Για τα διακόσια χρόνια (Η μοίρα της Ελλάδας) | Ένα ποίημα του Βασίλη Μαστρογιάννη

 

ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
(Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ)


Απ΄ τα σύννεφα λες είχαν κατεβεί
φωτισμένοι άνθρωποι αυτοί
με το πνεύμα της ζωής
τη γνώση δώσαν εξ΄ αρχής

Ο Πλάτωνας με τη Σχολή
ο Σωκράτης με τη μαιευτική
Επίκουρος κι Αριστοτέλης
Κοινό καλό σε πείθουν, να το θέλεις

Παν΄ απ΄ την Ακρόπολη η Αθηνά
ο Αλάριχος όταν προσπερνά
κι αν ο Μοροζίνι τη χτυπά
ο Φοίβος όρθια την κρατά

Μαύρο πέπλο έχ΄ όμως απλωθεί
κι αν ο Γεμιστός το προσπαθεί
ο σκοταδισμός δεν θ΄ αποτραβηχτεί
ριζωμένος είναι μες΄ τη γη

Αναγέννηση, Διαφωτισμός
έφεραν ξανά το φως
απ΄ τα των παλίμψηστων ξυστά
πάλ΄ η γνώση ανέβηκε ψηλά

Έτσι ο Γέρος του Μοριά
μαζί ο φωτισμένος Κοραής
κι ο Ρήγας ο Βελεστινλής
το σπόρο φύτεψαν βαθειά

Η Ελπίδα είχε γεννηθεί
το Γένος των Ελλήνων μη χαθεί
Κατσαντώνης, Καραϊσκάκης με σπαθί
κι ο ΄Δυσσέας στο χάνι με ορμή

Ήρθε μετά κι Οραματιστής
Καποδίστριας, ο Επιφανής
μα δεν τον ήθελε κανείς
με κουμπουριά τον ρίξαν καταγής

Μαζί του εχάθη κι η ελπίδα
για σύγχρονη, λεύτερη Πατρίδα
έρμη Ελλάδα, σού ΄τανε γραφτό
να ξαναπέσεις στον κρημνό

Ο Γέρος πάλι φυλακή
Νικηταράς στ΄ Ανάπλι, ψωμοζεί
η Βισβίζη πεθαίνει μοναχή,
με βόλι η Λασκαρίνα στο σκαλί

Από του Τούρκου τα δεσμά
Στου κάθε κοτζάμπαση τη φαμελιά
στα τζάκια των προσκυνημένων
διακόσια χρόνια Αγώνων, αιματοβαμμένων

Τούτη η γη για να λευτερωθεί
πρέπει πνευματικά ν΄ αναστηθεί
ν΄ αποτινάξει τους – ισμούς
στο επέκεινα να στρέψει, τους ΄΄πιστούς΄΄

Μηδέν Άγαν, Γνώθι σ΄ εαυτόν
επιλογή να γίνει των Λαών
και το ( παν) Μέτρον Άριστον
τρόπος ζωής, όλων των κάλλιστων

Με την αλήθεια οδηγό
για της ευδαιμονίας την οδό
κεφάλι να σηκώσουνε ψηλά
με μιας να σπάσουν τα δεσμά



φωτογραφία: Hans Reniers