Διονυσία Θεριανού: "Ο φιλοσοφικός στοχασμός εμπεριέχεται μέσα στο παραμύθι"

Ασχολείται όχι μόνο με τη συγγραφή, αλλά και με τη ζωγραφική και την αγγειοπλαστική με το ίδιο πάθος και το ίδιο μεράκι. Μέσα από τα έργα της ανακαλύπτει τον εαυτό της και παίρνει σημαντικά μαθήματα ζωής που οπωσδήποτε την επηρεάζουν όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως άνθρωπο. Με αφορμή το βιβλίο της "Μαθαίνοντας να πετάω - Το φιλί του πνεύματος" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Θεριανός" η συγγραφέας Διονυσία Θεριανού φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Ας δούμε τι έχει να μας πει..

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου

Κυρία Θεριανού, η απόφασή σας να ασχοληθείτε με τη συγγραφή αποτέλεσε στην ουσία μια προσπάθεια απογύμνωσης του εαυτού σας;

Απογύμνωση του εαυτού…. Ναι αυτό έγινε τελικά, αλλά  θα σας εκμυστηρευτώ κάτι.  Γράφω από μικρό παιδί. Έχω γράψει και άλλα βιβλία εκτός από αυτό, αλλά δεν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί γιατί φοβόμουν  να απογυμνώσω τον εαυτό μου. Ήταν πολύ δύσκολο να  πω για όλα αυτά που έζησα ή που ένιωθα σε όλους τους ανθρώπους. Ένα παιδί ή  ένας ενήλικος  ντρέπεται να μιλήσει για αυτά που τον ντροπιάζουν , που τον πληγώνουν, που τον απαξιώνουν ως προσωπικότητα. Μεγαλώνοντας προσπάθησα να καταπνίξω την ανάγκη να γράφω γιατί πίστευα ότι δεν άξιζα να τα καταφέρω. Ποια ήμουν εγώ για να κάνω πραγματικότητα αυτό το μεγάλο όνειρο, μια μέρα να γίνω συγγραφέας και  να εκδώσω τα βιβλία μου; Ένα  πληγωμένο παιδί, που ίσως κανείς ποτέ δεν θα το αποδεχόταν για αυτό που είναι. Μεγαλώνοντας όμως, ανακάλυπτα την δύναμη μου, την ψυχή μου, την ζωή, τον άνθρωπο, τις αξίες να ζεις. Η ανάγκη να γράφω θέριευε μέσα μου και μου ήταν όλο και πιο δύσκολο να την καταπνίγω.  Το κάθε  πράγμα όμως στην ζωή μας , έχει μια μαγική στιγμή που συμβαίνει και όταν έρθει αυτή η ώρα τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Για να έρθει όμως αυτή η μαγική στιγμή, χρειάζεται αγώνας, δύναμη,  πίστη στον εαυτό μας,  να έχουμε ανακαλύψει και να έχουμε δεχτεί τον σκοπό της ζωής μας, να βγούμε νικητές των φόβων μας.

Θεωρείτε ότι η ανάγκη του γράφοντος να ικανοποιήσει πρωτίστως τη δική του εσωτερική επιθυμία για απελευθέρωση των σκέψεων και των συναισθημάτων που φωλιάζουν στην ψυχή του, μπορεί να καλύψει αυτομάτως και την ανάλογη ανάγκη ή και απαίτηση του αναγνώστη για απογύμνωση και απελευθέρωση των δικών του σκέψεων και των δικών του συναισθημάτων κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης;

Δεν ξεκίνησα με  σκοπό να απογυμνώσω την ψυχή μου και βασικά δεν σκεφτόμουν όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Το χέρι έτρεχε  σε ξέφρενους ρυθμούς, αφήνοντας πίσω του ανακατεμένα λέξεις και νοτισμένο  χαρτί, ωθούμενο από μια δύναμη πέρα και πάνω  από εμένα. Πάντα αγαπούσα τους ανθρώπους και είχα καταλάβει  από την  αναζήτηση μου, ότι πληγώνουμε  ο ένας τον άλλο γιατί πονάμε οι ίδιοι.   Όνειρό μου, αυτά που έγραφα να συνεισφέρουν ένα λιθαράκι, έναν κόκκο άμμου αν θέλετε, στην υλοποίηση ενός καλύτερου κόσμου όπου κυριαρχεί η αγάπη, η συμπόνια προς τον συνάνθρωπο, η πνευματική μας εξέλιξη. Ήθελα  όμως οι λέξεις  μου να μιλήσουν στις ψυχές τους και  για να γίνει  αυτό έπρεπε να ανοίξω  πρώτα την δική μου,  γιατί μόνο η ανοιχτή, αγνή ψυχή μπορεί να μιλήσει σε κάποια άλλη και να την καταλάβει. Να μεταφέρω το δικό μου μήνυμα. Ότι και εάν σου έχει συμβεί, ότι και εάν σου συμβαίνει, μπορείς εάν το θελήσεις να τα καταφέρεις να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, να θεραπευτείς, να ζήσεις ευτυχισμένος. Εάν τολμήσεις μπορεί να τα καταφέρεις, εάν δεν τολμήσεις το σίγουρο είναι ότι δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Αυτός  ήταν ο μοναδικός  λόγος που απογύμνωσα τον εαυτό μου σε τούτο το ταπεινό βιβλίο. 

Από τη μέχρι τώρα λογοτεχνική σας πορεία, θεωρείτε πως υπάρχει συνταγή για τη συγγραφή ενός καλού βιβλίου; Κι αν ναι, τι είναι αυτό που το χαρακτηρίζει ως καλό;

Αν θέλετε την άποψη μου, δεν θεωρώ ότι υπάρχει συνταγή για την συγγραφή ενός καλού βιβλίου και από την άλλη  σκέφτομαι ότι ίσως να  υπάρχει και εγώ να μην την γνωρίζω. Η συγγραφή ενός βιβλίου κάθε φορά είναι για μένα  ένας αέναος, πρωτόγνωρος συμπαντικός χορός.

 Ένα καλό παραμύθι μπορεί να πλάσει τον χαρακτήρα ενός παιδιού; Έχει αυτή τη δύναμη;

Την  πολύ όμορφη αυτή λέξη “παραμύθι”, οι αρχαίοι πρόγονοι μας την δημιούργησαν πολύ σοφά και  σημαίνει παρηγοριά, συμβουλή, παρακίνηση. Πιστεύω ότι ένα παραμύθι με τον συμβολικό του χαραχτήρα, μπορεί να ακουστεί ευχάριστα από τα παιδιά και να τους δώσει έναυσμα για σκέψη, δύναμη, κουράγιο. Ο ήρωας και η ηρωίδα του παραμυθιού αναζητούν  την αλήθεια, ζουν με αξίες, έχουν ένα δυνατό σκοπό και  αγωνίζονται για αυτό που θέλουν, περνούν από εμπόδια που πολλές φορές μοιάζουν ανυπέρβλητα και χάρις την εξυπνάδα, την δύναμη της ψυχής τους, την υπομονή και την επιμονή τους τελικά τα καταφέρνουν. Ταυτιζόμαστε και εμείς  μαζί τους και παίρνουμε ιδέες, βρίσκουμε λύσεις και  παραδειγματιζόμαστε χωρίς να μας συμβουλεύουν.  Μας ωθούν να δράσουμε βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τους πιο μεγάλους φόβους μας. Πιστεύω λοιπόν ότι, Ναι, τα καλά  παραμύθια έχουν πολλή μεγάλη δύναμη και μπορούν να πλάσουν τον χαραχτήρα ενός παιδιού.

Το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου φέρει τον τίτλο «ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΤΑΩ, Το φιλί του πνεύματος» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θεριανός». Θα σταθώ αρχικά στο εξώφυλλό του. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, καθώς αποτελεί έργο τέχνης και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα έργο τέχνης ζωγραφισμένο από εσάς. Μια δεύτερη, λοιπόν, μεγάλη αγάπη αναδεικνύεται μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο που, προφανώς, κι αυτή καλύπτει την εσωτερική σας ανάγκη για δημιουργία. Αν σας έλεγαν να διαλέξετε ανάμεσα στη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, προς τα πού θα κλίνατε περισσότερο;

Σε αυτή την ερώτηση θα ήθελα πρώτα να σας ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σας και να σας απαντήσω, ότι  για μένα η  συγγραφή είναι τόσο απαραίτητη όσο και η αναπνοή μου. Την ζωγραφική πάντα την θαύμαζα αλλά δεν πίστευα ότι είχα κάποιο ταλέντο σε αυτό. Το αντίθετο μάλιστα, να φανταστείτε ότι η μοναδική φορά που ζωγράφιζα, είναι όταν  παίζαμε ζωγραφομαχίες και όλοι περίμεναν να δουν  τι θα ζωγραφίσω για να γελάσουμε… και πραγματικά  γελάγαμε μέχρι δακρύων.

Όταν ασχολήθηκα με την αγγειοπλαστική, μια άλλη μεγάλη μου αγάπη, άρχισα να δίνω σχήμα στον πηλό και εκεί ήταν η πρώτη φορά που έπιασα πινέλο ζωγραφικής στα χέρια μου. Αυτό το πινέλο έμελλε να γίνει  για μένα το  κλειδί που μου άνοιξε την πόρτα στον υπέροχο κόσμο των χρωμάτων, της εικόνας που ξεπροβάλλει μέσα από έναν άσπρο καμβά και σου μεταφέρει μηνύματα από έναν άγνωστο εσωτερικό κόσμο. Ανακαλύπτω τον εαυτό μου μέσα από αυτό, παίρνω  μαθήματα ζωής, όπως και  από την συγγραφή. Πολλές φορές πειραματίζομαι σε καινούργιες ιδέες και φοβάμαι  ότι κατέστρεψα το έργο μου. Κάθε φορά όμως διδάσκομαι  ότι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, η ελευθερία να ταξιδεύεις στο άγνωστο  και όπου σε βγάλει …εσύ στο κάτω -κάτω κάνεις αυτό που αγαπάς, τι μπορεί να κάνεις λάθος; Τι να φοβηθείς;  Εάν αφεθείς σε αυτή την εσωτερική πνοή, τότε πάντα στο τέλος αναδύεται μια εικόνα πιο όμορφη από αυτή που έχεις φανταστεί και αυτό με διδάσκει ότι έτσι λειτουργεί και η ζωή, τίποτα δεν καταστρέφεται από αυτά που μας καταλογίζουμε  ως λάθη. Εάν συνεχίσουμε να προσπαθούμε με αγάπη, με εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρουμε, πράγματα που δεν φανταζόμαστε μπορούν να εμφανιστούν. Αρκεί κάθε μέρα να γράφουμε, να σκεφτόμαστε, να πλάθουμε, να ζωγραφίζουμε τον κόσμο μας, όπως εμείς ονειρευόμαστε να είναι. Έχουμε μέσα μας όλη την δύναμη, όλη την σοφία  που χρειαζόμαστε για να τα καταφέρουμε.

Το βιβλίο σας θα το χαρακτήριζα παραμύθι, παρόλο που δεν είναι μόνο αυτό. Όπως θα διαβάσει ο αναγνώστης στο οπισθόφυλλό του, πρόκειται στην ουσία για ένα «πρωτότυπο, φιλοσοφικό βιβλίο βασισμένο στην αληθινή ιστορία ενός κοριτσιού, που βίωσε τον πόνο, την απαξίωση, την απόρριψη και μέσα από όλη αυτή την πορεία, κατάφερε να κρατήσει ψηλά στα χέρια της αμόλυντη, την ουσία της ίδιας της ύπαρξής της». Δε θεωρείτε πως όλα τα παραμύθια του κόσμου μιλούν λίγο πολύ για τον πόνο και για όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που αναφέρετε κι εσείς στο βιβλίο σας και που ως απώτερο στόχο έχουν να συμβουλέψουν, να διαπαιδαγωγήσουν και να ενθαρρύνουν τους μικρούς αναγνώστες να είναι ο αληθινός εαυτός τους; Επομένως, δεν εμπεριέχεται εύλογα ή, για να το θέσω καλύτερα, δεν απαιτείται ο φιλοσοφικός στοχασμός μέσα στο παραμύθι;

Ναι, πολύ σωστά το θέτετε. Ο φιλοσοφικός στοχασμός εμπεριέχεται μέσα στο παραμύθι. Για αυτό και τα καλά παραμύθια μπορούν να μας συντροφεύουν σε όλη μας την ζωή. Για αυτό και οι μεγάλοι δημιουργούμε τα παραμύθια με αγάπη για τα παιδιά αλλά και για εμάς. Γιατί το παραμύθι είναι αγάπη, δύναμη, ζωή, εμπειρία, φως. Όταν με ρωτάνε τι είδους βιβλίου είναι το ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΤΑΩ- το φιλί του πνεύματος,  τους λέω ότι δεν ξέρω να  απαντήσω. Είναι πολλά πράγματα μαζί και  ίσως όταν το διαβάσουν να καταλάβουν περισσότερα από εμένα.

Αντί για εικόνες η δική σας εκτενής ιστορία συνοδεύεται σε κάθε σελίδα του από χρήσιμα «γνωμικά» - πολύτιμες συμβουλές που απευθύνονται από εσάς στον ίδιο τον αναγνώστη, προκειμένου να ανακαλύψει κι ο ίδιος, εφόσον το θελήσει, τη δύναμη της ψυχής του, να βρει την ευτυχία στη ζωή του και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Πρωτότυπος και έξυπνος αυτός ο τρόπος επικοινωνίας του συγγραφέα με τον αναγνώστη που, οπωσδήποτε, δεν περνάει απαρατήρητος. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να στραφείτε προς αυτόν συγκεκριμένα; Μήπως, γιατί θέλετε το βιβλίο σας να αποτελέσει, κατά κάποιον τρόπο, κι ένα βιβλίο ψυχολογικής υποστήριξης κι ενδυνάμωσης του εαυτού εκείνου που το διαβάζει;

Έχω πράγματι εντυπωσιαστεί από την αντίληψη σας και τον τρόπο που την εκφράζετε. Αυτό ακριβώς είναι ο στόχος του συμπυκνωμένου νοήματος μηνυμάτων. Κάθε μέρα μπορούμε να ανοίγουμε τυχαία μια σελίδα, και να διαβάζουμε αυτό που γράφει το μήνυμα για εμάς. Μπορεί να απαντάει σε κάποια  εσώτερη μας ερώτηση, να μας δώσει μια συμβουλή ή μπορεί να μας λέει κάτι που μπορεί να χρειαστεί να το ψάξουμε για να το κατανοήσουμε, γιατί είναι θαμμένο βαθιά μέσα μας και τα λόγια αυτά μπορούν να αποτελέσουν εργαλείο εξόρυξης ή  ένα καθημερινό τρόπο υπενθύμισης. Γιατί ξέρετε…. χρειαζόμαστε κάθε μέρα μια υπενθύμιση όχι μόνο για τις υποχρεώσεις της ζωής αλλά και για την αληθινή ουσία της ύπαρξης μας. Είναι ένας  καθημερινός, τρυφερός τρόπος να μας ξυπνάει από την λήθη….. 

Η ιστορία σας, όπως κι η ίδια αναφέρετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό της.

Για να μεταφέρω αυτά που ήθελα να πω σε αυτό το βιβλίο, χρησιμοποίησα γεγονότα της ζωής μου, γιατί ήθελα να δείξω ότι όλα αυτά που λέω δεν είναι θεωρία αλλά έχουν γίνει πράξη. Ο Παππούς του βιβλίου, είναι το Πνεύμα της Σοφίας και της Αγάπης που ζει μέσα στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών και ενώ με κρατούσε αγκαλιά η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, ξέφυγα από τα χέρια της και έπεσα μέσα σε ένα τηγάνι με καυτό λάδι. Γλίτωσε η ζωή μου, δεν τυφλώθηκα, απέκτησα όμως  ανεξίτηλα σημάδια εγκαύματος στο πρόσωπο που κατέστησαν πολύ δύσκολη την παιδική μου ηλικία λόγω του μπούλινγκ από παιδιά και μεγάλους. Γνωρίζω πως είναι να πονάς, πως είναι να φοβάσαι, να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τους ανθρώπους, την ζωή, πως είναι να βλέπεις κενό στο μέλλον σου και πολλά ακόμη που διδάχτηκα από τα μαθήματα ζωής μου. Μέσα από αυτό το πέρασμα όμως βρήκα την Αλήθεια, την Αγάπη, την Συγχώρεση, την Συμπόνια, το φως. Χαρτογράφησα αυτό το μονοπάτι σε αυτό το βιβλίο ψυχής,  για να  δώσω δύναμη και σε άλλους που θέλουν να τολμήσουν αυτό το ταξίδι ζωής, και να βρουν τον δικό τους προσωπικό θησαυρό να τους περιμένει στο τέλος του. Το ταξίδι μου ως εθελόντρια στην Αφρική που και αυτό μου δίδαξε πολλά για την δύναμη μας, την αξία της προσφοράς, την ομορφιά και τον απόλυτο σεβασμό της διαφορετικότητας όλων των ανθρώπων.

Πού ακριβώς στοχεύετε ως συγγραφέας μέσω του βιβλίου σας, στην ψυχαγωγία, στον προβληματισμό, στη διαπαιδαγώγηση του αναγνώστη ή και σε κάτι άλλο;

Σε όλα όσα είπατε και στο κάτι άλλο…. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι στην γη είμαστε διαφορετικοί μα και ίδιοι. Η ουσία της ψυχή μας είναι ίδια, θέλουμε να μας αγαπούν, να μας αποδέχονται για αυτό που είμαστε, να ζούμε με  γαλήνη, ειρήνη, ομορφιά. Οι φόβοι μας φορούν άλλα προσωπεία αλλά αν  τους ξεγυμνώσουμε τότε βλέπουμε την ομοιότητα της γέννησης τους. Οι σκέψεις μας γεννούν και διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Τον δικό μας πρώτα από όλα. Ο κάθε προσωπικός κόσμος διαμορφώνει τον συλλογικό. Για αυτό είναι μεγάλης σημασίας η κατανόηση του εαυτού και να κατανοήσουμε πόσο σημαντικοί είμαστε για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η ΥΠΑΡΞΗ  μας έχει όλους ανάγκη ΣΗΜΕΡΑ. Όχι αύριο, ΣΗΜΕΡΑ. 

Το βιβλίο σας απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Αυτός ήταν εξαρχής ο σκοπός της συγγραφής του;

Ο σκοπός μου ήταν ένα βιβλίο που θα απευθυνόταν σε όλες τις ψυχές του κόσμου. Η ψυχή δεν έχει ηλικία. Πιστεύω στα παιδιά. Ξέρω ότι μπορούν να τα καταλάβουν όλα, τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, καλύτερα από εμάς. Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ καλά ως παιδί και αυτό το βιβλίο το έγραψε το παιδί μέσα μου που με δίδαξε και το δίδαξα. Ήταν θεραπευτικό και για τις δυο  μας.

Δημιουργείτε αυτή την περίοδο;

Γράφω το επόμενο βιβλίο που θα εκδοθεί.

Τελικά, μπορεί ένας δημιουργός να σταματήσει να δημιουργεί; Δικαιούται παύσεις στην πορεία του χρόνου;

Κάθε  δημιουργός είναι διαφορετικός. Για μένα ότι κάνω στην ζωή μου είναι ελευθερία. Ότι δημιουργώ είναι μόνο όταν είμαι συνδεδεμένη με την εσωτερική μου πνοή και μόνο τότε. Πιστεύω όμως και ότι ο  δημιουργός ακόμη και τις στιγμές που δεν δημιουργεί, στην ουσία πλάθει μέσα του το επόμενο έργο του. Δεν σταματάει ποτέ αυτό. Η συγγραφέας μέσα μου γράφει αράδες και ιδέες στο μυαλό της κάθε στιγμή, η ζωγράφος παρατηρεί την ομορφιά του κόσμου, ακίνητη θαυμάζει εκστασιασμένη τον κόσμο μας και η αγγειοπλάστρια πιάνει στα χέρια της την ουσία μας και την πλάθει όπως αυτή θέλει.

Τα προβλήματα της καθημερινότητας κι οι δυσκολίες της κάθε εποχής έχουν τη δύναμη να σταθούν εμπόδιο στην ορμή του δημιουργού να παράγει έργο; Εσείς προσωπικά επηρεαστήκατε από τις τωρινές δυσκολίες που βιώνουμε όλοι μας λόγω της έξαρσης της νόσου του κορωνοϊού COVID-19;

Ανάλογα για το τι γράφει ο κάθε δημιουργός. Εγώ προσωπικά δεν επηρεάστηκα από την πανδημία, αλλά έγινα πιο δυνατή μέσα μου για να συνεχίσω τον σκοπό μου σε αυτή την ζωή. Να γράφω… Βλέπετε ένα από τα μηνύματα  που θέλει να μεταφέρει το Μαθαίνοντας να πετάω- το φιλί του πνεύματος και μας το φανέρωσε η πανδημία είναι: “Πολύ μικρός ο κόσμος μας, πολλή μεγάλη η ψευδαίσθηση της διαφορετικότητας και της διαχωριστικότητας”.

Η αγάπη  για τον εαυτό μας και τους άλλους, οι  σκέψεις που δημιουργούμε για να  ζούμε και να ενεργούμε στην καθημερινότητά μας, η αδιαφορία ή η προσφορά στον συνάνθρωπο, όλα αυτά είναι ευκαιρία να τα σκεφτούμε εάν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Η δική μου αλήθεια είναι ότι δημιουργούμε αυτό που θα δούμε, αυτό που θα ζήσουμε. Χρειάζεται αγώνα και δύναμη αυτή η ζωή. Για αυτό και εγώ φτιάχνω  τα φτερά μου και δοκιμάζω την δύναμη τους στους δύσκολους καιρούς και τα κάνω ακόμη πιο δυνατά για να αντέξουν ακόμη πιο δύσκολους καιρούς….. έτσι τίποτα δεν μπορεί να μου σταθεί εμπόδιο σε αυτό που εγώ ονειρεύομαι να κάνω, σε αυτό που εγώ θεωρώ άξιο της ύπαρξης μου να αγωνιστώ.

Πού μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σας;

Το βιβλίο « ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΤΑΩ-Το φιλί του πνεύματος», Συγγραφέας  Διονυσία Θεριανού,  εκδόσεις «Θεριανός», μπορούμε να το παραγγείλουμε  από τις εκδόσεις, σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδος , είναι  μεταφρασμένο στα αγγλικά στο amazon σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, και  μπορούμε επίσης να το διαβάσουμε διαδικτυακά   στα  Αγγλικά και στα Ελληνικά.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας διαβάσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.

«Είσαι πολεμίστρια,» μου φώναζε ο παππούς. «Να μάχεσαι να τα καταφέρεις. Μπορείς!»

Έπαιρνα τέτοια δύναμη εκείνη την στιγμή, που τίποτα δεν μου φαινόταν ακατόρθωτο. Η δύναμη κατέκλυζε την σκέψη και το κορμί μου, γέμιζε την ματιά μου. Την ένοιωθα να μυρμηγκιάζει στα χέρια μου, που τα είχα απλωμένα σαν να ήμουν έτοιμη να πετάξω.

Μια ημέρα μου είπε ο παππούς: «Ήρθε η ώρα να σε μάθω να πετάς.»

«Πώς μπορεί να γίνει αυτό;» απόρησα.

«Θα γίνει. Έχε μου εμπιστοσύνη.»

«Παππού, αξίζω κι εγώ να πετάξω σαν το μυρμηγκάκι που μου είπες;»

«Δεν φαντάζεσαι ακόμα, πόσο αξίζεις. Μαζί θα το ανακαλύψουμε αυτό , θα δεις.»

Να πετάξω, σκεπτόμουν. Τι όμορφο που θα ήταν να μπορούσε να γίνει αυτό. Πώς όμως; Εκείνο που ήξερα, για το μοναδικό ίσως πράγμα που ήμουν σίγουρη εκείνη την στιγμή, ήταν πως, ότι έλεγε ο παππούς δεν ήταν τυχαίο. Το είπε; Έτσι ήταν. Η ζωή, και η αγάπη για την ζωή, ξεχείλιζε από την ψυχή του, φαινόταν στα λαμπερά, τρυφερά μάτια του, έβγαινε στα λόγια του, στην αγκαλιά που σε έπαιρνε.

«Ζωή είναι ένα πράγμα: η υπέροχη, συναρπαστική εξερεύνηση του τι είναι ζωή. Θέλει δύναμη να είσαι εξερευνητής, αγάπη για το άγνωστο. Τόλμη!» έλεγε κι άνοιγε διάπλατα τα χέρια του, σαν δυνατές φτερούγες, και φώναζε μ’ όλη την δύναμη της ψυχής του, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό: «Η ζωή θέλει δύναμηηηηηηη!»

Με έπαιρνε από το χέρι, μου έδειχνε τον συννεφιασμένο ουρανό και αισθανόμουν τις πρώτες σταγόνες της βροχής να πέφτουν στο πληγωμένο πρόσωπό μου. Ο αέρας έπαιρνε τα μαλλιά μου...

«Κοίτα, νοιώσε την δύναμη του ουρανού, της φύσης! Άνοιξε τα χέρια και φώναξε:

“Είμαι δυνατή!” “ Όλα μπορώ να τα καταφέρω!” “Αξίζω να τα καταφέρω!”»

Κοίταζα κι εγώ τον ουρανό, άπλωνα τα χέρια και φώναζα: «Είμαι δυνατή! Όλα μπορώ να τα καταφέρω! Αξίζω να τα καταφέρω!»

«Πιο δυνατά!» φώναζε ο παππούς. «Ακόμα πιο δυνατά!»

Κυρία Θεριανού, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό και καλλιτεχνικό σας έργο.

Δυο ψυχές που συναντήθηκαν ως αναγνώστρια- δημοσιογράφος η μία και ως συγγραφέας η άλλη και επικοινώνησαν μέσα από τις γραμμές ενός βιβλίου,  για  αυτό βρίσκω μαγικά τα βιβλία. Οι έξυπνες ερωτήσεις σας, η κατανόηση των μηνυμάτων του βιβλίου,  ήταν για μένα μια υπέροχη εμπειρία. Σας ευχαριστώ για αυτό που μου προσφέρατε. Εύχομαι σε εσάς και σε όλους τους αναγνώστες να έχετε μια ζωή, όπως ένα βιβλίο που σας συναρπάζει, σαν ένα ζωγραφικό πίνακα που σας ταξιδεύει στην πιο όμορφη φαντασία σας, σαν ένα εύπλαστο κομμάτι πηλού  που το πλάθετε όπως εσείς επιθυμείτε.

Βιογραφικό:

Η Διονυσία Θεριανού γεννήθηκε το 1965 στην Ζάκυνθο. Σπούδασε λογιστικά και μετά την αποφοίτησή της ταξίδεψε ως εθελόντρια, υπεύθυνη αναπτυξιακού προγράμματος, στο Καμερούν της Αφρικής.

Μετά από αυτήν την δυνατή εμπειρία ζωής, γύρισε στο νησί και εργάσθηκε ως λογίστρια και καθηγήτρια λογιστικής. Η παράλληλη αναζήτηση της γνώσης του εαυτού και του κόσμου την οδήγησε σε μακρινά μονοπάτια.

Ταξίδεψε σε φιλοσοφικά κέντρα του κόσμου, μίλησε με πολλούς ανθρώπους και για να κάνει δυνατή την επικοινωνία μαζί τους έμαθε μόνη της, από βιβλία, μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, και μαθαίνει ισπανικά.

Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή, τη ζωγραφική την αγγειοπλαστική και εργάζεται στο αγροτουριστικό, βιολογικής καλλιέργειας, κτήμα της οικογένειάς της.