Είδαμε την παράσταση ''Βιτρούβιος'' του Στέφανου Κακαβούλη στη Σκηνή του Brecht

 

Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα

Ο Στέφανος Κακαβούλης μάς παρουσίασε το έργο του με τίτλο: «Βιτρούβιος» εμπνευσμένο από το έργο του Leonardo Da Vinci που ανέβασε στη Σκηνή του Brecht. Είναι το 13_ο έργο του Στέφανου Κακαβούλη και κρατά τον ομώνυμο ρόλο στο έργο που αποτελεί έναν μονόλογο σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα. Πρώτη φορά παρουσιάστηκε στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έμπνευση του Στέφανου Κακαβούλη στάθηκε το έργο του Leonardo Da Vinci με τον τίτλο: «Ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου» πίσω από το οποίο υπάρχουν πολλά κρυφά μηνύματα και σύμβολα.

Το έργο αποτελεί έναν φανταστικό διάλογο του Βιτρούβιου με τον μεγάλο ζωγράφο, Leonardo Da Vinci. Ο αγαπημένος ερμηνευτής, του οποίου το όνομα δεν αποκαλύπτεται, ώστε ο καθένας από το κοινό να μπορεί να συνδεθεί με τον ήρωα, μέσα από τον ίδιο αποκτά μορφή, ψυχή, ιδεολογίες. Όλα αυτά τα βλέπουμε μέσα από τον φανταστικό διάλογο, που έχει με τον μεγάλο ζωγράφο. Βλέπουμε τις ψυχικές του διακυμάνσεις, ερωτήματα ψυχής, ανάγκες και πάθη του. Το έργο αποτελεί μια ωδή στην ανθρώπινη ψυχή και στα αιτήματά της, κάποια από τα οποία είναι: ο φόβος του θανάτου και του περασμένου, η ανάγκη για υστεροφημία και αιωνιότητα, η ανθρώπινη ματαιοδοξία και φιλαρέσκεια του ανθρώπου.

Ο Βιτρούβιος μέσα από το ποζάρισμά του στον μεγάλο καλλιτέχνη και την ανθρώπινη, ψυχική επαφή μαζί του περνά από διάφορα στάδια: στην αρχή βλέπουμε στον Βιτρούβιο με μια στάση αλαζονική στη συνέχεια βλέπουμε να αποκαλεί τον μεγάλο καλλιτέχνη «δάσκαλε» και να ασπάζεται την ευφυΐα του, έπειτα να θυμώνει, όταν νομίζει πως ποζάρει μόνο για ένα σχέδιο και στο τέλος να υποκλίνεται σε αυτόν και να ενώνεται μέσω του έργου του με τον δάσκαλό του. Ο Βιτρούβιος στην παράσταση είναι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν μαθαίνουμε πράγματα γι’ αυτόν και τη ζωή του, παρά μονάχα πως είναι ένας βιοπαλαιστής. Αρχικά θέλγεται από το οικονομικό όφελος στη συνέχεια, μιας και ο Βιτρούβιος έχει παιδεία και καλλιέργεια, γιατί παρατηρεί τους ανθρώπους, καταλαβαίνει, θαυμάζει τον δάσκαλό του και τελικά, όπως και ο ίδιος μας λέει: «Θέλει να αφήσει κάτι πίσω του να τον θυμούνται». Τα κίνητρά του πλέον δεν έχουν σκοπό το καθαρό κέρδος αλλά την υστεροφημία, την ανάγκη να υπάρχει, όταν θα έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, μέσα από κάτι άλλο, αυτός ένας άνθρωπος άσημος, φτωχός διακατέχεται όμως από υψηλότερα ιδανικά και κίνητρα, περισσότερο πνευματικά παρά την ανυπαρξία αγαθών. Το έργο εμπερικλείει αρκετές αντιθέσεις, που σε βάζουν σε διαδικασία να αφουγκραστείς: δάσκαλος-μαθητής, σώμα-ψυχή, ύλη-πνεύμα, δύναμη-αδυναμία, εξουσία-έλλειψη εξουσίας. Σε πολλά σημεία του υποτιθέμενου διαλόγου υπονοούνται λέξεις όπως είναι: εξουσία, έλεγχος, δύναμη και αυτές συνδέονται με τον δάσκαλο. Είναι εμφανής η δύναμη που έχει ο δάσκαλος του Βιτρούβιου πάνω του, καθώς μπορεί να του προκαλέσει ψυχικές διακυμάνσεις.

Ο Στέφανος Κακαβούλης παίζει στη σκηνή τον ρόλο του γυμνός, δείχνοντας τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος, καθώς ο πίνακας του Leonardo Da Vinci αυτό ακριβώς θέλει να δείξει: την ανθρώπινη αρμονία σε συνύπαρξη με τη συμπαντική αρμονία. Η σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Δήμα μάς δείχνει τον άνθρωπο Βιτρούβιο απογυμνωμένο από ενδύματα και στη συνέχεια μέσα από τον μονόλογό του απογυμνώνεται και η ψυχή του ίδιου του ηθοποιού, με τον οποίο ο καθένας από εμάς μπορεί να εντοπίσει κοινά σημεία, παρόμοιες ιδέες και επιθυμίες. Η υποβλητική σκηνή σε συνδυασμό με την ανάλογη μουσική (Αντώνης Παπακωνσταντίνου) και τον φωτισμό (Φώτης Μήτσης) σε βάζει στη διάθεση της παράστασης και σε καλεί να αγκαλιάσεις το δικό σου δημιούργημα και να αναλογιστείς πάνω σε αυτό. Ο Βιτρούβιος επιπροσθέτως μέσα από την ερμηνευτική δεινότητα και εκφραστικότητα του Στέφανου Κακαβούλη καλεί τον καθένας να απεκδυθεί από πάθη και επιθυμίες. Ο ηθοποιός ενστερνίζεται τον ήρωά του και μελετώντας τον πίνακα του διάσημου ζωγράφου μάς δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τη συμμετρία και αρμονία του ανθρώπινου σώματος, όπως: ότι μία παλάμη έχει πλάτος τεσσάρων δακτύλων, ότι ένα πόδι έχει πλάτος τέσσερις παλάμες, ότι ένας πήχυς έχει πλάτος έξι παλάμες, ότι το ύψος ενός ανθρώπου είναι τέσσερις πήχεις, ότι μια δρασκελιά είναι τέσσερις πήχεις, ότι το μήκος των χεριών ενός άντρα σε διάταση είναι ίσο με το ύψος του και ότι η απόσταση από τη γραμμή των μαλλιών ως την κορυφή του στήθους είναι το ένα έβδομο του ύψους του άνδρα.

Συμπερασματικά η συγκεκριμένη παράσταση βάζει το κοινό στη διαδικασία να σκεφτεί και να ενστερνιστεί πάνω σε διαχρονικά ζητήματα της ανθρώπινης ψυχής και τα εναρμόνισης του ανθρώπου με το σύμπαν. Η αθανασία των πινάκων παρομοιάζεται με την αθανασία των ανθρώπων. Ο Βιτρούβιος βλέπει πίσω από τα πορτραίτα και αγκαλιάζει την ανθρώπινη υπόσταση μελετώντας τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ