Η ομορφότερη συντροφιά του παιδιού είναι τα παραμύθια. Με
τις ιστορίες τους το παιδί αφήνει τον εαυτό του να ταξιδέψει σε εικόνες
χαρούμενες κι ονειρικές, σε μαγικές και πολύχρωμες, που γαληνεύουν την ψυχή του
και απομακρύνουν επιτυχώς κάθε ανήσυχή του σκέψη. Η αξία τους, επομένως, είναι
ανεκτίμητη.
Φυσικά, είναι ανεκτίμητη και για πολλούς άλλους λόγους. Τα
μηνύματα που έμμεσα ή άμεσα περνάνε στο παιδί επηρεάζουν σημαντικά την
ψυχοσύνθεσή του, το ωριμάζουν συναισθηματικά, ενδυναμώνουν την αυτοεκτίμησή
του, ενισχύουν την κριτική και δημιουργική του σκέψη και του δημιουργούν υγιή
πρότυπα.
Μια ενδιαφέρουσα παιδική ιστορία που εκπροσωπεί επάξια το
συγκεκριμένο είδος της λογοτεχνίας είναι αυτή που περιέχεται στο βιβλίο που
πρόσφατα κυκλοφόρησε η συγγραφέας Νικολέττα Λέκκα από τις εκδόσεις «ΓΕΛΛΑΣ» με
τίτλο «Το ταξίδι της ζωής μας».
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού περιγράφεται η μεγάλη
ανησυχία της βαρκούλας, κόρης της Θάλασσας και του Ήλιου, η οποία ενδιαφέρεται
να λύσει όλα τα αναπάντητα ερωτήματα που κυριαρχούν τη σκέψη της από μικρή
ηλικία και ζητούν επίμονα επαρκείς απαντήσεις. Μεγαλώνοντας αρχίζει να συνειδητοποιεί
το αυτονόητο, ότι δε χρειάζεται να είναι κανείς όμοιος με εκείνον που αγαπάει
για να επέλθει η ένωση, αρκεί ο ένας να συμπληρώνει τις αδυναμίες του άλλου και
να καλύπτει επαρκώς τα κενά του. Συνειδητοποιεί επίσης και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό.
Η αγάπη δεν αξιολογείται με βάση την απουσία ή την παρουσία εκείνου που αγαπά,
αλλά με το βάρος της αλήθειας που κουβαλά η ψυχή του, μια αλήθεια που έχει τη
δύναμη και τον τρόπο να απλώνεται στην ψυχή του άλλου αθόρυβα και ανιδιοτελώς,
γαληνεύοντάς την και οδηγώντας την στην πραγματική ευτυχία.
Η βαρκούλα μεγαλώνει με την αγάπη και των δύο γονιών της, όμως
ξαφνικά βρίσκεται σε δίλλημα. Ερωτεύεται και μελαγχολεί. Είναι σωστό, άραγε, να
ακολουθήσει τη φωνή της καρδιάς της ή μήπως αυτό θα την οδηγήσει στην
απομάκρυνσή της από την αγάπη των γονιών της; Ο έρωτας φέρνει στ’ αλήθεια
ενοχή; Και πώς είναι δυνατόν δύο κόσμοι, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, να
έλκονται τόσο πολύ επιθυμώντας την ένωση; Την απάντηση στα αμέτρητα ερωτήματά της
δίνει η μητέρα της, η Θάλασσα. Η αγάπη είναι αυτή που ενώνει δύο αντίθετους
κόσμους, η αλληλοσυμπλήρωση, η αλληλοκατανόηση, το μοίρασμα και σε καμία
περίπτωση η ομοιότητα της όψης. Η αδυναμία όταν καλύπτεται από τη δύναμη του
άλλου, παύει να είναι αδυναμία κι έτσι επέρχεται η ισορροπία σε όλους τους τομείς
που απαρτίζουν μια σχέση. Η αγάπη, επίσης,
όταν πολλαπλασιάζεται, δεν αποδυναμώνει, αντίθετα γίνεται ακόμα πιο δυνατή,
ακόμα πιο ανθεκτική στον πειρασμό, στον πόνο, στη δυστυχία. Αρκεί να φυλάσσεται
καλά στα βάθη της καρδιάς , ώστε να μπορεί να αντέχει κάθε εμπόδιο και κάθε
κακουχία.
Ένα άκρως ενδιαφέρον και συναρπαστικό παραμύθι που
πλημμυρίζει από εικόνες και χρώματα και συμπαρασύρει τον αναγνώστη του στο
μαγικό κόσμο της αληθινής αγάπης, εκείνης που μπορεί όλα να τα υπομείνει, όλα
να τα αντιμετωπίσει και εν τέλει όλα να τα νικήσει. Γιατί η αληθινή αγάπη δε
λογαριάζει εμπόδια. Η καταναγκαστική απουσία του Ήλιου κατά τη διάρκεια της νύχτας,
που προβληματίζει τη μικρή βαρκούλα στο παραμύθι μας, δεν μπορεί να σταθεί
εμπόδιο ικανό να πολεμήσει το αγνό, τρυφερό και αναγκαίο από κάθε άποψη
συναίσθημα της ειλικρινούς και δίχως ανταλλάγματα αγάπης. Ο αναγνώστης
αντιλαμβάνεται στο τέλος της ιστορίας την παντοδυναμία της, καθώς ταυτίζεται με
την πρωταγωνίστρια του παραμυθιού, τη βαρκούλα, η οποία συνειδητοποιεί τα αγνά
αισθήματα του πατέρα της και την αναγκαιότητα της απουσίας του όποτε οι
συνθήκες το απαιτούν. Μέσα από την ταύτιση αποκτά ψυχική δύναμη, για να μπορεί
να αντιλαμβάνεται την αγάπη και των δικών του γονιών απέναντί του, ακόμα κι αν
αυτή δεν είναι πολλές φορές ευδιάκριτη, να διατηρεί ακέραια και τη δική του
αγάπη προς εκείνους, αλλά και να ονειρεύεται ότι μπορεί και ο ίδιος να
πολλαπλασιάσει την αγάπη του όποτε αυτό προκύψει χωρίς το φόβο της ενοχής και της
καχυποψίας. Η αγάπη, άλλωστε, δεν είναι δεσμευτική, δεν απαιτεί και δεν
οριοθετεί.
Ένα παραμύθι πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, που έχει τις ρίζες
του στην πραγματική ζωή και καλλιεργεί τα πρότυπα της οικογένειας και της υγιούς
σχέσης. Το ευτυχισμένο τέλος, απαραίτητο στοιχείο για την ψυχοσύνθεση του
μικρού αναγνώστη, βοηθά στη συνειδητή ή υποσυνείδητη αφομοίωση των συμβολισμών της
ιστορίας και ωριμάζει ομαλά την κρίση του. Αυτό που στο τέλος της αφήγησης
μένει ως εντύπωση είναι το αίσθημα της τέρψης και της ελπίδας, αναγκαίο για την
εξέλιξη της ζωής και τον αγώνα για την εξασφάλιση της ευτυχίας.
0 Σχόλια