Μίκα Στεφανάκη: "Το σώμα αποκαλύπτει αυτά που ο λόγος συχνά αδυνατεί να εκφράσει"

Σήμερα οι Τέχνες φιλοξενούν την ηθοποιό, κινησιολόγο, χορεύτρια και ερμηνεύτρια Μίκα Στεφανάκη με αφορμή την παράσταση «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε», που ανεβαίνει από 19 Ιανουαρίου 2026 και κάθε Δευτέρα στις 21:30 στο Θέατρο Αλκμήνη. 

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου

κα. Στεφανάκη, ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε»;

Στην παράσταση ερμηνεύω μία από τις δύο κεντρικές μορφές. Πρόκειται για μια ύπαρξη που κινείται διαρκώς ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη, στο φως και στο σκοτάδι. Δεν έχει σταθερή ταυτότητα, αλλά μεταβάλλεται, όπως μεταβάλλεται και η μνήμη. Μέσα από αυτή τη μορφή επιχειρείται μια εσωτερική διαδρομή, όπου το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν και συγκρούονται.

Ως κινησιολόγος, χορεύτρια και ερμηνεύτρια, πώς προσεγγίσατε τη σωματική γλώσσα του έργου;

Η προσέγγιση ξεκίνησε από την ανάγκη και όχι από τη μορφή. Βασική αφετηρία της δουλειάς μας ήταν η αναπνοή — ως η εναρκτήρια δύναμη, ως η πρώτη απόφαση. Από την αναπνοή προκύπτει η κίνηση και στη συνέχεια, ο λόγος. Δουλέψαμε πολύ πάνω στο πώς αλλάζει το σώμα όταν αλλάζει η αναπνοή, πώς μια συγκράτηση ή μια εκπνοή μπορεί να γεννήσει δράση, παύση ή έκρηξη.

Δε μας ενδιέφερε να δημιουργήσουμε μια “χορογραφία” με την κλασική έννοια, αλλά ένα λεξιλόγιο κίνησης που να πηγάζει από εσωτερικές καταστάσεις. Το σώμα λειτουργεί ως φορέας μνήμης και η αναπνοή ως το σημείο όπου αυτή η μνήμη ενεργοποιείται και βρίσκει φωνή.

Πώς συνδέεται, κατά τη γνώμη σας, η μνήμη με το σώμα;

Πιστεύω ότι το σώμα θυμάται πριν από τον νου. Κρατά ίχνη εμπειριών, ακόμη κι όταν οι λέξεις έχουν χαθεί. Πολύ συχνά η μνήμη ενεργοποιείται μέσα από την αναπνοή: μια αλλαγή στον ρυθμό της μπορεί να φέρει στην επιφάνεια φόβους, εικόνες, εντάσεις. Από εκεί ξεκινά η κίνηση και όταν χρειαστεί, ο λόγος.

Στην παράσταση αυτή η σύνδεση γίνεται ορατή μέσα από σωματικές αντιδράσεις, από επαναλαμβανόμενα μοτίβα και από στιγμές ακινησίας. Το σώμα αποκαλύπτει αυτά που ο λόγος συχνά αδυνατεί να εκφράσει.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τη σκηνοθέτιδα και την υπόλοιπη ομάδα;

Ήταν μια διαδικασία που βασίστηκε στην εμπιστοσύνη και στον διάλογο. Το έργο ξεκίνησε ως work in progress και εξελίχθηκε μέσα από δοκιμές, αυτοσχεδιασμούς και συνεχή επαναδιαπραγμάτευση του υλικού. Υπήρχε χώρος για έρευνα, για λάθη και για νέες προτάσεις, κάτι που επέτρεψε στην παράσταση να αποκτήσει βάθος και ειλικρίνεια.

Διδάσκετε κίνηση σε δραματική σχολή. Πώς επηρεάζει αυτό τον τρόπο που βρίσκεστε στη σκηνή;

Η διδασκαλία με κρατά σε συνεχή επαφή με τη βάση. Με αναγκάζει να επαναπροσδιορίζω διαρκώς τι σημαίνει σώμα στη σκηνή και πώς αυτό επικοινωνεί. Με βοηθά να μην εγκλωβίζομαι σε έτοιμες φόρμες, αλλά να παραμένω ανοιχτή στη διαδικασία και στην ουσία της κίνησης ως εκφραστικού μέσου.

Ποια στιγμή της παράστασης σας αγγίζει περισσότερο;

Οι στιγμές ακινησίας. Εκεί όπου δεν υπάρχει εξωτερική δράση, αλλά το εσωτερικό φορτίο είναι έντονο. Είναι στιγμές όπου η αναπνοή γίνεται σχεδόν ακίνητη και το σώμα εκτίθεται χωρίς άμυνες.

Πώς ισορροπείτε ανάμεσα στους ρόλους της ερμηνεύτριας, της χορεύτριας και της κινησιολόγου;

Για μένα αυτοί οι ρόλοι δε λειτουργούν ξεχωριστά. Όλα συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Η σκηνή είναι το σημείο όπου η εμπειρία της κίνησης, η ερμηνεία και η παιδαγωγική ματιά συναντιούνται και συνομιλούν.

Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Θα ήθελα να φύγει με μια αίσθηση αναγνώρισης. Να έχει συναντήσει κάτι οικείο, ακόμη κι αν είναι δύσκολο. Να νιώσει ότι άνοιξε ένας χώρος μνήμης και σκέψης που μπορεί να συνεχίσει να τον συνοδεύει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«ΛΗΘΗ vs ΘΥΜΗΣΗ - ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ»
Βασισμένο σε διηγήματα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα

Από 19 Ιανουαρίου 2026
κάθε Δευτέρα στις 21:30

Θέατρο Αλκμήνη - Secret Room

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ;

Τι μένει όταν οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν;

Ποιος επιζεί από τη σύγκρουση ανάμεσα στο παιδί που υπήρξαμε και στον ενήλικα που οικοδομήθηκε πάνω στο φόβο, τη σιωπή και την ενοχή;

Το έργο «Λήθη Vs Θύμηση - Δοκιμή Πόε» είναι μια σύγχρονη, ποιητική θεατρική περφόρμανς που ταξιδεύει τον θεατή στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου οι παιδικές μνήμες συναντούν το σκοτάδι της ενηλικίωσης, και όπου η ανάγκη για σύνδεση παλεύει με τον φόβο της απώλειας. Βασισμένη στο σύμπαν του Έντγκαρ Άλλαν Πόε αλλά όχι εγκλωβισμένη σε αυτό, η παράσταση αξιοποιεί τον λόγο, την κίνηση και την εικόνα ως ισότιμα μέσα, δημιουργώντας έναν υβριδικό κόσμο θεάτρου, performance και εικαστικής εγκατάστασης.

Τρεις γυναικείες παρουσίες -σε ρόλους άφυλους, άχρονους, συμβολικούς- κινούνται σε ένα τοπίο όπου τίποτα δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά όλα είναι αληθινά. Ένας χώρος που δεν ανήκει σε κανέναν χρόνο έχει γίνει το καταφύγιο, η φυλακή και το πεδίο μάχης των χαρακτήρων. Μέσα από σωματικό θέατρο, ποιητικές ροές λόγου, ασπρόμαυρο video art και ηχοτοπία που θυμίζουν αναπνοές, παλμούς και υδάτινες μνήμες, η παράσταση δημιουργεί μια πλήρως βιωματική εμπειρία για τον θεατή - μια εμπειρία που δεν παρακολουθείς, αλλά υπομένεις, θυμάσαι και αναγνωρίζεις μέσα σου.

Η θεματική του έργου αγγίζει τον πυρήνα πολλών σύγχρονων κοινωνικών ζητημάτων. Η ψυχική υγεία, η διαχείριση του τραύματος, η μοναξιά, η ανάγκη επαφής, η κοινωνική πίεση, η παιδική εγκατάλειψη και η ενήλικη συναισθηματική καταστολή αποτελούν τις κύριες γραμμές ενός έργου που δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά φωτίζει αυτό που κρύβει ο καθένας μας πίσω από το βλέμμα, το σώμα και τη σιωπή του. Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν τον φόβο, τον πόνο ή την ευαλωτότητά τους, το έργο «Λήθη Vs Θύμηση» λειτουργεί ως καλλιτεχνικός καθρέφτης: μας δείχνει αυτό που φοβόμαστε να δούμε, αλλά επιθυμούμε να θεραπεύσουμε.

Οι χαρακτήρες συναντιούνται σε μια σκηνική εγκατάσταση που θυμίζει υπόγειο σύμπαν, μια τρύπα γης που γίνεται σύμβολο της μνήμης και της λήθης. Το χώμα και το νερό -δύο βασικά στοιχεία της παράστασης- λειτουργούν ως απτά σύμβολα της φθοράς αλλά και της αναγέννησης. Η μία ηθοποιός λειτουργεί ως «Κομπέρ», ένας ποιητικός οδηγός, ένας αγγελιοφόρος που μεταφέρει λέξεις από το ποίημα «Ο Άνθρωπος-Σκουλήκι», λέξεις που λειτουργούν σαν υπόγεια παλίρροια και δίνουν στο έργο ρυθμό, βάθος και σκοτεινή ομορφιά.

Οι άλλες δύο ερμηνεύτριες εναλλάσσονται σε ρόλους εμμονής και εμμονικού, σε μια διαρκή μάχη εξουσίας, ανάγκης και μνήμης - μια μάχη που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, στο παιδί και τον ενήλικα, στο παρελθόν και το τώρα. Κάθε σκηνή λειτουργεί σαν κομμάτι ενός ονείρου ή ενός εφιάλτη, όχι για να τρομάξει, αλλά για να αφυπνίσει. Το video art δημιουργεί βάθος - σαν να ανοίγει στον θεατή μια ρωγμή στον χώρο, μια οπτική στο εσωτερικό της συνείδησης. Οι φωτισμοί λειτουργούν χειρουργικά, αποκαλύπτοντας ή κρύβοντας ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια αίσθηση αναμονής, φόβου, πένθους και λύτρωσης.

---

Το έργο δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις -
αλλά θέτει ερωτήματα που όλοι αναγνωρίζουμε:
 
Ποιο κομμάτι του εαυτού μας θυσιάσαμε για να ενταχθούμε; 
Τι χάσαμε όταν σταματήσαμε να είμαστε παιδιά;
 
Τι κρύβουμε κάτω από τη σοβαροφάνεια και τις απαιτήσεις της ενηλικίωσης; 
Και κυρίως: τι θυμόμαστε... όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ηθοποιοί: Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική - Ηχοτοπία: Κωστής Κόντος
Σκηνική εγκατάσταση: Δημήτρης Μέλλος
Video Art-Φωτογραφίες: Μαρία Ζερβός
Κοστούμια: Μάγδα Καλέμη
Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Σαλταούρα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ραφαέλα Καβαζαράκη
Παραγωγή: Creatists | www.creatists.gr
Social Media: Betterfly Digital - Μαρλού Ξηνταριανού