «Τη μοναξιά αγάπησα», κι ας μας δίνει απαντήσεις πόρνες πολλές φορές. Τραγούδι:

Πόρνες απαντήσεις

… «Με πόρνες που δε σ’ αγαπούν μοιάζουν οι απαντήσεις

στα χείλη ποτέ δε σε φιλούν, μισούν τις ερωτήσεις.

Διστάζουν να φανερωθούν, άμα δεν τις βολεύει

κι εσύ τις ψάχνεις μάταια με πείσμα που παιδεύει» …

Μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά συναντάμε στα τραγούδια της Γεωργίας πλάσματα μυθικά αλλά όχι απρόσωπα. Η Γεωργία μας συστήνει την Ούρσουλα, μια γοργόνα που δεν μοιάζει με τις άλλες μια γοργόνα που κάποτε αγαπήθηκε από ένα όμορφο παλικάρι και για χάρη του παράτησε τη θάλασσα. Τα όμορφα όμως κάποτε τελειώνουν… Απόσπασμα από ομώνυμο τραγούδι :

Ούρσουλα

… «Μέσα σε σκοτεινή σπηλιά

τον κόσμο απαρνιέται.

Έχ’ αγριέψει η ματιά

γοργόνα ας λογιέται.

...Σε μια βραδιά ασχήμυνε

άσπρισαν τα μαλλιά της

όρκο βαρύ ξεστόμισε

να σπάσει η καρδιά της.

Άμ’ ανταμώνει ναυτικό

η αντάρα της θεριεύει

θυμάται τον δειλό τον νιο

στα κύματα παλεύει» …

Τα τραγούδια της Γεωργίας όμως δεν μιλούν μόνο για τη ζωή, βιώνουν τον έρωτα έντονα με την τύρβη και το στροβίλισμα ενός ανέμου που λυσσομανά γιατί ο έρωτας πώς να το κάνουμε είναι αντάρτης και επαναστάτης. Τραγούδι:

Άνεμος Αντάρτης

… «Ένας αντάρτης άνεμος με πήρε μακριά

μια νύχτα που αλήτευα μες στ’ όνειρό μου.

Έλα μαζί μου φώναξε εδώ ‘ναι ξενιτιά

ψάχνω και ‘γω να βρω ποιο είναι το καλό μου.

[Ρ]Σε ποια αγκαλιά απόψε ταξιδεύεις

ποια στεριά τον πόθο σου κρατά.

Την αγάπη μου τις νύχτες θα γυρεύεις

στ’ όνειρό σου θα ‘ρχομαι κλεφτά» …

Κι ο ασυμβίβαστος έρωτας της τσιγγάνας στο τραγούδι της «Η καρδιά της θάλασσας» μας παρασύρει να τον ζήσουμε χωρίς δισταγμό

Η καρδιά της θάλασσας

… « Η θάλασσα αγάπησε μια μικρή τσιγγάνα

τα πόδια της φιλούσανε τις νύχτες τα κοράλλια.

Τα κύματα χάιδευαν τα μαύρα τα μαλλιά της

ο φλοίσβος της ψιθύριζε τραγούδια στην καρδιά της.

[Ρ] Ποιος ορίζει στην καρδιά αυτόν που θ’ αγαπήσει

πού θα χαρίσει το φιλί και ποιον θα λησμονήσει.

Στα κάλπικα καλούπια ποτέ δε θα χωρέσει

το ρούχο του συμβιβασμού αρνείται να φορέσει» …

Πολλές φορές οι έρωτες δε παραμένουν ανεκπλήρωτοι όπως στο τραγούδι «Σε περίμενα»

Σε περίμενα

… «Μια ζωή περίμενα να ‘ρθεις

να με βρεις να φωνάξεις μες στο πλήθος τo όνομά μου.

Στους σταθμούς κοιτούσα τα τρένα να φανείς

μαζί σου θα’φτανε στο τέρμα η καρδιά μου.

[Ρ]Αγάπη μου στο πλάι σου οι σιωπές γελούν

δικός σου ήμουνα πριν σε συναντήσω.

Στην αγκαλιά σου μέσα δύο ζωές χωρούν

μια να σε ζητώ και μια να στη χαρίσω» …

Μα κι όταν ακόμα ο έρωτας τελειώνει άδοξα πάλι τραγούδι γίνεται κι αναρωτιέται ρητορικά: «Τι μένει πίσω» ;

Τι μένει πίσω

… «Σε μια βαλίτσα χώρεσα όλη τη ζωή μου

στιγμές που ρούχα γίναν σε μια αποσκευή.

Μια κηλίδα πάνω τους άφησε η πληγή μου

του χαμένου έρωτα μικρή ανταμοιβή.

…[Ρ]Τι μένει πίσω στις αγάπες τις μεγάλες

τι μένει πίσω σαν κρυώσει ο καιρός.

Τις στιγμές τους σβήνουνε της σιωπής οι στάλες

μόνος απομένεις σαν έκπτωτος θεός» …

Ο έρωτας για την Γεωργία ελπίζει στην ανάμνηση κι έτσι με βεβαιότητα μας τραγουδά πως και πάλι συναντηθούμε τυχαία αν και τα λάθη και οι εγωισμοί μας κρατούν χωριστά. Τραγούδι:

Τυχαία θα συναντηθούμε

… «Τυχαία μια μέρα θα συναντηθούμε

θα κοιταχτούμε στα μάτια σιωπηλοί

μπροστά στον έρωτα πάλι θα σταθούμε

και θα χωρίσουμε σαν απλοί γνωστοί.

[Ρ]Θέλω να γίνεσαι σκιά μέσα στ’ όνειρό μου

να σου φωνάζω μείνε με χέρια αδειανά.

Να χάνεσαι με την αυγή από το μυαλό μου

γιατ’ η καρδιά στα μάτια σου πάντα σταματά

Θα ’ρθει κάποτε η ζωή να μας ζητήσει

λόγο να δώσουμε στα λάθη που πονούν.

Η δική μου καρδιά γι’ αγάπη θα μιλήσει

οι σιωπές σου όμως άλλοθι θα ζητούν» …

Αυτή η γλύκα της προσμονής και η επίγευση της απώλειας του ποθητού δεν αρκείται μόνο στα ερωτικά τραγούδια της Γεωργίας. Η Γεωργία Ανδριώτου είναι Μικρασιάτισσα και είναι τολμώ να πω ερωτευμένη με την ιδιαίτερη πατρίδα της. Αυτή την πατρίδα γνωρίζει η Γεωργία την αιολική γη , το Αϊβαλί που ύμνησε ο Ηλίας Βενέζης και την καινούρια πατρίδα των προγόνων της το νησί της Λέσβου που στην αρχή ναι μεν ήταν αφιλόξενη ωστόσο αγαπήθηκε κι αυτή με τη νησιωτικότητά της και φώλιασε μες την καρδιά των ταλαιπωρημένων προσφύγων της Μικρασίας.

Τις δυσκολίες των προγόνων προσφύγων στην νέα γη όταν βρήκαν καταφύγιο στα χώματα της Λέσβου μας θυμίζει η Γεωργία στο τραγούδι της «Αχερώνα». Δεν πρόκειται παρά για τον ποταμό της Καλλονής Λέσβου. Τραγούδι:

Αχερώνα

… «Γιοφύρι ταπεινό παντρεύει τις στεριές του

με προξενήτρα την πέτρα τη γυμνή.

Βαριά πατημασιά πληγώνει το χορτάρι

που ριζώνει κουρασμένο μες στη γη.

[P] Της προσφυγιάς του στεναγμού το κλάμα

έχει ακουμπήσει μοιρολόι γοερό

πάνω στο ξεραμένο του το χώμα

δίπλα στης Παναγιάς τον ξύλινο καημό.

Μικρός καθρέφτης τα νερά του Αχερώνα

που στης αγάπης τη ματιά καρδιοχτυπά

γέμισε κλώνους που θεριέψαν με τα χρόνια

και γέρασαν στου καφενέ τους τη γωνιά» …

Και η ελπίδα αποτυπώνεται για τους πρόσφυγες της Μικρασίας στον ιστορικό και τιμημένο Κλαπάδο της Λέσβου με το ομώνυμο τραγούδι της συλλογής

Κλαπάδος η πατρίδα μου

… «Μικρό σταυρό μου έκρυψε

η μάνα μου στον κόρφο

για να τον έχω οβολό

στης βάρκας μου τον πόνο.

[P] Κλαπάδος η πατρίδα μου

εκεί τις κρύες νύχτες

της προσφυγιάς ο σπαραγμός

γέννησε πάλι ρίζες» …

Η Γεωργία με τη μικρασιάτικη επιρροή της και καταβολή της αναζητά τη μάνα γη και τα πάτρια εδάφη και τη βρίσκει στο ομώνυμο τραγούδι της «Αϊβαλί»

Αϊβαλί

… «Ζωές ξεριζωμένες

τη γη τους νοσταλγούν

καρδιές μαυροντυμένες

τις ρίζες τους ζητούν.

…Δυο -τρία μόλις κύματα

καρσί το Αϊβαλί

σωπάσανε τα θαύματα

σπαράζει η πληγή.

[P] Ποιος ουρανός χωρίζει

του κόσμου τους θεούς

ποια θάλασσα ορίζει

πατρίδα στους νεκρούς» …

Αλλά φτάνει και αγκαλιάζει και πιο πέρα τις αλησμόνητες πατρίδες των Ποντίων, χώμα ιερό και θάλασσα αιώνων Ελληνικής Ιστορίας

Βόσπορος

… «Ο Βόσπορος απόψε ξεχειλίζει

της ανατολής το άστρο αντικρίζει.

Οι ξένοι μαγεμένοι απ’ το χορό της

και τα παιδιά ουρλιάζουν στο πλευρό της.

…

Κι ο Βόσπορος απόψε ξεχειλίζει

η Παναγιά στις όχθες του δακρύζει

στον ουρανό σωπαίνουν τα πουλιά

στους δρόμους πια δεν παίζουνε παιδιά» …

Και η μικρασιατική παράδοση, ο έρωτας και η ζωή παντρεύονται σε ένα τραγούδι στολίδι στην παρούσα συλλογή ένα τραγούδι που τα έχει όλα χωρίς υπερβολή

Μονάκριβη μου χαραυγή

… «Ανάστησε το κορμάκι της ανθάκι μυρωδάτο

με αστεριών νανούρισμα το δάκρυ της γεμάτο.

Κέντησε με χρυσή κλωστή τραγούδια στα όνειρά της

για να ξορκίζει το κακό να μη βρεθεί μπροστά της.

Ο έρωτας που κάποτε άνθισε στην καρδιά της

φόρεσε ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά της.

Τα χέρια που αγκάλιασαν με πόθο το κορμί της

γίναν θηλιά που σφίξανε με λύσσα τη ζωή της.

[Ρ] Μονάκριβή μου χαραυγή, του κόσμου μου φεγγάρι

ποια μοίρα ανελέητη μακριά μου σ’ έχει πάρει.

Σπλάχνο μου, σ’ αρπάξανε μέσα απ’ την αγκαλιά μου

ουρλιάζουνε τα σωθικά, ξεσκίζεται η καρδιά μου» …

Σε κάθε περίπτωση το ταξίδι μέσα από το σύνολο των τραγούδια της αξίζει. Έχει κατορθώσει να κρατήσει το ίδιο υψηλό επίπεδο σε όλη τη συλλογή αν και πρωτοεμφανιζόμενη ως στιχουργός. Έχει κατορθώσει να παρασύρει τον αναγνώστη και φιλόμουσο με δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα γιατί δεν μένει εκεί αλλά έχοντας βάθος τον αφήνει να στοχαστεί τη ζωή και τις σκοπέλους της.

Μένει τώρα να ανακαλύψετε εσείς διαβάζοντας και ακούγοντας τα μελοποιημένα τραγούδια ή πιο σωστά την έντεχνη μελοποιημένη ποίηση της Γεωργίας Ανδριώτου αν τελικά πράγματι ο Οδυσσέας της συναντά την πατρίδα του, τη δική του Ιθάκη ή τελικά είναι Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη καθώς ποτέ δεν φτάνει αλλά συνεχίζει να την αναζητά. Τραγούδι:

Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη

«Σαν επιβάτης δίχως τρένο προσπαθώ

σταθμό να φτιάξω στη δική μου την Ιθάκη.

Σειρήνες θέλανε μονάχος να χαθώ

τ’ αυτιά μου έκλεινα στου πόθου το στιχάκι.

Μες σε λαβύρινθους περπάτησα σκληρούς

με αδιέξοδα γεμίσανε τα χρόνια.

Γνώρισα χείλη που δεν είχαν δισταγμούς

μαζί τους έπεφτα σε βρώμικα σεντόνια.

Οδυσσέας είμαι που ψάχνει γυρισμό

σε μια Ιθάκη που πάντοτε αλλάζει

Μια Πηνελόπη μου φωνάζει σ’ αγαπώ

με ξεχνάει όμως κάθε που βραδιάζει.

Κάποτε γνώρισα μια κόκκινη καρδιά

άγκυρα έριξα στου πάθους το λιμάνι.

Η αγκαλιά της ήταν μαχαιριά βαθιά

του δρόμου μ’ έκανε αδίστακτο αλάνι.

Στα χέρια μου κρατούσα δυο λωτούς

να μη θυμάμαι αυτά που με πονάνε.

Τους έδωσα σε δυο αϊτούς πιστούς

ψηλά πετάνε χωρίς να με ξεχνάνε»

Να ευχηθώ με την καρδιά μου ο «Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη» της Γεωργίας Ανδριώτου και του Μάνου Σιμιτσή να είναι καλοτάξιδος και να βρει την Ιθάκη του στις καρδιές των ακροατών των τραγουδιών της και των αναγνωστών της συλλογής των τραγουδιών της διότι το αξίζει!