Χρήστος Ντικμπασάνης: Πυρπολημένη θεά

 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

ΠΥΡΠΟΛΗΜΕΝΗ ΘΕΑ

Πυρπολημένη η θέα μπροστά μου
Αυτά τ᾿ αθώα τα δέντρα με τις φλογισμένες φυλλωσιὲς

πως να ξαναφέρουν ευτυχισμένες στιγμὲς στο νου μου;
Πως να επιστρέψουν πίσω τις κυνηγημένες ζωές,
τις ψυχές τις απροστάτευτες
που χάθηκαν σε πυρακτωμένους ερημότοπους;
Πώς να υψωθούν ξανά στον ήλιο τ’αρχαία μνημεία
που αδίστακτα κάηκαν;
Πως με τις στιγμὲς των ερωτευμένων
που δεν πρόλαβαν να βιωθούν ποτέ
να γεμίσουν οι κάλυκες των πολύχρωμων ανθών;

Παλμοί ζωής που καίγονται, άφθαστοι στου θανάτου το ρόγχο
Επαίτης τώρα σέρνομαι στην αγάπη της φύσης που υπηρέτησα,
δίνοντας όρκους πίστης
Οι άνθρωποι κατέχουν 

την παραφροσύνη της αυτοκαταστροφής
μα τη δική μου δε μπορούν να την αγγίξουν
Έχει η μοναξιὰ της σωτηρίας μία γλύκα
Ίσως να είναι η ίδια μια γλυκιὰ αναταραχή,
όταν το απροστάτευτο περιβάλλον
στη μορφή και στα μάτια μου χαϊδολογήματα γυρεύει 

 μακριά από βέβηλα χέρια εμπρηστών