Μέρα
βροχερή. Έχει τη γλύκα της. Κοιτάω τις σταγόνες. Τους κύκλους που σχηματίζουν
καθώς ακουμπάνε το νερό της λίμνης. Μια σταγόνα… για δες τι παλιρροϊκό κύμα που
δημιούργησε! Και είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής… Βάρυναν τα άνθη στα
δέντρα. Πέταλο πέταλο πέφτουν στο χώμα. Χαλί χρωματιστό κάτω από κάθε δέντρο…
Όλο και απομακρύνομαι από τη ζωή σου. Μια φωνή μέσα μου μου λέει να συνεχίσω… να το παλέψω… η άλλη ν’ αποδεχτώ τη μοίρα μου… Συνήθως νικάει η δεύτερη. Θυμώνεις. Την απογοήτευση σου δεν ξέρω να την χειριστώ. Σε τραβάω στη έρημο της σιωπής μαζί μου. Δεν το θέλω. Κάνω σπασμωδικές κινήσεις. Σου δίνω το ελεύθερο η δίκη μου ακινησία να μη σε δεσμεύει. Να συνεχίσεις να κάνεις τα πράγματα που σε ευχαριστούν και χωρίς εμένα. Ήσουν και είσαι ελεύθερη. Η ελευθερία δε σου λείπει, μου λες, η συντροφικότητα σου λείπει. Σε άφησα μόνη. Πορευόμασταν παρέα. Χέρια δεμένα σφιχτά μεταξύ τους. Δεν κατάλαβα πότε σου άφησα το χέρι. Σε κοιτούσα μα δε σε έβλεπα. Ήσουν δίπλα μου αλλά ήμουν μακριά σου. Χάθηκα στα μονοπάτια της μοναξιάς… περιπλανήθηκα στο κενό της ζωής μου. Οι φόβοι μου έγιναν τέρατα που με εμπόδιζαν να γυρίσω πίσω. Παραιτήθηκα.
0 Σχόλια