Πηγαίνω τακτικά κι ανάβω τα
καντήλια σε επτά εξωκλήσια που βρίσκονται πλησίον της περιοχής διαμονής μου.
Άλλες φορές πηγαίνω πρωί και άλλες φορές πηγαίνω το απόγευμα, ανάλογα με την
εποχή και τον καιρό. Τα ανωτέρω εκκλησάκια, τα περισσότερα, δεν είναι σε
κατοικήσιμη περιοχή. Είναι ο Ταξιάρχης, ο Άγιος Παντελεήμων, ο Άγιος Γεώργιος,
ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Άγιος Δημήτριος, η Αγία Παρασκευή και η
Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Μια χειμωνιάτικη ημέρα που πήγα,
γύρω στο μεσημέρι, ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος, χρώματος μολυβί, έτοιμος να
βρέξει. Εγώ πήρα την απόφαση και είπα να πάω με το ποδήλατο για να ανάψω τα
καντήλια στα ανωτέρω εξωκλήσια. Δεν το πήγαινε η ψυχή μου Σαββατιάτικα, μια που
ξημέρωνε Κυριακή να είναι σβηστά τα καντήλια τους.
Ξεκίνησα λοιπόν, σιγά- σιγά,
καθότι δεν μπορώ να τρέχω κιόλας στους χωματόδρομους, μην τυχόν και πέσω σε
κανένα χαντάκι. Πήγα με τη σειρά όπως πηγαίνω κάθε φορά. Τα περισσότερα ήταν
σβηστά, χωρίς λαδάκι, χωρίς καρβουνάκια, φυτιλάκια, λιβάνι και κεριά. Ευτυχώς
που πάντα φροντίζω να έχω τέτοια πράγματα μαζί μου, γενικώς, είμαι «καλά
εξοπλισμένη».
Τα άναψα σχεδόν όλα, κι έφτασα
στο τελευταίο. Άρχισε να ψιχαλίζει. Ο αέρας δυνάμωνε. Αφού άναψα και το
τελευταίο καντήλι, ανέβηκα στο ποδήλατο για να επιστρέψω στο σπίτι. Ευτυχώς,
όλα ήταν ακόμη ελεγχόμενα. Ο μολυβής ουρανός γινότανε ολοένα και πιο σκούρος.
Αστραπές σχηματίζονταν στον ουρανό, ακούγονταν βροντές, που ενώ ήταν η ώρα 3.00
το απόγευμα, εντούτοις, όλα είχαν σκοτεινιάσει.
Αύξησα ταχύτητα και παρακαλούσα
το Θεό «να κάνει υπομονή» και να μη βρέξει ακόμη, γιατί θα γινόμουνα «παπί».
Ευτυχώς, άρχισα να μπαίνω στο
στενό για το σπίτι μου. Τότε έπιασε μία δυνατή μπόρα. Ολίγον βράχηκα, πάλι
καλά. Παρόλα αυτά, ήμουνα ευχαριστημένη που πρόλαβα να εκτελέσω την αποστολή
μου. «Δόξα τω Θεώ», έλεγα κι έκανα το σταυρό μου που «έκανε λιγάκι ανακωχή»
και πρόλαβα και επέστρεψα στο σπίτι.
Όταν έχει τέτοιον καιρό ή όταν
σκοτεινιάζει, αισθάνομαι όμορφα όταν ξέρω ότι τα καντήλια των Ιησού Χριστού,
της Παναγίας, των Αρχαγγέλων και των Αγίων θα είναι αναμμένα όλη τη νύχτα, κι
αν είναι δυνατόν, έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Την επόμενη ημέρα πάλι, έχει ο
Θεός. Μπορεί να ξαναπάω εγώ ή κάποιος άλλος Χριστιανός ή κάποια άλλη Χριστιανή
και να τα ξανανάψουν πάλι.
Πάντως, γενικώς, μεγάλη
εγκατάλειψη επικρατεί στα εξωκλήσια, στις περισσότερες περιοχές. Άλλα είναι σε
κακή κατάσταση, με πεσμένους σοφάδες, με πεσμένους τοίχους, με προβλήματα στη
στέγη όπου μπάζει νερά, κ.λπ.
Οι πρόγονοί μας τα έχτιζαν και τα
συντηρούσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των
κατακτητών, (Τουρκοκρατία-Γερμανική Κατοχή, κ.λπ). Τα καντήλια τους άναβαν
συνέχεια και ο κόσμος, ο οποίος ήταν περισσότερο κοντά στη φύση τότε, πήγαινε
και προσευχόταν συνέχεια. Και εννοείται πως ήταν περισσότερο κοντά στο Θεό.
Τα σημερινά τα χρόνια, σε περίοδο
ειρήνης, δεν πολυπηγαίνει ο κόσμος, ούτε στα εξωκλήσια γι’ αυτό και υπάρχει
αυτή η εγκατάλειψη, ούτε εκκλησιάζεται σε μεγάλους, κεντρικούς ναούς και όχι
μόνο.
Εύχομαι να επιστρέψουμε και πάλι
κοντά στο Θεό, γιατί, κακά τα ψέματα, Εκείνος μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τα
όποια προβλήματα έχουμε, μεγάλα ή μικρά. Εκείνος μας δίνει φώτιση ώστε να
πράττουμε καλά έργα, να έχουμε καθαρό νου, αρκεί βέβαια, να πιστεύουμε και να
είμαστε συνέχεια στο δρόμο Του.
Φωτογραφία εξωφύλλου: menachem weinreb
0 Σχόλια