Βιβλιοκριτική για το μυθιστόρημα "Πολυξένη" της Πένυς Παπαδάκη

Συγγραφέας: Πένυ Παπαδάκη
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 328
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

«Ως κι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου

Θολές σβησμένες ζωγραφιές

Κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου…» Γαλάτεια Καζαντζάκη

Πολυξένη. Πολυ-ξένη. Ξένη κυριολεκτικά και μεταφορικά . Ξένη για την μάνα της. Ξένη για τα αδέλφια της. Ξένη για τη θεία της. Ξένη για τα ξαδέλφια της. Ξένη για όλους.

Γιατί της συμπεριφέρονται έτσι; Τι έχει κάνει; Γιατί τόσο σκληρότητα και απαξίωση; Γιατί την ξέχασε η μάνα της τέσσερις ώρες στα σκαλιά της εκκλησίας; Γιατί γδάρανε την ψυχή της και την πετάξανε στα όρνια; Γιατί η μάνα της, Ασημίνα Αθανασιάδη, της φέρεται τόσο σκληρά και απάνθρωπα; Γιατί στα άλλα της παιδιά και εγγόνια η Ασημίνα φέρεται τόσο καλά; Είναι η μάνα της ή μητριά της; Γιατί η Πολυξένη έγινε δύο φορές αποδιοπομπαίος τράγος; Γιατί όλη της η ζωή ήταν ένα ψέμα ,μια απάτη, μια κτηνωδία ψυχής, πάνω σε ένα αθώο παιδί, που πλήρωνε ξένες αμαρτίες;

Οι πληγές του μικρού παιδιού γίνονταν ουλές, μα δεν πονάνε όπως στην αρχή, παρά μόνο στην αλλαγή των εποχών. Όχι των καιρικών, αυτών, που προέρχονται από… ειδικές μέρες: γιορτές, επέτειοι, γενέθλια… Οι πληγές τελικά στο σώμα επουλώνονται. Με της ψυχής τι γίνεται; Υπάρχουν τελικά καλοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο; Γιατί να είναι έτσι η αγάπη; Έτσι είναι η αγάπη; Γιατί οι θείοι της Ευθύμης, Γιάννης και Αρετή της φέρονται τόσο καλά;

Ο Θείος Ευθύμης και η Θεία Αρετή που μπήκαν στη ζωή της Πολυξένης θα της μάθαιναν τι είναι αγάπη, δουλειά, προκοπή και διάθεση για ζωή.

Η αγάπη πονάει, την πόνεσε από την παιδική της ηλικία, τίποτα καλό δεν είδε από αυτήν την υπερεκτιμημένη λέξη. Με την αγάπη είχε πρόβλημα. Η καλοσύνη των άλλων τη φόβιζε…

Η Πολυξένη προτιμά το μίσος… το μίσος …. Είναι πιο ξεκάθαρο, πιο τίμιο, δε σε πληγώνει. Μίσος, ο νέος της φίλος, που θα τη συντρόφευε για όλη της τη ζωή.

Τόσο άδοξο τέλος για ένα ερωτευμένο ζευγάρι… Και πόσο κακή αρχή για ένα αθώο μωρό, που ο θάνατος των γονιών του σηματοδότησε τη ζωή του… Ένα μωρό μια αθώα ψυχούλα, που δεν έφταιγε σε τίποτα. Κι έμαθε από τις πρώτες στιγμές της ζωής της η Πολυξένη πως, ό,τι και να έκανε, κανείς δε θα ήταν κοντά της. Ούτε να την βυζάξει. Η Πολυξένη έμαθε από νωρίς πως τίποτα δεν της ανήκει. Ούτε καν η αγάπη της μάνας…

Η Πολυξένη ήταν απόδειξη μιας μοιχείας;

Άλλη μήτρα, μα ίδιο σπέρμα…

Η Πολυξένη ήταν μόνη, ανήλικη και ξένη. ΠΟΛΥ-ΞΕΝΗ. Την διώχνουν δύο φορές. Μία στην Θεσσαλονίκη και μία στην Κέρκυρα. Ενώ ζούσε μέχρι τα εννέα χρόνια της στην Αθήνα με την μάνα της την Ασημίνα. Έτσι ήρθε , έτσι έφευγε. Άφησε πίσω της ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της. Την αθωότητά της. Την παιδικότητά της.

Θα μάθει τελικά η Πολυξένη την αλήθεια; Θα έρθει η λύτρωση; Κάποτε θα έπαιρνε την εκδίκησή της; Είναι αλήθεια αυτό που λέει ο λαός ότι: Μάνα δε σε κάνει η γέννα; Θα μπορέσει η Πολυξένη να πάρει στα χέρια της ό,τι της ανήκει: την πραγματική της ταυτότητα, τα χρήματά της και τη ζωή της; Είναι πραγματικά η Πολυξένη Αθανασιάδη; Είναι η Ασημίνα Αθανασιάδη η μάνα της; Θα βρει το παρελθόν της; Θα κλείσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν της για να χαράξει το μέλλον της; Θα υπάρξει Θεία Δίκη;

Η Πολυξένη ήταν το θύμα μιας άθλιας οικονομικής συναλλαγής, μιας απάτης που παίχτηκε πριν από χρόνια από δύο γυναίκες ερήμην ενός αθώου παιδιού. Μια συμφέρουσα ανταλλαγή γίνεται, στην οποία δε χωρούν συναισθηματισμοί…

Ένα καλό μυθιστόρημα χτισμένο με τα μπερδεμένα, πονεμένα, ανθρώπινα υλικά, θεμελιωμένο, ωστόσο σε στέρεη γνώση.

Ένα μυθιστόρημα μιας δύσκολης ενηλικίωσης.

Ένα θερμό, πικρό,σπαρακτικό και τολμηρό βιβλίο.

Διαβάστε το.

Η ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε λογιστική και ασχολήθηκε με το αντικείμενο των σπουδών της για είκοσι πέντε χρόνια, δίχως να επιτρέψει στους αριθμούς να επηρεάσουν το ανήσυχο πνεύμα της. Εργάστηκε επίσης για επτά χρόνια στον τομέα του μάρκετινγκ, μέχρι το 2011, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Μιλά αγγλικά και γερμανικά. Το 2007 έγινε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Τα τελευταία χρόνια καταπιάνεται και με τη στιχουργία. Στίχους της έχουν ερμηνεύσει η Λένα Αλκαίου και ο Θοδωρής Νικολάου. Ύστερα από αρκετά χρόνια που ασχολείται με τη συγγραφή εξακολουθεί να πιστεύει πως η μεγαλύτερη δημιουργία της ζωής της είναι τα δύο παιδιά της, στα οποία σχεδόν πάντα αφιερώνει τα βιβλία της. Όνειρό της; Να παραμείνει ονειροπόλα και το πνεύμα της να συνεχίσει να είναι ανήσυχο. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν άλλα επτά μυθιστορήματά της, που έχουν πουλήσει συνολικά περισσότερα από 50.000 αντίτυπα.