Η αρρωστημένη εγωπάθεια του συγγραφέα

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Γράφεις. Και όχι μόνο γράφεις, αλλά κατάφερες επιτέλους να εκδώσεις και το πρώτο σου βιβλίο. Και όχι από κανέναν τυχαίο εκδοτικό, δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση στα πλάνα σου. Είσαι σημαντικός εσύ. Γράφεις καλά, ποιοτικά και ανώτερα, πολύ καλύτερα από όλους εκείνους τους ατάλαντους που νομίζουν ότι κάποιοι είναι… Άλλωστε, τόσα χρόνια μάζευες τα λεφτουδάκια σου για τον σκοπό αυτό.

Αφού δεν κατάφερες τελικά να αναγνωριστείς από τους πιο γνωστούς εμπορικούς οίκους, προχώρησες ακάθεκτος στο επόμενο πλάνο σου, το δεύτερο, το εναλλακτικό. Το πρώτο απορρίφθηκε μαζί με την απάντηση εκείνων που δεν μπήκαν καν στον κόπο να σε διαβάσουν. Μα έτσι είναι το σύστημα, το ήξερες. Γι’ αυτό και μάζευες τα λεφτουδάκια σου απ’ την αρχή, γι’ αυτό κι αφράτο το κομπόδεμα στην τσέπη σου φυλούσες, για να είσαι έτοιμος την ύστατη στιγμή, για να ρεφάρεις πριν προλάβεις να απογοητευτείς από την πρώτη σου παρτίδα αναγνώρισης.

Κι έτσι, προχώρησες ακάθεκτος στο δεύτερο πλάνο σου, με πείσμα και με φόρα. Κι είσαι πλέον συγγραφέας με τη βούλα, επίσημα δηλαδή, όπως το θέλησες. Και ο εκδοτικός σου φυσικά δεν είναι κανένας τυχαίος. Το είπαμε αυτό. Από τους καλύτερους στην αγορά και ανερχόμενος. Πλήρωσες βέβαια για να εκδοθείς, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Άλλωστε, μία φορά το έκανες και σίγουρα θα είναι η τελευταία. Γιατί τώρα θα ‘ρθει η αποθέωση! Το ξέρεις! Το έργο σου είναι αριστούργημα και πώς να το αρνηθείς; Εσύ το έγραψες και είσαι απόλυτα βέβαιος για το αποτέλεσμα. Εσύ αφιέρωσες τον πολύτιμό σου χρόνο, τις γνώσεις σου, την εμπειρία σου, το ταλέντο σου.

Το ξέρεις. Κανείς δε γράφει σαν κι εσένα. Πρέπει να το μάθουν όλοι λοιπόν και χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση. Επιβάλλεται. Θα το μάθουν, θέλουν δε θέλουν, το αποφάσισες. Θα φροντίσεις προσωπικά γι’ αυτό. Θα πιέσεις, θα προτρέψεις, θα απαιτήσεις, θα διεκδικήσεις, θα τολμήσεις, θα ρισκάρεις. Ίσως θα γίνεις κακός με τους πολλούς, το ξέρεις, μα ούτε που νοιάζεσαι ιδιαίτερα. Αξίζεις την προβολή και την αναγνώριση. Πάντα τις άξιζες, το ξέρεις.

Ήρθε η ώρα σου, λες, κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Τσακώνεσαι, γκρινιάζεις, προσβάλεις, υποτιμάς, θυμώνεις. Έτσι πρέπει να συμπεριφερθείς και θα το κάνεις ξανά αν χρειαστεί. Μέχρι επιτέλους όλοι να καταλάβουν την αξία σου και να σε δικαιολογήσουν. Μέχρι όλοι να αποθεώσουν το έργο σου και το ξεχωριστό συγγραφικό σου ταλέντο. Μέχρι όλοι να σου ζητήσουν συγνώμη, ακόμα κι αυτοί που τόλμησαν κάποτε να σε απορρίψουν πριν καν μπουν στη διαδικασία να σε διαβάσουν. Μέχρι να σε ικετεύσουν γονατιστοί αυτή τη φορά για να τους συγχωρέσεις, αποκαθιστώντας το λάθος τους με ένα γενναίο πολυετές συμβόλαιο. Μέχρι… μέχρι… μέχρι…

Στην πορεία συνειδητοποιείς πως τίποτα από όλα όσα διεκδικείς δεν πραγματοποιείται. Ο εκδοτικός σου σε κάνει πέρα, το ίδιο και οι ομότεχνοι, οι κριτικοί, ακόμα και οι αναγνώστες σου. Κι αυτό όχι γιατί γράφεις ή δε γράφεις καλά, αλλά γιατί αποτελείς μια αρρωστημένη εγωκεντρική προσωπικότητα που κανείς δεν επιθυμεί να στηρίξει , κανείς δεν επιθυμεί να προβάλει και να προωθήσει διαφημίζοντάς την ως πρότυπο συγγραφέα άξιο για μεγάλη προσοχή.

Κανείς δεν είναι ανώτερος κανενός, το έμαθες πια. Κανείς δεν είναι ασήμαντος ή και ανάξιος επειδή εσύ τον θεώρησες έτσι, ίσως και ατάλαντο, τυχερό και διαπλεκόμενο. Ο χρόνος θα αποφασίσει τη συνέχεια και αυτός σίγουρα ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το έμαθες πια.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Steve Johnson