Τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Ανασαίνω βαριά. Έχω ανάγκη να πάρω αέρα. Όσο ο ίδιος δεν ορθώνει το ανάστημά του τόσο θα εξακολουθούν να τον πετάνε στο περιθώριο. Η κοινωνία δε συγχωρεί. Τους νέους τους θέλει δυνατούς, γερούς. Το χρόνιο πρόβλημα υγείας σε στέλνει αυτόματα στο περιθώριο. Εκείνος βουβός να δέχεται παθητικά τα χτυπήματα. «Συγκεντρώσου στην υγεία σου», ψευτοσυμβουλές των «απ’ έξω». Πώς να συγκεντρωθεί στην υγεία του όταν έχει ν’ αντιμετωπίσει τόσα πολλά μέτωπα; Όταν χάνει τ’ αυτονόητα;
Έμαθα
να είμαι μόνη… ο Άγγελος απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ… βυθιζόταν στον κόσμο
του αφήνοντας με μόνη… έμαθα λοιπόν να πορεύομαι… δε στράφηκα αλλού για αγάπη…
στράφηκα μέσα μου… Συνειδητά; Υποσυνείδητα; Δεν ξέρω! Είναι και αυτή η
«πανοπλία» που κουβαλάω από παιδί τα ξώφαλτσα
βόλια να απωθεί. Φοβίζει τους
ανθρώπους; Τους κρατά σε απόσταση, σίγουρα. Σε αυτά που δε λέω υπάρχει κάτι που
θέτει τις αποστάσεις… Έτσι πορεύομαι μόνη μου στα δύσκολα. Κοιτάω μέσα μου,
κρύβομαι μέσα στο μεταλλικό «ρούχο» και κλαίω βουβά.
Πάλι
δεν έχω επιλογή. Κοιτάω μπροστά και προχωράω. Η σκέψη μου εστιασμένη στο εδώ,
στο τώρα. Τώρα χρειάζομαι όσο ποτέ τις παρωπίδες… Αν λοξοκοιτάξω, θα φοβηθώ. Θα
χάσω τον προορισμό μου. Όλα θα καταρρεύσουν…
Φωτογραφία εξωφύλλου: Χάιδω-Ειρήνη Χατζημιχάλη
0 Σχόλια