Ποίημα στη μνήμη της Φώφης Γεννηματά, του Χρήστου Ντικμπασάνη

ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

Φεύγεις μακριά μας,

όπως τα σμήνη των γαλαξιών απομακρύνονται απ’ την υδρόγειο

Το Σύμπαν μετρούσες χρόνια με αρετή, τόλμη, θάρρος

να δεις αν χωράει τη μεγάλη σου καρδιά

Μες στη φωτιά γύμναζες τα όνειρα σου

Με υπέρλαμπρους πόθους έραβες τις σημαίες, τα λάβαρα,

με απαστράπτοντα κομμάτια απ’ τη φλεγόμενη ψυχή σου

Μια φούχτα άνθρωποι, μια φούχτα ξυπόλυτοι άγγελοι

μετά από σκληρές μάχες απέμειναν δίπλα σου

μα με υψωμένο κεφάλι

κι εσύ έβαλες και με τα δυο χέρια σου

πράσινο ήλιο στην τσέπη τους,

με μια ολόχρυση στολή ελκυστικού ονείρου

για να τραβήξουν κατευθείαν στον πλανήτη

της καινούργιας αρχής της ζωής και της ιδεολογίας τους

Δεν τον έβγαζαν ποτέ απ' το νου τους

και τους έκανες μιλιούνια

Βούιζε ο πρασινωπός ηλιακός άνεμος

μες στη νύχτα των μεγάλων προβληματισμών

και των άλυτων ερωτημάτων

Στ' αγρυπνισμένα μάτια σου χόρευαν

οι ίσκιοι των συντρόφων σου

που στις καρδιές τους βαθιά

για πάντα με αγάπη σε είχαν κλείσει

Γαντζωμένος ήταν καλά επάνω τους

ένας πράσινος πλανήτης που εσύ τους οδήγησες σε αυτόν,

καθώς ταξίδευαν με ταχύτητα μες στο φως του κόσμου

σαν ονειροπόλοι άγγελοι

Τώρα με την ένδοξη αναχώρησή σου

οι συνδαιτημόνες σου κουβαλούν στο μέτωπό τους

τη ξαφνική έκρηξη του άστρου σου

Αφοσιωμένοι άνθρωποι φίλοι πιστοί

όλοι μ' ένα μήνυμα εκτίμησης για εσένα

την πολύτιμη αρχηγό τους

Τώρα κρεμούν για λίγο τα όνειρά τους

για μια νέα πράσινη ανατολή

επάνω στην πλάτη του αστραποβόλου Σύμπαντος

που σε προσμένει με ανοιχτή την αγκαλιά του

Αργότερα θα χαράξουν πάλι νέους δρόμους

να περάσει ο λαός προς τη μεριά

ενός πιο ευοίωνου αύριο