Βιβλιοκριτική για τη συλλογή διηγημάτων "Σκιές των πραγμάτων" του Παναγιώτη Κουτρουβίδη

Συγγραφέας: Παναγιώτης Κουτρουβίδης
Έτος έκδοσης: 2020
Σελ.: 118
Εκδόσεις: Φίλντισι

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Μερικές φορές το να επιστρέφουμε πίσω στα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια μας γαληνεύει. Μας κάνει να αισθανόμαστε ακόμη αθώοι. Η ψυχή μας ομορφαίνει. Παίρνει την αγνή της όψη, απαλλάσσεται από το βάρος των χρόνων που σκίασαν την καθαρότητά της και γλυκαίνει. Κι εκεί, αγγίζοντας και πάλι τη χαμένη νιότη, αναπολεί τις ανέμελες στιγμές, τις όμορφες, τις μοναδικές, αλλά κι εκείνες που έμειναν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη, για να προδίδουν που και που την αρχή της, αυτό που υπήρξε στην πραγματικότητα, αυτό που άνθισε και που με τα χρόνια, δυστυχώς, έφθειρε. Άθελά της ή όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Ο Παναγιώτης Κουτρουβίδης, στην πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Σκιές των πραγμάτων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι», επιχειρεί κι εκείνος να στρέψει το βλέμμα του προς τα πίσω και να εστιάσει σε όλα τα υπαρκτά σημεία που σημάδεψαν την παιδική κι εφηβική ψυχή του και καθόρισαν σημαντικά τη μετέπειτα εξέλιξή του ως άνθρωπο. Αναμειγνύοντάς τα με αρκετά μυθοπλαστικά στοιχεία, καταφέρνει να μας παρουσιάσει «12 μικροκαμωμένες ιστορίες βιογραφικής μυθοπλασίας», όπως ακριβώς τις χαρακτηρίζει στην αρχή του βιβλίου του (Σελ. 8).

Οι ιστορίες του εστιάζουν είτε σε αντικείμενα που σημάδεψαν κάποτε τις ζωές των ηρώων του, αλλά και του ίδιου ως μετέχον υπαρκτό πρόσωπο σ’ αυτές, είτε σε συναισθήματα που χάραξαν την ψυχή του και την ψυχή των ηρώων του καθοριστικά. Έτσι, στο βιβλίο του διαβάζουμε ιστορίες που μιλούν για ένα παλιό μηχανάκι, για έναν υπνόσακο, για ένα κομμάτι σκοινί, για τον Τζίμι τον κάκτο, για τα μαξιλάρια του ΚΕΘΕΑ, για εφτά σουγιαδάκια, για ένα μεταλλικό γομφίο, για την παλιά του κιθάρα (suzuki 38), για ένα παγκάκι στο πάρκο του έρωτα και για άλλα πολλά. Τα συναισθήματα με τα οποία καταπιάνεται είναι επίσης πολλά. Όμως, πρωτοκαθεδρία στις ιστορίες του έχει ο έρωτας, αυτός ο εφηβικός, που μένει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη και καθορίζει όλη τη μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Κι αυτό, γιατί ο έρωτας έχει τη δύναμη να αλλάζει τη ρότα στα όνειρα, να φέρνει απρόσμενες εξελίξεις στη ρουτίνα του σήμερα, να ανατρέπει καταστάσεις, να ξεγελά συνειδήσεις, να στιγματίζει τη μνήμη και να δυναμώνει την πιο απρόσμενη στιγμή. Αυτό, άλλωστε, είναι που τον κάνει και μοναδικό. Πέρα από τον έρωτα, που φαίνεται να παίρνει διάφορες μορφές στις ιστορίες του συγγραφέα, το βιβλίο κάνει λόγο και για τη φιλία, για την πατρική αγάπη, για το φόβο, για τη δειλία, για την τόλμη, για την αποφασιστικότητα, για την αντίδραση, για τη διεκδίκηση, για την εμπιστοσύνη.

Ιστορίες γεμάτες εικόνες, με πρωταγωνιστές ήρωες με δυνατούς χαρακτήρες, που ισορροπούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ιστορίες γραμμένες απλά και κατανοητά, χωρίς φλυαρίες και αινιγματικό περιεχόμενο, που συγκινούν και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία τους σελίδα.

Ένα βιβλίο που προσπαθεί να αντισταθεί στη δύναμη της λήθης, προσεγγίζοντας με σεβασμό τα χρόνια μιας περασμένης εποχής, τα χρόνια της αθωότητας που πίσω πια δε γυρνούν.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα, Παναγιώτη Κουτρουβίδη:

Ο Παναγιώτης Κουτρουβίδης γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα.

Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και από το 1990 εργάζεται στο ΚΕΘΕΑ, ασχολούμενος με την εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση πρώην χρηστών και στελεχών του οργανισμού.

Από το 2011 εργάζεται στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ως καθηγητής Εκπαίδευσης Ενηλίκων.

Έχει σημαντικό επιστημονικό και συγγραφικό έργο στο πεδίο της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων και της εκπαίδευσης ενηλίκων.

Έχουν εκδοθεί: η νουβέλα «Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν μετάνιωσα» (2001, Πατάκης) και η επιστημονική μελέτη «Σχολείο και χρήστες ναρκωτικών. Όταν οι απόβλητοι του εκπαιδευτικού συστήματος ξαναγυρίζουν στα θρανία» (2015, Φίλντισι), ενώ διηγήματά του κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο.