Όρθιος ακόμη…
Ξεχνιέται το άγγιγμα του αγέρα;
Μια γουλιά κρασί απ’ το ποτήρι του Σίσυφου,
τα θραύσματα του ήχου,
τα χαμογελαστά χρώματα της νερένιας πολιτείας,
τόσο γκρίζα όταν σε λάξευαν σαν πύρινες γλώσσες.
Έλεγες η αρμύρα τα διαλύει όλα.
Ψιθύριζα το βόλι μου σε τρύπιους στίχους.
Μα όλα τα σάρωσε η δίψα της ζωής.
Δεν θέλω να τελειώσουν οι λέξεις…
Δες τες πώς μπλέκονται στις ράγες του χρόνου,
στο κορμί σου που δε χαίρομαι,
στη σκόνη των ματιών της βέβηλης σκιάς.
Άναψαν οι πυρσοί, μα το σκοτάδι πύκνωσε – το αγγίζεις;
Ποτέ δεν ένιωσα την καρδιά σου πιο διάφανη
αλυσίδα μιας φωνής που βγαίνει απ’ το τσιμέντο
όσο οι εικόνες τρέχουν σαν τη ζωή που θα ζήσουμε.
Πομπή πιο λιτή κι απ’ τη ζωοφόρο της σιωπής.
Αριάδνη Πορφυρίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Δρος Χριστίνας Παναγιώτας Μανωλέα)
Το ποίημα περιέχεται στο συλλογικό ποιητικό έργο "Συνομιλώντας με τον Αρθούρο Ρεμπώ" (εκδόσεις Όστρια), στο οποίο συμμετέχουν πενήντα δύο δημιουργοί, ποιητές-λογοτέχνες, που αφιέρωσαν έργα τους στην μορφή του ποιητή του εικοστού αιώνα, που άλλαξε τα δεδομένα στην ποίηση εισάγοντας την ελεύθερη φόρμα και τα ρομαντικά ιδεώδη, του σουρεαλιστή ποιητή, του ηγέτη του συμβολισμού, του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.
Επιμέλεια έργου: Καίτη Κουμανίδου, Βίκυ Δρακουλαράκου
Λίγα λόγια για την ποιήτρια
Γεννήθηκε στην Αθήνα , σπούδασε Κλασική Φιλολογία στην Αθήνα και Λονδίνο.Η ενασχόλησή της με την Φιλολογία και η διδασκαλία της στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο την οδήγησε σε άλλα μονοπάτια λογοτεχνικά. Σήμερα είναι Λέκτωρ Ελληνικής Φιλολογίας στην Σχολή Ευελπίδων και Γεν.Γραμματέας στην Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (ΠΕΛ).
