Βιβλιοκριτική για το μυθιστόρημα "Σκοτάδι" του Γιώργου Γούπου

Συγγραφέας: Γιώργος Γούπος
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 182
Εκδόσεις: Συμπαντικές Διαδρομές

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Η ομορφιά του κόσμου δεν μπορεί να αναδειχθεί όπως της αξίζει αν δεν απορριφθεί η ασχήμια του. Ανάλογα και η αίσθηση του καλού δε μπορεί να εκτιμηθεί αν δεν κάνει την εμφάνισή του το κακό κι αν δεν γίνουν αντιληπτές οι καταστροφικές του συνέπειες. Το ερώτημα που προκύπτει από την ύπαρξη αυτών των αντίθετων δυνάμεων είναι εύλογο: μα καλά, γιατί πρέπει να συνυπάρχουν στον κόσμο; Μα, γιατί έτσι μόνο εξασφαλίζεται η ισορροπία στα πράγματα, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρά η ζωή και να οραματίζεται ένα καλύτερο και περισσότερο ελπιδοφόρο αύριο.

Στην ύπαρξη και στην πάλη αυτών των αντίθετων δυνάμεων βασίζεται και το μυθιστόρημα που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές» ο νεαρός συγγραφέας Γιώργος Γούπος με τίτλο «Σκοτάδι».

Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εμπεριέχει ταυτόχρονα αρκετά στοιχεία της λογοτεχνίας του φανταστικού, τόσα, όμως, ώστε να επιτρέπουν στην ιστορία του να γίνεται πειστική και αποδεκτή από τον αναγνώστη.

Η υπόθεσή του έχει ως εξής:

Μια ξαφνική αποτρόπαιη δολοφονία ενός παιδιού έρχεται να αναστατώσει την τοπική κοινωνία. Η έλλειψη στοιχείων και αυτόπτων μαρτύρων δυσκολεύει το έργο της αστυνομίας, η οποία βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο. Για το λόγο αυτό και στρέφεται στον μόνο εκπρόσωπό της που θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση του γρίφου του εγκλήματος αυτού, τον ικανότατο αστυνομικό Ντον. Ένα προγενέστερο έγκλημα, στο οποίο είχε εμπλακεί και ο ίδιος άμεσα, τον ανάγκασε να ζει για δύο χρόνια μακριά από την υπηρεσία του, παρέα με τους ζωντανούς εφιάλτες του, απομεινάρια μιας ζωής που χάθηκε και που με το χαμό της άλλαξε και τη δική του ζωή. Ο Ντον αντιλαμβάνεται πως ο νέος φόνος έχει άμεση σχέση με αυτήν την παλιά υπόθεση εξιχνίασης και για το λόγο αυτό αποφασίζει να δράσει μόνος του, κρυφά από το βλέμμα της αστυνομίας. Οι φόνοι τελικά γίνονται τέσσερις και τρόμος αρχίζει να δεσπόζει σε όλη την κοινωνία που πλέον αρχίζει και αντιδρά κατηγορώντας τις αρχές για την ανικανότητά τους να επιβάλουν την τάξη και να ανακαλύψουν τον δολοφόνο.

Ο Ντον παρότι τρέμει για τη ζωή του, αλλά και για τη ζωή της νέας του αγαπημένης, αποφασίζει να ρισκάρει και να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να σωθεί από τους εφιάλτες του και το τραυματικό παρελθόν του. Στο τέλος συνειδητοποιεί ότι η λύση βρίσκεται μέσα του και μόνο εκείνος μπορεί με τη θέλησή του να αφήσει πίσω του ό,τι τον σημάδεψε με πόνο και να χαράξει τη νέα ζωή που ονειρεύεται. Ο δολοφόνος, τελικά, αποκαλύπτεται και συλλαμβάνεται. Η κοινωνία ηρεμεί και όλα μοιάζουν να έχουν επιστρέψει σε μια ασφαλή ισορροπία. Τίποτα, όμως, δεν είναι όπως φαίνεται, μιας και οι πραγματικοί υπεύθυνοι του κακού συνεχίζουν απτόητοι να δρουν εις βάρος του κόσμου.

Οι ερωτικές σκηνές του βιβλίου είναι λίγες, καθώς ο συγγραφέας επιχειρεί να εστιάσει στην ουσία της υπόθεσης, στο λόγο που συντελέστηκαν οι τέσσερις φόνοι, κάτι το οποίο απασχολεί φυσικά και τον ίδιο τον αναγνώστη. Αυτό που θα αντιληφθεί στο τέλος της ιστορίας είναι πόσο μεγάλη δύναμη έχει η αγάπη, είτε αυτή είναι συγγενική, είτε όχι. Μια δύναμη που μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη, όταν απειληθεί η παρουσία της και φυσικά να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα απ΄ ότι θα περίμενε κανείς. Άλλωστε, ακόμα κι πρόκειται για υγιές συναίσθημα, αρκεί και μόνο μια τραγική στιγμή για να αρρωστήσει τις ψυχές των ανθρώπων και να τις στιγματίσει για πάντα. Οι σκηνές που αγγίζουν τα όρια του φανταστικού στην ιστορία αυτή προκύπτουν ακριβώς από αυτήν εδώ την περίπτωση απώλειας της μιας και μοναδικής, μεγάλης και ειλικρινούς αγάπης.

Πληθώρα εικόνων, χωρίς πλατειασμούς, με κοφτούς διαλόγους και γρήγορη ροή του λόγου που βοηθά στην διατήρηση του μυστηρίου μέχρι το τέλος της ιστορίας. Ύφος δραματικό, γλώσσα απλή και λιτή, συγκρατημένα γλαφυρή (δικαιολογημένα, φυσικά, αν σκεφτεί κανείς και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα έργο συγγραφέα αρκετά νεαρής ηλικίας), με αριστοτεχνική πλοκή που παρασύρει τον αναγνώστη στο να διαβάσει το βιβλίο απνευστί. Τα μηνύματα που τελικώς περνάει ο συγγραφέας στο τέλος της ιστορίας σαφώς χρήζουν κοινωνικής και πολιτικής ανάλυσης, αλλά και φιλοσοφικού στοχασμού.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

ΕΝΑΣ Ο ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΑ

Νεκρό βρέθηκε ένα παιδί καλυμμένο με χιόνι στο πάρκο Όλντριτζ. Τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Η αστυνομία δεν έχει στοιχεία ούτε μάρτυρες και ο κόσμος αγωνιά. Όλα δείχνουν πως θα ακολουθήσουν και άλλες δολοφονίες.

Η μόνη τους ελπίδα είναι αυτός.

Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΝΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ...

Μετά από ένα τραγικό συμβάν, ο Ντον έχει κόψει κάθε επαφή με την αστυνομία. Τώρα όμως θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.

ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ…

«Έψαχνε να τον βρει. Ήταν σίγουρος ότι κάπου εδώ ήταν. Το βαθύ σκοτάδι που σκέπαζε τα πάντα τον εμπόδιζε να δει. Ο ανελέητος άνεμος που χτυπούσε με μίσος τα κοντέινερ του λιμανιού τον εμπόδιζε να ακούσει. Η βροχή ήταν σαν τα δάκρυα κάποιου που ένιωθε πραγματικό πόνο, κάποιου που ήξερε τι θα ακολουθήσει. Έκανε ακόμη ένα βήμα μπροστά, με το όπλο του έτοιμο να χρησιμοποιηθεί. Ένιωθε φόβο. Το μόνο που άκουγε ήταν τα δάκρυα και τη δύναμη του ανέμου...»

Λίγα λόγια για το συγγραφέα Γιώργο Γούπο:

Ο Γιώργος Γούπος γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 2002 στη Λάρισα και μεγάλωσε σε ένα προάστιό της. Ενώ ήταν μαθητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ταυτοχρόνως ασχολούταν με τη συγγραφή. Χρειάστηκε περίπου ένα χρόνο για να ολοκληρώσει το πρώτο του έργο. Το βιβλίο του «Σκοτάδι» απέσπασε το δεύτερο βραβείο του πανελλήνιου διαγωνισμού αστυνομικού μυθιστορήματος, το 2019. Πέρα από την αγάπη του για την λογοτεχνία, μεγάλο του πάθος είναι οι Η/Υ.