Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο σταθμάρχης» στο θέατρο Αργώ
με πρωταγωνιστή τον Βύρωνα Κολάση. Πρόκειται για ένα έργο εμπνευσμένο από το “The signal man” του Κάρολου Ντίκενς.
Είναι ένα ατμοσφαιρικό και ψυχολογικό θρίλερ σε κείμενο του Γιώργου Αγγελίδη
και σκηνοθεσία της Νατάσας Παπαδάκη. Ένας μονόλογος που μιλάει σε κάθε άνθρωπο
για τις δυσκολίες του επαγγέλματός του.
Ο Βύρων Κολάσης με αυταπάρνηση υπηρετεί χρόνια τώρα το επάγγελμα του σταθμάρχη με όλες τις αντιξοότητες. Αντιλαμβανόμενος την έντονη αίσθηση καθήκοντος σε μια θέση τόσο σοβαρή δεν διστάζει ακόμα και να θυσιάσει την προσωπική του ζωή προκειμένου να φέρει εις πέρας τα επαγγελματικά του καθήκοντα. Μέσα από τον μονόλογό του βλέπουμε και κατανοούμε συμβάντα, που ίσως έχουν γίνει και βιώματα μιας και τα φέρνει στη μνήμη του μετά από χρόνια, αλλά εισπράττουμε και όλο το βάρος του επαγγέλματος αφού οι περιγραφές του είναι παραστατικές και μέσα από το σκηνικό μάς γίνονται αντιληπτές. Ωστόσο στη διάρκεια του έργου βλέπουμε τον Βύρωνα Κολάση να έρχεται αντιμέτωπος με φαντάσματα και φωνές, ατυχήματα που συνέβησαν και κάπου εκεί μας δίνεται η εντύπωση πως ο ήρωας ζει κάπου ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα. Κύρια θέματα που διαπραγματεύεται «Ο Σταθμάρχης» είναι: η αίσθηση καθήκοντος και το τίμημα που πληρώνουν κάποια επαγγέλματα, η μοναξιά, ο φόβος και η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου για τον θάνατο.
Η ερμηνεία του γνωστού ηθοποιού είναι άκρως ρεαλιστική μέσα
από τις αφηγήσεις, την κινησιολογία και την εκφραστικότητα του προσώπου του. Στιγμές
παύσης στην αφήγηση γεγονότων που του τραυματίζουν τη μνήμη, εκφράσεις που
δείχνουν πόνο, συλλογισμό, τρόμο εμπνέουν κι εμάς και μας μεταδίδουν
αντίστοιχες σκέψεις. Κινησιολογικά ο ερμηνευτής άλλοτε κοντοστέκεται στις ράγες
του τρένου κι άλλοτε τρέχει κάνοντας κι εμάς να είμαστε μια σε συναισθηματική
εγρήγορση μια σε στιγμές ηρεμίας ή συλλογισμού. Ο Βύρων Κολάσης υποδύεται τον
σταθμάρχη με την απαιτούμενη αίσθηση καθήκοντος που απορρέει από τον
επαγγελματισμό του αλλά και από μια θέση συντονισμού για την αποφυγή
ατυχημάτων. Καταφέρνει και μας μεταφέρει όλο το ψυχολογικό βάρος που φέρει ο
ήρωάς του μέσα από την εκφορά των σκέψεών του και την ρεαλιστική περιγραφή
γεγονότων και αισθημάτων. Κι εδώ καταλαβαίνουμε πόσο καίρια είναι η
συγκεκριμένη παράσταση για την εποχή μας.
Αξίζει να αναφερθεί πως στην αληθοφάνεια του ρόλου μεγάλο ρόλο παίζει το σκηνικό (Νατάσσα Παπαδάκη) που ήταν άκρως ατμοσφαιρικό και υποβλητικό. Όλη η σκηνή αντικατοπτρίζει τον χώρο όπου βρίσκεται το τρένο. Οι ράγες, ο καπνός που υπάρχει ανά διαστήματα στη σκηνή αλλά και η ανάλογη ενδυμασία (Έλενα Στρατηγοπούλου) του πρωταγωνιστή και τα χαμηλά φώτα (The Chameleon) βοηθούν στη δημιουργία ενός σκοτεινού σκηνικού και μας μεταγγίζουν φόβο κι αγωνία για την εξέλιξη της υπόθεσης. Ένα ακόμα συν στο σκηνοθετικό κομμάτι είναι ο καπνός που βγαίνει για να προσδώσει περισσότερο μυστήριο στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μέσα στο έντονα υποβλητικό σκηνικό η σήραγγα του τρένου κάπου θυμίζει ένα μεγάλο στόμα που τρώει τους ανθρώπους. Εκεί που αρχικά μας δίνεται η εντύπωση πως η σήραγγα είναι ο πιστός φίλος για τον σταθμάρχη μέσα από τη διήγησή του διαπιστώνουμε πως σταδιακά μετατρέπεται σε ένα τέρας που στα πόδια του έχουν χαθεί ανθρώπινες ψυχές κι εκείνος στέκει εκεί ανίκανος να εμποδίσει την εξέλιξη των γεγονότων. Σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα συνεισφέρει και η μουσική επιμέλεια (Νατάσα Παπαδάκη) που παρατείνει την ένταση στην οποία υποβάλλεται το κοινό.
Περισσότερα για την παράσταση εδώ
0 Σχόλια