Η σημερινή καλεσμένη των Τεχνών είναι η καθηγήτρια γαλλικών και πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Μυρσίνη Καλογεροπούλου. Με αφορμή τη συνέντευξη που ακολουθεί η συγγραφέας κάνει μια μεγάλη αναδρομή στο παρελθόν της για να μας αποκαλύψει όλες τις κρυφές συγγραφικές της ανησυχίες που αποτέλεσαν και το κλειδί για την έκδοση του πρώτου της βιβλίου, τη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Ένα χαμένο κλειδί», που κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Ας δούμε τι έχει να μας πει.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Καλογεροπούλου, είστε πρωτοεμφανιζόμενη στα γράμματα. Μάλιστα το πρώτο σας βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις λίγους μήνες πριν. Καθώς λοιπόν φιλοξενείστε για πρώτη φορά στις Τέχνες, πείτε μας δυο λόγια για εσάς και τη συγγραφική σας δραστηριότητα ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Τα βιβλία τα αγαπούσα από μικρό παιδί. Τα έχω φυλάξει όλα, μου θυμίζουν ότι κάποτε ένα μικρό κορίτσι ξεφύλλιζε ξανά και ξανά, παραμύθια και ιστορίες μαγικές. Η μητέρα μου, με οδήγησε για πρώτη φορά στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μας, για να διαλέξω όποιο βιβλίο μου άρεσε. Οι μικρές κυρίες της Λουίζας Μαίυ ΄Αλκοτ, με συντρόφευαν το απομεσήμερο, ταξιδεύοντας στον αμερικανικό νότο, με την παρέα τους. Πάντα διατηρούσα επαφή με τον κόσμο του βιβλίου, σε κάθε φάση της ζωής μου. Έγραφα, κρατούσα σημειώσεις για οτιδήποτε με συγκινούσε.
Σπούδασα στη Φιλοσοφική σχολή, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Γαλλικό Τμήμα). Ήμουν δεινή αναγνώστρια. Σύχναζα στα βιβλιοπωλεία του κέντρου και χανόμουν στα ράφια, διαβάζοντας λογοτεχνία κυρίως. Αργότερα, η δουλειά μου στο σχολείο ήταν συνυφασμένη με αυτό. Οι τέχνες, η ζωγραφική, η γλυπτική, η λαϊκή παραδοσιακή τέχνη, σμίγουν και συμπορεύονται με το βιβλίο. Παράλληλα με ενδιαφέρει και η τεχνολογία, με όρια χρήσης.
Πριν από πέντε χρόνια, συμμετείχα με ένα κείμενό μου σε ένα συλλογικό έργο, καρπός ενός εργαστηρίου γραφής. Άρχισα δειλά-δειλά έκτοτε να μελετώ τις σημειώσεις μου, να κάνω έρευνα και έτσι προέκυψαν τα πρώτα κείμενα. Νομίζω ότι απλώς ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι ήρωες που έπλαθα στο μυαλό μου ίσως και πολλά χρόνια πριν, χωρίς να είμαι βέβαιη για το αν θέλω να τους εκθέσω.
Καθηγήτρια γαλλικών στο επάγγελμα, ωστόσο αυτό δε σας εμποδίζει να ασχολείστε και με τη συγγραφή, την οποία φαίνεται ότι αγαπάτε πολύ. Τι είναι όμως αυτό που σας γοητεύει σ’ αυτήν και τι προσδοκάτε μέσα από τα έργα σας τα οποία παίρνουν τον δρόμο της δημοσιότητας;
Αν ήμουν δέκα ετών θα σας έλεγα ότι φοράω ένα πράσινο φόρεμα με άσπρες πεταλούδες να χορεύουν και εγώ διαβάζω ένα βιβλίο το Vers la France με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ και την Κατρίν. Η αγάπη μου για τη γαλλική γλώσσα οφείλεται και σε αυτούς τους δυο θρύλους της εκμάθησης της γλώσσας, κάποια μακρινή δεκαετία. Φευ, δεν είμαι δέκα ετών, αλλά μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, σίγουρα όμως υπάρχουν στιγμές που κρατάω αποστάσεις, απαιτώ καλή διάθεση και όρεξη για να είμαι συγκεντρωμένη. Υπηρέτησα σε δημόσια σχολεία, ως καθηγήτρια γαλλικών, σε δύσκολες συνθήκες και με στόχο να ισχυροποιηθεί η θέση μου και το μάθημα. Παρά τις αντιξοότητες, δημιούργησα μια βεντάλια δραστηριοτήτων, με κύριο άξονα το βιβλίο, τόσο στα γαλλικά, όσο και στα ελληνικά, διοργανώνοντας εκθέσεις βιβλίου. Η επαφή μου με τα κείμενα, πέραν της εκπαιδευτικής διαδικασίας, περιλάμβανε την δραματοποίηση κειμένων, σύνταξη παιδαγωγικών σεναρίων με σκοπό την αφομοίωση γλωσσικών πρακτικών, επισκέψεις στο Γαλλικό Ινστιτούτο, ταξίδια εκπαιδευτικά στη Γαλλία με το πρόγραμμα « Ο γαλλικός Νότος μιλάει ελληνικά», σε μουσεία, επίσκεψη συγγραφέων και σκηνοθετών στο σχολείο και πολλές άλλες δραστηριότητές. Η μαγιά επομένως υπήρχε.
Με ενδιαφέρει να αποτυπώνω στο χαρτί τους ήρωές μου, διότι είναι σαν παιδιά μου, τους πλάθω και τους αφήνω να με τυραννούν με τις αποφάσεις τους, τις πράξεις τους. Όπως οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε στην ζωή μας. Η γοητεία έγκειται στο γεγονός ότι παίρνει σάρκα και οστά, ένα όνομα, μια εικόνα, μια σκέψη, μια ιδέα που εισβάλλει στο μυαλό μου και δεν σε αφήνει να ατενίζεις με ηρεμία τη θάλασσα.
Θα επιθυμούσα το έργο μου να διαβαστεί με σεβασμό, να ανακαλύψει ο αναγνώστης με σπέρματα χαράς την ενσωμάτωσή του στις ιστορίες μου, να καταφέρει η γλώσσα και το ύφος του βιβλίου να προάγουν τη σκέψη του, την αισθητική του. Πιστεύω στη συνεισφορά, από τη στιγμή που κρατάτε ένα οποιοδήποτε βιβλίο στα χέρια σας. Κάθε κείμενο αξίζει για τον πνευματικό κόπο που κατέβαλε ο δημιουργός.
Η απόφασή σας να εισχωρήσετε στον χώρο του βιβλίου πάρθηκε αρκετά πρόσφατα. Γιατί τώρα όμως και όχι νωρίτερα; Τι στάθηκε εμπόδιο τα προηγούμενα χρόνια και τι σας προέτρεψε τώρα στην έκδοση του πρώτου σας προσωπικού βιβλίου;
Δεν υπήρξε κάποιο εμπόδιο για να με αποτρέψει στην έκδοση του βιβλίου τα περασμένα χρόνια. Για πρακτικούς λόγους κυρίως, ανέβαλα διαρκώς την διάθεσή μου για έκδοση, διότι πολλές δραστηριότητες απορροφούσαν την ενέργειά μου. Επίσης δεν ένοιωθα ώριμη για να αποτολμήσω κάτι τέτοιο. Το εργαστήρι γραφής που είχα παρακολουθήσει έχει συμβάλει στην απόφασή μου να στείλω τα κείμενά μου για αξιολόγηση. Δεν είχα σταματήσει να γράφω και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να εκτεθώ το έκανα με άγνοια κινδύνου.
Ποιο λογοτεχνικό είδος είναι το αγαπημένο σας; Το διήγημα με το οποίο σας γνωρίζουμε πλέον ως συγγραφέα ή και κάποιο άλλο και γιατί;
Ως είδος τα διηγήματα με συνέπαιρναν ανέκαθεν για την συντομία των κειμένων και την περιεκτικότητα του λόγου. Πιστεύω ότι έχουν κάτι το άγριο και απότομο στη δομή τους, από την άποψη ότι ενώ είσαι στην κορυφή, στο τέλος κατακρημνίζεσαι και μου αρέσουν και γι’ αυτό. Επιλέγω συχνά και μυθιστορήματα και εύχομαι κάθε φορά να με ελκύσει η πλοκή, για να απολαύσω την ανάγνωση. Αγαπώ και την ποίηση, πολλές φορές με ταξιδεύει και με κάνει να ονειρεύομαι πως αυτός ο κόσμος δεν θα σβήσει ποτέ όσο υπάρχουν ποιητές.
Πώς πλάθει ένας συγγραφέας μικρές ιστορίες και ποια δυσκολία αντιμετωπίζει κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
Συλλαμβάνω την ιδέα, η οποία μπορεί να είναι απλώς ένας ήχος, μια λέξη που άκουσα από τη διπλανή μου στο μετρό, στη λαϊκή από ένα μανάβη.
Μπορεί να είναι μια εικόνα μέσα στο κοιμητήριο. Αυτή από μόνη της αρχίζει και λειτουργεί ως περίγραμμα. Από εκεί και πέρα, αρχίζω να πλάθω τους χαρακτήρες κεντώ και πλέκω με τις λέξεις μια βάση. Είναι δύσκολο να εντάξεις όλα τα στοιχεία που διαθέτεις, ήρωες, περιβάλλον, πλοκή μέσα στην ιστορία. Πρέπει να ολοκληρωθεί αυτό που έχω να πω με περιεκτικό και λιτό τρόπο. Όπως το έχω στο μυαλό μου. Βέβαια προσέχω να μην με παγιδέψει η φλυαρία όπως και τώρα, αλλά επανέρχομαι γιατί μου το ζητάει η ιστορία.
Επίσης, έχω πάντα σαν άξονα, τις γνώσεις που έχω αποκομίσει από τους δασκάλους μου, οι οποίες στηρίζουν το έργο.
Είναι δύσκολο, αλλά συνάμα και γοητευτικό. Είναι μια πρόκληση. Χρησιμοποιώ και την έρευνα πεδίου, αλλά και πληροφορίες ανατρέχοντας σε λεξικά, στο διαδίκτυο, υπάρχουν πολλά μέσα για να κινηθεί κάποιος.
Πόσο πολύ ή πόσο λίγο συμβάλει η έμπνευση στη δημιουργία μιας ιστορίας μυθοπλασίας; Στη δική σας περίπτωση συγκεκριμένα ποια είναι η δυναμική της σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου σας;
Η έμπνευση είναι σαν τον μίσχο του λουλουδιού που ξεφεύγει από την ανθοδέσμη.
Άλλες φορές σε εξυψώνει και άλλες σου δίνει ραντεβού τον Σεπτέμβρη.
Διατρέχει τα κείμενα του βιβλίου μου και πηγάζει από τις εικόνες που γεννήθηκαν μπροστά μου ξαφνικά. Η σιωπή είναι έμπνευση. Ήχοι, ακούσματα, συνομιλίες, βλέμματα, μια φράση στον τοίχο, ο φόβος της απώλειας, μια μυρωδιά. Προσωπικά σε όλα τα διηγήματά μου υπήρξε καθοριστική, κυρίως τη στιγμή γένεσης της ιδέας.
Πέρα από την έμπνευση απαραίτητο στοιχείο για την συγγραφή ενός βιβλίου αποτελεί και η πείρα του συγγραφέα που δεν έχει να κάνει τόσο με το πόσα βιβλία έχει εκδώσει στην πορεία της ζωής του, αλλά με το πόσο συχνά χρησιμοποιεί την πένα του για να πλάσει τις δικές του ιστορίες. Δεδομένου ότι η εκδοθείσα προσωπική σας εργογραφία περιορίζεται στη μία έκδοση μέχρι στιγμής, τι είναι αυτό που καθιστά την γραφή σας μεστή, ποιοτική και άξια ανάγνωσης;
Σας ευχαριστώ για τη διαπίστωσή σας και περιμένω και τους αναγνώστες να εντοπίσουν τα χαρακτηριστικά της γραφής μου, διότι και η γνώμη τους έχει βαρύτητα για την εξέλιξή μου. Αν ισχύει αυτό που είπατε, σας αναφέρω πως η διαρκής ενασχόληση με τη γραφή, η ανάγνωση βιβλίων και η γνώση τεχνικών για τη σύνταξη των κειμένων, με βοήθησαν ουσιαστικά. Δεν έχω σταματήσει να μαθαίνω από τους δασκάλους μου, είναι πολύ σημαντικό να ακούς, να πειραματίζεσαι, να δοκιμάζεις.
Η κριτική του κόσμου αλλά και των έμπειρων βιβλιοκριτικών επηρεάζει πολλές φορές την ψυχοσύνθεση του συγγραφέα, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Εσάς πώς σας έχει επηρεάσει συνολικά και πώς καθοδηγεί τη ζωή σας δημιουργικά;
Είναι ανθρώπινο να επηρεάζεσαι από την κριτική που σου ασκούν είτε θετικά είτε αρνητικά. Παλαιότερα θα την δεχόμουν και θα στενοχωριόμουν, επειδή δεν θα είχαν νοιώσει τον τρόπο λειτουργίας μου. Μαθαίνεις όμως να επανεξετάζεις τις ικανότητές σου στη συγγραφή, να εκτίθεσαι.
Είναι πολύ νωρίς για να σας πω τώρα σε ότι αφορά το βιβλίο μου, μόλις έχει κυκλοφορήσει. Βέβαια ήδη δέχομαι τα σχόλια όσων το έχουν διαβάσει, σημειώνω, ό,τι εντοπίζουν και χαίρομαι για τις επισημάνσεις τους ,οι οποίες είναι σωστές. Θα ήθελα αυτή την ερώτηση να μου τη θέσετε πάλι ,μετά από καιρό.
Το πρώτο σας βιβλίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2025 από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Πρόκειται συγκεκριμένα για μια συλλογή δέκα διηγημάτων, δέκα στιγμών, όπως γράφετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας, όπου ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Τι εννοείτε μ’ αυτό;
Οι ήρωες στα διηγήματά μου, στέκονται αναποφάσιστοι για την τελευταία πράξη του δράματος. Ίσως διότι διστάζουν, παρόλο που τις περισσότερες φορές έχουν αποφασίσει για τις πράξεις τους. Πρόκειται για την τελευταία στιγμή προτού να πηδήξουν στο κενό και το λέω μεταφορικά αυτό. Προηγείται ο εσωτερικός μονόλογο πριν την τελική απόφασή τους.
Ο Χρόνος επομένως μένει παγωμένος, ακίνητος, ενόσω σκέφτονται.
Η συλλογή σας τιτλοφορείται «Ένα χαμένο κλειδί» δανειζόμενη τον τίτλο από το προτελευταίο σας διήγημα. Γιατί επιλέξατε αυτόν συγκεκριμένα ως κεντρικό τίτλο και όχι κάποιον άλλον;
Ο τίτλος «Ένα χαμένο κλειδί», φιλοδοξεί να προσκαλέσει τον αναγνώστη να ξεκλειδώσει τις σκέψεις του, τις επιθυμίες του, κάποια κομμάτια του εαυτού του που ίσως τα έχει λησμονήσει. Δεν ξέρω αν είναι χαμένο ή θαμμένο το κλειδί. Είναι ένα σύμβολο που έχει αντίρροπες δυνάμεις. Κλειδώνουμε και ξεκλειδώνουμε. Θάβουμε και αποκαλύπτουμε. Είναι στη διάθεση του αναγνώστη, να το χρησιμοποιήσει όπως νοιώθει.
Πώς νιώσατε όταν το έργο σας εκδόθηκε και το κρατήσατε για πρώτη φορά στα χέρια σας; Αποτυπώνονται η συγκίνηση, η χαρά και η λαχτάρα με άλλες λέξεις και ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές;
Στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων, κοντοστάθηκα, το είδα για πρώτη φορά στο ράφι και θα εκπλαγείτε ίσως, γιατί στιγμιαία ένοιωσα αμηχανία. Το κράτησα στα χέρια μου, περιεργάστηκα το εξώφυλλο, ήταν θαυμάσιο, το ξεφύλλισα, θυμήθηκα τον Γιάννη, την Άννα-Μπέλα, την Βαίτσα, τον Δημήτρη και ξαφνικά ζεστάθηκα μέσα μου περίεργα. Αργότερα, στο σπίτι, άρχισα να το διαβάζω και συγκινήθηκα, διότι μια προσπάθεια χρόνων είχε ολοκληρωθεί. Η χαρά μου, δεν εκφράζεται με λόγια.
Πείτε μας περισσότερες λεπτομέρειες για τις ιστορίες που φιλοξενείτε στο βιβλίο σας. Τι περίπου θα διαβάσει ο αναγνώστης που θα το επιλέξει ως ανάγνωσμα;
Κάθε ιστορία έχει ένα ήρωα, άνδρα ή γυναίκα, ένα καθημερινό άνθρωπο που αναπολεί, δρα και αποφασίζει. Το παρελθόν τους είναι πολύτιμο φορτίο για το παρόν τους, όμως άλλοτε τους ανυψώνει και άλλοτε τους γκρεμίζει. Ο αναγνώστης θα διαβάσει ιστορίες με ήρωες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δεν σηκώνουμε το κεφάλι να τους ρίξουμε ένα βλέμμα, βυθισμένοι στο δικό μας κουκούλι της μοναξιάς, της καθημερινότητας, της επαναλαμβανόμενης κίνησης. Η Ελότια η κούκλα, έχει φωνή , αλλά δεν την αφουγκράζεται κανείς. Στέκει σκονισμένη στο υπόγειο. Η Φρόσω και ο Γιάννης βιώνουν την ατεκνία έως ότου κατορθώσουν να υλοποιήσουν το όνειρό τους, την απόκτηση ενός παιδιού μέσω υιοθεσίας. Ο Δημήτρης που μπαινοβγαίνει στα διηγήματα, ωραίος τύπος με όνειρα και εσωτερικές αναζητήσεις. Αρνείται τη στρατιωτική θητεία. Η Ειρήνη φορώντας χνουδωτά παντοφλάκια, σέρνει τα πόδια της σε έναν διάδρομο νοσοκομείου γιατί είναι πεπεισμένη ότι έχει χρέος στη μητέρα της, να τη φροντίσει.
Οι ήρωές σας, όπως δηλώνετε χαρακτηριστικά, είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι; Τι το ιδιαίτερο τους ενώνει και τι σημαντικό έχουν να πουν στον αναγνώστη αυτής της συλλογής;
Πρόκειται για άνδρες και γυναίκες που έχουν βιώσει διαφορετικές μορφές καταπίεσης, έχουν διαψευστεί οι ελπίδες τους για να βιώσουν την καλλίτερη εκδοχή του κόσμου τους, έχουν βιώσει τη ματαίωση σε πολιτικό, σε προσωπικό επίπεδο, όμως δεν είναι ηττημένοι. Διατηρούν το δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι για την τελική μοίρα τους. Τους ενώνει η αγάπη τους για τη ζωή και αυτό φαίνεται αν ανατρέξουμε στην αφήγηση.
Οι ιστορίες σας είναι καθαρά προϊόντα μυθοπλασίας ή δανείζονται στοιχεία και από την πραγματική ζωή;
Οι ιστορίες μου είναι προϊόν μυθοπλασίας. Εν τούτοις, δανείζονται στοιχεία, ήχους, χρώματα, εικόνες από τη πραγματική ζωή. Το διήγημα «Η ιστορία της κούκλας», έχει εμπνευστεί από μια κούκλα βιτρίνας. Την είδα , δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών, χωρίς πόδια, με ένα χέρι αν θυμάμαι καλά και καραφλή. Έντονα βαμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Ήταν γοητευτική η εικόνα της αν και ακρωτηριασμένη. Περνούσα κάθε μέρα, να δω αν θα της πρόσθεταν και το άλλο χέρι. Δεν έγινε ποτέ αυτό, μέχρι που την πήραν οι εργάτες του δήμου.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Εξαρτάται και από την ωριμότητα των νεαρών.
Το βιβλίο θα μπορούσε να απευθύνεται και στους εφήβους, αν επιθυμούν να ανακαλύψουν την εικόνα προγενέστερης γενιάς και παρόλο που οι ιστορίες μου δεν έχουν όλες ευτυχή κατάληξη, θα καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο ανεμελιά. Τα σημερινά νεαρά άτομα, αξίζει να σκαλίζουν τη ρίζα καταστάσεων που δεν έχουν βιώσει αλλά εμφανίζονται παγιωμένες μπροστά τους. Αυτό όλο μετουσιώνεται σε γνώση. Δεν ξεχνώ ότι αρκετοί μαθητές μου στο Λύκειο, δανείζονταν βιβλία από τη βιβλιοθήκη, ενώ έγραφαν μυθιστορήματα και φοβερά ποιήματα.
Είστε ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα συνεργασία σας με το πρώτο εκδοτικό σας σπίτι, τις εκδόσεις «Βακχικόν»;
Με τις εκδόσεις Βακχικόν, έχουμε άψογη συνεργασία, σέβονται τον συγγραφέα, τον στηρίζουν και είμαι χαρούμενη που τους γνώρισα. Είναι σημαντική η συμβολή τους, ιδίως για έναν νέο δημιουργό.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα δεδομένου ότι το πρώτο σας βιβλίο είναι αρκετά πρόσφατο στην αγορά;
Ήδη έχω ξεκινήσει μια νέα συλλογή διηγημάτων, τα οποία απαιτούν πολλή επεξεργασία, τόσο στην πλοκή, όσο και στους χαρακτήρες. Παρακολουθώ ένα εργαστήρι γραφής, επειδή μου αρέσει να βελτιώνομαι διαρκώς.
Προς το παρόν, είμαι λίγο επιφυλακτική για την πορεία μου. Δεν κάνω σχέδια. Αρκεί που έχω πάντα μαζί μου τα χαρτιά μου, για να αποφορτίζομαι και να συνομιλώ με τους ήρωές μου. Είμαι πολύ περίεργη για τις προκλήσεις που θα μου απευθύνουν.
Μια ευχή σας για το μέλλον που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί είτε στο κοντινό μέλλον είτε ακόμα και στο πιο μακρινό;
Μια ευχή στο διηνεκές. Να είμαι υγιής για να ατενίζω τη θάλασσα στον αγαπημένο μου ορμίσκο στη Λέσβο, πάνω στο βράχο, εκεί που αρχίζει το πέλαγος και αγκαλιάζονται οι λαοί με την θάλασσα να τους ενώνει.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Κυρία Καλογεροπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης! Εύχομαι από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας και η αρχή για πολλά ακόμα που θα ’ρθουν στο μέλλον!
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ουσιαστικές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μου θέσατε, σας ευχαριστώ επίσης για την ευγενική φιλοξενία σας.
Βιογραφικό:
Η Μυρσίνη Καλογεροπούλου είναι καθηγήτρια γαλλικών. Φοίτησε στο Γαλλικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διηγήματά της έχουν περιληφθεί στο συλλογικό έργο Μολύβι με γόμα (εκδόσεις Αλάτι 2023), ενώ ένα διήγημά της έχει δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Fractal και στο λογοτεχνικό ημερολόγιο Κέφαλος.
Η συλλογή διηγημάτων Ένα χαμένο κλειδί είναι το πρώτο της βιβλίο.
0 Σχόλια