Ραφαέλα Καβαζαράκη: "Εκπροσωπώ μια συνείδηση που δεν αφήνει τα πράγματα να ξεχαστούν"

Η πολυτάλαντη ηθοποιός Ραφαέλα Καβαζαράκη φιλοξενείται για ακόμα μια φορά στις Τέχνες και όχι τυχαία. Στη συνέντευξη που ακολουθεί θα μας μιλήσει για τη συμμετοχή της στην πολυαναμενόμενη θεατρική παράσταση  «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε», που ανεβαίνει από 19 Ιανουαρίου 2026 και κάθε Δευτέρα στις 21:30 στο Θέατρο Αλκμήνη. 

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου

Κυρία Καβαζαράκη, ποιος είναι ο ρόλος σας στο “Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε”;

Στην παράσταση λειτουργώ ως κομπέρ. Δεν ανήκω ακριβώς στον κόσμο των δύο άλλων μορφών, αλλά ούτε και έξω από αυτόν. Είμαι μια φωνή που διασχίζει όλο το έργο, μια παρουσία που παρατηρεί, σχολιάζει και επαναφέρει. Θα έλεγα πως εκπροσωπώ μια συνείδηση που δεν αφήνει τα πράγματα να ξεχαστούν.

Τι σημαίνει για εσάς ο ρόλος του κομπέρ σε αυτή την παράσταση;

Είναι ένας ρόλος που δε βασίζεται στο συναίσθημα αλλά στη θέση. Ο κομπέρ δεν αφηγείται, δεν εξομολογείται· υπενθυμίζει. Είναι μια φιγούρα που διακόπτει, που στέκεται ανάμεσα στη δράση και στον θεατή, δημιουργώντας απόσταση αλλά και εγρήγορση. Αυτό τον κάνει ιδιαίτερα απαιτητικό.

Ο ρόλος του κομπέρ διαφοροποιείται έντονα από τις άλλες δύο μορφές ως προς τον λόγο. Πώς προσεγγίσατε αυτή τη διαφορετική φωνή;

Ο κομπέρ είναι ο μόνος που δε χρησιμοποιεί ποιητικό λόγο. Ο λόγος του είναι καθαρός, σχεδόν ωμός, σαν γεγονός. Αυτή η αντίθεση ήταν συνειδητή επιλογή και των τριών μας. Ενώ οι άλλες δύο μορφές κινούνται μέσα σε έναν ποιητικό, θραυσματικό λόγο, εγώ λειτουργώ σαν άγκυρα. Η φωνή μου έρχεται να “κόψει” τη ροή, να θυμίσει, να ταράξει.

Αυτό απαιτεί μεγάλη ακρίβεια και αυτοσυγκράτηση. Δε φορτίζεις τον λόγο συναισθηματικά, τον αφήνεις να σταθεί μόνος του και να λειτουργήσει.

Πώς συνυπάρχετε σκηνικά με τις άλλες δύο ερμηνεύτριες;

Σαν να κινούμαστε στο ίδιο τοπίο, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα. Δεν είμαστε τρεις χαρακτήρες, αλλά τρεις φωνές μιας κοινής συνείδησης. Η σχέση μας δεν είναι ρεαλιστική· είναι ενεργειακή. Υπάρχει ακρόαση, συγχρονισμός, αλλά και απόσταση.

Η παράσταση αγγίζει έντονα το θέμα της μνήμης. Πώς σας αφορά προσωπικά;

Με φέρνει αντιμέτωπη με όσα επιλέγουμε να ξεχνάμε για να συνεχίσουμε. Η μνήμη δεν είναι πάντα ασφαλής, αλλά είναι απαραίτητη. Μέσα από τον ρόλο συνειδητοποίησα πόσο εύκολα μπορείς να απομακρυνθείς από την αλήθεια σου αν δεν την κοιτάς κατάματα.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή τη δουλειά;

Η σιωπή. Το να μάθω πότε να μη μιλάω. Ο κόμπερ δεν υπάρχει μόνο όταν μιλά, υπάρχει και στις παύσεις. Αυτές οι παύσεις έχουν τεράστιο βάρος και χρειάζονται εμπιστοσύνη.

Παράλληλα συμμετέχετε και σε άλλες παραγωγές. Πού σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Αυτή την περίοδο συμμετέχω στην παράσταση «Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό», του Θανάση Σταυρόπουλου και σε καλλιτεχνική επιμέλεια της Κατερίνας Χάσκα, καθώς και σε παιδικές παραστάσεις υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Νίκου Λημνιού. Πρόκειται για δύο συνεργασίες (με τη Κατερίνα και το Νίκο) που κρατούν χρόνια και αποτελούν για μένα σταθερά σημεία αναφοράς, τόσο καλλιτεχνικά όσο και ανθρώπινα.

Τι θα λέγατε σε κάποιον που σκέφτεται να δει την παράσταση;

Να έρθει χωρίς άμυνες. Δε χρειάζεται να καταλάβει τα πάντα. Αρκεί να επιτρέψει στον εαυτό του να ακούσει, και ίσως έτσι να θυμηθεί.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«ΛΗΘΗ vs ΘΥΜΗΣΗ - ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ»
Βασισμένο σε διηγήματα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα

Από 19 Ιανουαρίου 2026
κάθε Δευτέρα στις 21:30

Θέατρο Αλκμήνη - Secret Room

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ;

Τι μένει όταν οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν;

Ποιος επιζεί από τη σύγκρουση ανάμεσα στο παιδί που υπήρξαμε και στον ενήλικα που οικοδομήθηκε πάνω στο φόβο, τη σιωπή και την ενοχή;

Το έργο «Λήθη Vs Θύμηση - Δοκιμή Πόε» είναι μια σύγχρονη, ποιητική θεατρική περφόρμανς που ταξιδεύει τον θεατή στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου οι παιδικές μνήμες συναντούν το σκοτάδι της ενηλικίωσης, και όπου η ανάγκη για σύνδεση παλεύει με τον φόβο της απώλειας. Βασισμένη στο σύμπαν του Έντγκαρ Άλλαν Πόε αλλά όχι εγκλωβισμένη σε αυτό, η παράσταση αξιοποιεί τον λόγο, την κίνηση και την εικόνα ως ισότιμα μέσα, δημιουργώντας έναν υβριδικό κόσμο θεάτρου, performance και εικαστικής εγκατάστασης.

Τρεις γυναικείες παρουσίες -σε ρόλους άφυλους, άχρονους, συμβολικούς- κινούνται σε ένα τοπίο όπου τίποτα δεν είναι ρεαλιστικό, αλλά όλα είναι αληθινά. Ένας χώρος που δεν ανήκει σε κανέναν χρόνο έχει γίνει το καταφύγιο, η φυλακή και το πεδίο μάχης των χαρακτήρων. Μέσα από σωματικό θέατρο, ποιητικές ροές λόγου, ασπρόμαυρο video art και ηχοτοπία που θυμίζουν αναπνοές, παλμούς και υδάτινες μνήμες, η παράσταση δημιουργεί μια πλήρως βιωματική εμπειρία για τον θεατή - μια εμπειρία που δεν παρακολουθείς, αλλά υπομένεις, θυμάσαι και αναγνωρίζεις μέσα σου.

Η θεματική του έργου αγγίζει τον πυρήνα πολλών σύγχρονων κοινωνικών ζητημάτων. Η ψυχική υγεία, η διαχείριση του τραύματος, η μοναξιά, η ανάγκη επαφής, η κοινωνική πίεση, η παιδική εγκατάλειψη και η ενήλικη συναισθηματική καταστολή αποτελούν τις κύριες γραμμές ενός έργου που δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά φωτίζει αυτό που κρύβει ο καθένας μας πίσω από το βλέμμα, το σώμα και τη σιωπή του. Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν τον φόβο, τον πόνο ή την ευαλωτότητά τους, το έργο «Λήθη Vs Θύμηση» λειτουργεί ως καλλιτεχνικός καθρέφτης: μας δείχνει αυτό που φοβόμαστε να δούμε, αλλά επιθυμούμε να θεραπεύσουμε.

Οι χαρακτήρες συναντιούνται σε μια σκηνική εγκατάσταση που θυμίζει υπόγειο σύμπαν, μια τρύπα γης που γίνεται σύμβολο της μνήμης και της λήθης. Το χώμα και το νερό -δύο βασικά στοιχεία της παράστασης- λειτουργούν ως απτά σύμβολα της φθοράς αλλά και της αναγέννησης. Η μία ηθοποιός λειτουργεί ως «Κομπέρ», ένας ποιητικός οδηγός, ένας αγγελιοφόρος που μεταφέρει λέξεις από το ποίημα «Ο Άνθρωπος-Σκουλήκι», λέξεις που λειτουργούν σαν υπόγεια παλίρροια και δίνουν στο έργο ρυθμό, βάθος και σκοτεινή ομορφιά.

Οι άλλες δύο ερμηνεύτριες εναλλάσσονται σε ρόλους εμμονής και εμμονικού, σε μια διαρκή μάχη εξουσίας, ανάγκης και μνήμης - μια μάχη που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, στο παιδί και τον ενήλικα, στο παρελθόν και το τώρα. Κάθε σκηνή λειτουργεί σαν κομμάτι ενός ονείρου ή ενός εφιάλτη, όχι για να τρομάξει, αλλά για να αφυπνίσει. Το video art δημιουργεί βάθος - σαν να ανοίγει στον θεατή μια ρωγμή στον χώρο, μια οπτική στο εσωτερικό της συνείδησης. Οι φωτισμοί λειτουργούν χειρουργικά, αποκαλύπτοντας ή κρύβοντας ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια αίσθηση αναμονής, φόβου, πένθους και λύτρωσης.

---

Το έργο δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις -
αλλά θέτει ερωτήματα που όλοι αναγνωρίζουμε:
 
Ποιο κομμάτι του εαυτού μας θυσιάσαμε για να ενταχθούμε; 
Τι χάσαμε όταν σταματήσαμε να είμαστε παιδιά;
 
Τι κρύβουμε κάτω από τη σοβαροφάνεια και τις απαιτήσεις της ενηλικίωσης; 
Και κυρίως: τι θυμόμαστε... όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ηθοποιοί: Μίκα Στεφανάκη, Κατερίνα Χάσκα, Ραφαέλα Καβαζαράκη
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Χάσκα
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική - Ηχοτοπία: Κωστής Κόντος
Σκηνική εγκατάσταση: Δημήτρης Μέλλος
Video Art-Φωτογραφίες: Μαρία Ζερβός
Κοστούμια: Μάγδα Καλέμη
Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Σαλταούρα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ραφαέλα Καβαζαράκη
Παραγωγή: Creatists | www.creatists.gr
Social Media: Betterfly Digital - Μαρλού Ξηνταριανού