Είδαμε την παράσταση «Αυτόματη εστίαση» στο θέατρο Αργώ

 

Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Στο θέατρο Αργώ παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Αυτόματη εστίαση» σε κεντρικούς ρόλους τον Οδυσσέα Πετράκη (Πέτρος) και τον Χρήστο Ντόβα (Μάριος) σε σενάριο του Γιώργου Αγγελίδη και σκηνοθεσία Νατάσας Παπαδάκη.

Ένας ανήλικος, Πέτρος, γνωρίζει μέσω site gay γνωριμιών τον Μάριο, έναν ενήλικα φωτογράφο. Δυστυχώς η κατάσταση, που δημιουργείται ανάμεσά τους, φέρνει τον Πέτρο να κακοποιείται σεξουαλικά από τον Μάριο. Ο Πέτρος ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον Μάριο, τα τραύματά του ποτέ δεν γιατρεύονται. Τυχαία σε ένα μπαρ συναντά μετά από χρόνια τον Μάριο, ο οποίος δείχνει να μην τον γνωρίζει. Τα χρόνια έχουν περάσει, οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει, όχι όμως για όλους. Τι γίνεται όταν αυτοί οι δύο ξανασυναντιούνται; Κάποιοι συνεχίζουν να πονάνε, να ψάχνουν τρόπο διαφυγής από τα αδιέξοδα στα οποία η ζωή τούς οδήγησε άλλοι δείχνουν να έχουν προχωρήσει με πληγές και αγκάθια να προσπαθούν να βρουν ένα μονοπάτι να τους φωτίσει τον δρόμο.

Όταν μιλάμε για τραύματα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα. Όταν ο πόνος παίρνει τα ηνία εύκολα το θύμα μπορεί να γίνει θύτης και με τον θύτη τι γίνεται τότε; Κατά πόσον ηθικά σωστό είναι ο καθένας, ακόμα κι αν έχει δίκιο, να παίρνει τον νόμο στα χέρια του; Τα θέματα που θίγονται στο συγκεκριμένο έργο πληθώρα: διαδίκτυο και σχέσεις, σεξ, κακοποίηση, ναρκωτικά, αυτοδικία, παιδοφιλία. Όλα τα θέματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η σύγχρονη κοινωνία θίγονται και αντιμετωπίζονται με τον δέοντα σεβασμό από τον Γιώργο Αγγελίδη και τη Νατάσα Παπαδάκη και μεταφέρονται με αληθοφάνεια και έντονη εσωτερικότητα από τους ερμηνευτές, Οδυσσέα Πετράκη και Χρήστο Ντόβα.

Πρόκειται για ένα σενάριο που εφορμείται από τη σύγχρονη κοινωνία και ξεπηδά μπροστά στα μάτια μας μέσα από το θέατρο Αργώ, που ξεκίνησε να παίζει από τον Οκτώβρη του 2024 και συνεχίζει και αυτή τη χρονιά με αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Η πλοκή γρήγορη, με αναδρομές προκειμένου να εξηγηθούν αιτίες και συμπεριφορές χωρίς να δίνεται αβίαστα άφεση αμαρτιών και χωρίς να βάζει το κοινό στη θέση του δικαστή. Ο Γιώργος Αγγελίδης κατάφερε να κρατήσει ισορροπία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και να αφήσει μόνο τον θεατή να κρίνει. Ένα δυνατό σενάριο με έντονο το στοιχείο της ψυχικής πολυπλοκότητας. Η Νατάσα Παπαδάκη φρόντισε μέσα από τη δική της σκηνοθετική ματιά να φωτίσει τις σκοτεινές πλευρές των ηρώων μέσα από τον φακό της. Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών εναλλάσσονται σε θέση δικαίου και αδίκου, θύματος και θύτη, αθωότητας και ενοχής.

Η στάση σώματος και συνδυασμό με τις εκφράσεις των ηρώων μάς μεταθέτουν από τη σκηνή στους ανάλογους χώρους. Ο φακός χρησιμοποιείται από τον Πέτρο ως ο μοχλός επικοινωνίας μεταξύ εκείνου και του θεατή. Γρήγορες αλλαγές σκηνικών χωρίς στα μεσοδιαστήματα να κουράζεται ο θεατής είτε με κενά είτε με επαναλήψεις κρατώντας διαρκώς αμείωτο το ενδιαφέρον για το μετέπειτα με μοναδικό σκοπό την κορύφωση του τέλους. Το σκηνικό λιτό και σκοτεινό αποδίδοντας την κατήφεια και τη στενάχωρη διάθεση που εκπέμπει, μιας και τα θέματα με τα οποία ασχολείται είναι δυσεπίλεπτα και άκρως ευαίσθητα. Η μεγάλη σκηνή βοήθησε τους ηθοποιούς να κινούνται με άνεση στον χώρο μεταφέροντας συναισθήματα και καταστάσεις χωρίς να παρεμποδίζεται ο θεατής και να νιώθει να ασφυκτιεί.

Επομένως άνετα θα συστήναμε τη συγκεκριμένη παράσταση να την παρακολουθήσει οποιοσδήποτε που ενδιαφέρεται για φλέγοντα κοινωνικά θέματα.

Πληροφορίες για την παράσταση και κρατήσεις θέσεων: εδώ