Η Γιάννα Ασημακοπούλου είναι η σημερινή καλεσμένη των Τεχνών. Αφορμή φυσικά για τη συνέντευξη που ακολουθεί είναι ένα νέο βιβλίο. Συγκεκριμένα είναι το δικό της νέο βιβλίο, το τρίτο κατά σειρά έκδοσης, που κυκλοφόρησε αρχές του 2025 από τις εκδόσεις «Ελκυστής» και φέρει τον τίτλο «Δείπνα γενναίων».
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Ασημακοπούλου, είναι η πρώτη φορά που φιλοξενείστε στις Τέχνες και η αφορμή φυσικά είναι το νέο σας βιβλίο. Πριν όμως μιλήσουμε γι’ αυτό, πείτε μας δυο λόγια για εσάς και για τις συγγραφικές σας δραστηριότητες προκειμένου να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Γεννήθηκα και διαμένω στο κέντρο της Αθήνας το 1953. Πάντα προτιμώ το κέντρο γιατί θεωρώ ότι εκεί υπάρχει η αληθινή ζωή. Έρχομαι από μια μεγαλοαστική οικογένεια με Γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο και με πολυήμερες διακοπές και παιχνίδι. Τώρα ξέρω πως εκείνα τα χρόνια έγιναν καταφύγιο και παρηγοριά σε ότι ήρθε αργότερα. Διάβαζα, ζωγράφιζα, έκανα συλλογές που έχω μέχρι σήμερα και έπαιζα στη γειτονιά μέχρι να νυχτώσει. Ήμουν επιμελής και άριστη μαθήτρια και ο ρόλος που έπαιρνα πάντα από μόνη μου ήτανε ο αρχηγικός. Είχα και έχω δίπλα μου ακοίμητο και αγαπημένο φύλακα τη μικρή μου αδελφή… Όμως τον Ιανουάριο του 1967 το καλοστημένο-ψεύτικο σκηνικό κατέρρευσε βίαια και βρέθηκα ολομόναχη σε ένα πολυτελές οικοτροφείο το χειμώνα και τα καλοκαίρια σε άλλο πολυτελές σχολείο στην Ελβετία, τάχα για τα Γαλλικά. Αυτή ήτανε η αρχή μιας προβληματικής και ψεύτικης συμπεριφοράς μου που έγινε η ασπίδα της ψυχής και της σκέψης…
Εγκατάλειψη από όλους χωρίς έχω καταλάβει τα αίτια…
Ακολούθησαν λαμπρές σπουδές, επαγγελματικές επιτυχίες, πολλά ταξίδια στο μισό πλανήτη, ένας καθώς πρέπει γάμος και ευτυχώς ένα παιδί… Αυτός ο ερχομός έγινε για μένα η αρχή της αλήθειας, η απομάκρυνση συνειδητά από την επιφάνεια και το ΕΓΩ και ο βαθύς υπαρξιακός προβληματισμός. Η δεκαετία του 80 έμεινε σταθμός στη ζωή. Η κόρη μου που ανέλαβα να μεγαλώσω μόνη και αργότερα ο χωρισμός από ένα μεγάλο έρωτα γίνανε οι σταθμοί της ζωής, αυτοί που έχεις σαν ορόσημο, που στέκεσαι ασάλευτος και η μόνη σωτηρία επιβίωσης είναι οι βαθιές δυνάμεις που κρατάς και η αγάπη των δικών σου ανθρώπων που παραμένουν φρουροί ζωής… Κάπου εκεί λοιπόν στις αρχές του 2000,από εσωτερική ανάγκη άρχισα να μαζεύω πληροφορίες και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους αληθινά με την ελπίδα να κατανοήσω την ύπαρξη. Αλλά για να σου ανοιχτούν οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τους ανοίξεις ένα παράθυρο. Έτσι εκτέθηκα μεγαλοπρεπώς με το πρώτο βιβλίο της ποίησης ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΛΙΑΚΑΔΑ. Από τότε μέχρι σήμερα καθάρισε η εικόνα των ανθρώπων γύρω μου. Οι ψεύτες και οι συμφεροντολόγοι εξαφανίστηκαν και απέμειναν οι αληθινοί.
Και μάζευα σημειώσεις και διάβαζα και μιλούσα με όποιον είχε ανάγκη… Μέσα στον κορονοϊό αποφάσισα να γράψω ένα δοκίμιο με στόχο αν γινότανε να βοηθήσω έστω έναν άνθρωπο. Το νόημα του δοκιμίου είναι η αυτοβελτίωση και η προσφορά. Η κοσμοθεωρία μου είναι ότι η ευτυχία δεν είναι στιγμές αλλά μία κατάσταση ευγνωμοσύνης για αυτά που έχεις και η επιλογή του καλού σεναρίου σε ότι και αν έρθει… Γιατί στο βάθος της εικόνας υπάρχει πάντα το καλό σενάριο…
Οι σπουδές σας στην Αρχιτεκτονική και η επαγγελματική σας ενασχόληση στον ίδιο τομέα επηρέασαν, θεωρείτε, τη μεγάλη αγάπη που δείχνετε όχι μόνο για τη συγγραφή, αλλά για τις τέχνες γενικότερα;
Οι σπουδές και τα ταξίδια επηρεάζουν την εξέλιξη αν και πιστεύω ότι ισχύει το αντίθετο. Αν θέλεις να επηρεαστείς - να αυτοβελτιωθείς, τότε οι τέχνες και τα ταξίδια γίνονται το όχημα. (Πόσοι επιστήμονες και ταξιδευτές παραμένουν εγωιστές, κενοί και ματαιόδοξοι…)
Τι είναι αυτό που ωθεί έναν δημιουργό στη δημιουργία; Ποια είναι η αρχική κινητήρια δύναμη και πώς εξελίσσεται αυτή σταδιακά σε μια υπαρκτή πραγματικότητα; Η προσωπική σας εμπειρία μέχρι τώρα σε τι συμπεράσματα έχει καταλήξει;
Η δική μου εμπειρία δείχνει ότι η κινητήρια δύναμη της γραφής είναι η εσωτερική ανάγκη. Σαν μια τεχνική ισορροπίας και προσφοράς.
Ποια τέχνη αγαπάτε περισσότερο και γιατί; Ποια αποτελεί πλέον το αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς σας που δε θα θέλατε σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψετε ακριβώς επειδή το θεωρείτε απαραίτητο στη ζωή σας; Είναι η λογοτεχνία, είναι η έβδομη τέχνη, είναι η ζαχαροπλαστική, τι απ’ όλα αυτά και γιατί;
Αναπόσπαστο κομμάτι μου είναι πλέον η έβδομη τέχνη και η λογοτεχνία. Η ζαχαροπλαστική λειτούργησε σαν έκφραση δημιουργίας και αισθητικής. Τώρα πιστεύω ότι η πληροφορία έρχεται από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, μαζί με την απόλαυση και τη διάκριση.
Η συγγραφή αναμφισβήτητα αποτελεί μία ιδανική απασχόληση που τρέφει την ψυχή και εξασφαλίζει την ηρεμία και τη γαλήνη της. Νιώθετε κι εσείς αυτή τη μεγάλη επίδραση της συγγραφής στη δική σας ζωή;
Έχετε πια κατανοήσει την επίδραση της συγγραφής στη ζωή μου. Και βέβαια μου προσφέρει εσωτερική απόλαυση με στόχο πάντα τον άνθρωπο… Και πάντα αφιερώνω τα γραφτά σε εκείνον τον άγνωστο που δεν έχω γνωρίσει…
Καθώς είστε πέρα από συγγραφέας και φανατική αναγνώστρια, ποια βιβλία σας έχουν επηρεάσει ως άνθρωπο ώστε ασυναίσθητα να διακρίνετε τις επιρροές τους και στα δικά σας πονήματα;
Είναι πολλά τα βιβλία που με έχουν επηρεάσει και μού άνοιξαν παράθυρα φωτεινά και πολλές φορές τα ξαναδιαβάζω σε διαφορετικές περιόδους και πάντα έχουν κάτι φρέσκο να μου προσφέρουν. Αγαπημένοι Έλληνες λογοτέχνες είναι η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Γριβέας. Θεωρώ πολύ δύσκολη την επιλογή βιβλίων και έτσι θα αναφέρω αυτά που μου έρχονται πρώτα στη σκέψη.
-ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ (Αλτάνη Εκδ. Ιδεοθέατρον)
-ΤΙΜΑΙΟΣ – ΚΡΙΤΙΑΣ (Πλάτων Εκδ. Κάκτος)
-ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ (Π.Δ. Μπαλτάκος Εκδ. LIBRO)
-ΟΡΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ( Εκδ. Πύρινος Κόσμος)
- ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ (Γιώργος Χατζηβασιλείου Εκδ. Διόπτρα)
Από τα μέχρι τώρα εκδοθέντα βιβλία σας ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας και αυτό που θα συστήνατε να διαβάσουν πρώτο οι αναγνώστες σας; Για ποιο λόγο;
Αγαπημένα μου είναι και τα τρία βιβλία. Δε γίνεται να τα ξεχωρίσω.
Το συναίσθημα της ολοκλήρωσης ενός συγγραφικού έργου και η μετέπειτα έκδοσή του μπορεί να περιγραφεί με λέξεις; Πώς νιώθετε εσείς κάθε φορά όταν πιάνετε τα δικά σας βιβλία στα χέρια σας;
Η ολοκλήρωση και η έκδοση ενός βιβλίου με συγκινεί βαθιά γιατί νιώθω ότι κάνω ένα βήμα προς τους στόχους μου που είναι η προσφορά στον άνθρωπο, το μοίρασμα και η αίσθηση ότι έχω κάτι να πω… ένα τόσο δα λιθαράκι.
Δοκίμιο, ποίηση ή και τα δύο; Προς τα πού κλίνετε περισσότερο δεδομένου ότι έχετε καταπιαστεί και με τα δύο λογοτεχνικά είδη και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία;
Δοκίμιο ή κάτι άλλο. Όσο για την ποίηση
... Δεν κάνω εγώ για ποιητής
Τίμημα είναι τούτη η γραφή…
Απόσπασμα από το «Νύχτες με λιακάδα»
Το τρίτο βιβλίο σας είναι και αυτό δοκίμιο και κυκλοφόρησε αρχές του 2025 από τις εκδόσεις «Ελκυστής». Φέρει τον τίτλο «Δείπνα γενναίων» και συνοδεύεται από ένα αρκετά εντυπωσιακό εξώφυλλο. Δώστε μας περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενό του. Σε ποιους γενναίους αναφέρεται και γιατί; Πώς προέκυψαν τα «Δείπνα» και πώς οι «γενναίοι», ώστε να αποτελέσουν έπειτα την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου; Είναι αλήθεια πως ό,τι δεν μας ταιριάζει ή το θεωρούμε διαφορετικό στεκόμαστε με αρκετή καχυποψία απέναντί του και πολλές φορές το κατακρίνουμε και το υποτιμάμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους γύρω μας. Όποιοι δεν ακολουθούν τη μάζα και ξεχωρίζουν για τους δικούς τους λόγους απομονώνονται και περιθωριοποιούνται. Οι άνθρωποι αυτοί όμως συνεχίζουν να ζουν την κανονικότητά τους χωρίς να τους απασχολεί η δική μας γνώμη και άποψη. Μήπως τελικά είναι περισσότερο ελεύθεροι απ’ ότι εμείς και επομένως περισσότερο αδέσμευτοι κι ευτυχισμένοι; Κάπως έτσι προέκυψε και ο τίτλος «γενναίοι» που δώσατε εσείς στους ήρωές σας;
Είναι αλήθεια πως ότι και όποιος δεν μας ταιριάζει πολλές φορές το υποτιμάμε. Έτσι οι άνθρωποι περιθωριοποιούνται ή κατακρίνονται. Από τη δεκαετία του 2000 κάτι έψαχνα σε αυτούς τους ανθρώπους ίσως γιατί ένοιωθα πιο οικεία. Άρχισα να τους παρατηρώ απαλά και να καταγράφω τα χαρακτηριστικά τους. Ανακάλυψα ότι έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους και κάτι ήθελα να γράψω γι αυτούς που για μένα είναι οι γενναίοι της εποχής μας. Αντί να γράψω ένα δοκίμιο με 35 χαρακτηριστικά που όσο και να αναλύονται θα ήτανε κουραστικό μου ήρθε η ιδέα της μυθοπλασίας. Να απομονώνω αυτά τα υπαρκτά άτομα σε μια συνάντηση και να βγαίνουν από αυτή μερικά χαρακτηριστικά.
Απευθύνομαι σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους γιατί κατάλαβα πως οι γενναίοι ζουν ανάμεσα μας. Είναι περισσότεροι από αυτούς που πιστεύουμε. Δεν είναι οι τρελοί καλλιτέχνες ούτε οι απρόσιτοι επιστήμονες. Είναι οι διπλανοί μας στη δουλειά, στο σπίτι, μέσα στις παρέες μας, τα παιδιά μας…
Τα βασικά μηνύματα είναι η αποδοχή, η αγάπη, η ελευθερία και η προσέγγιση όχι από περιέργεια αλλά από ενσυναίσθηση. Ο σκοπός είναι να κατανοήσουμε τις διαφορετικότητες. Μόνον έτσι ίσως να ανοίξουμε τις πόρτες για το δικό τους φως.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Ελκυστής»; Είστε ευχαριστημένη απ’ αυτήν;
Με σύστησαν στον εκδοτικό οίκο Ελκυστής που αμέσως ενδιαφέρθηκαν να εκδώσουν αυτό το πόνημα. Η οικογένεια του Αχιλλέα είναι μια μεγάλη αγκαλιά γιατί όλα τα μέλη της είναι τόσο ξεχωριστά και αξιόλογα, που γίνανε για μένα ελπίδα και παρηγοριά σε αυτό το δύσκολο καιρό.
Δεδομένου ότι δε σταματάτε να γράφετε, τι να περιμένουμε από εσάς στη συνέχεια;
Θά 'θελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό όπως είναι ένα μυθιστόρημα που είναι σχεδόν έτοιμο και ένα παραμύθι για μεγάλους.
Πείτε μας μια ευχή σας για το μέλλον που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί.
Δε θα πω για τους πολέμους και την …εγκληματική αλλαγή γιατί ξέρουμε καλά ότι τα χρησιμοποιούν για τα συμφέροντα τους. Θα πρότεινα να γίνουμε όλοι λιγότερο εγωιστές και να είμαστε χαρούμενοι και να εκτιμάμε αυτά που έχουμε αυτά που έχουμε. ΦΤΑΝΕΙ πια η μιζέρια…
Κυρία Ασημακοπούλου, πολλά συγχαρητήρια για το νέο σας βιβλίο! Να καλοταξιδέψει, να πολυδιαβαστεί, να προβληματίσει και να εμπνεύσει!
Βιογραφικό:
Η Γιάννα Ασημακοπούλου ζει στο κέντρο της Αθήνας από το 1953 που γεννήθηκε.
Μέχρι σήμερα η ζωή της κυλάει μαζί με την κόρη της, Ζέτα, και με την παρέα αγαπημένων φίλων που τους διακρίνει το χιούμορ, η καλοσύνη και το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Απόφοιτος του Αρσακείου Ψυχικού και αριστούχος της Αρχιτεκτονικής στο Παλέρμο της Σικελίας, επέλεξε να κάνει ειδικότητα στη Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική που σέβεται το περιβάλλον και η μελέτη – κατασκευή των κτηρίων γίνεται με βάση τις ήπιες μορφές ενέργειας.
Διαβάζει, γράφει, ταξιδεύει και είναι λάτρης της 7ης Τέχνης και της ζαχαροπλαστικής.
Έχει επισκεφτεί περίπου τον μισό πλανήτη, θεωρώντας ως τα πιο ξεχωριστά ταξίδια της εκείνα της Συρίας, των ΗΠΑ και της Βαρκελώνης.
Γεμάτη από φαντασία και ιδέες κατάφερε να αποκτήσει τρεις πατέντες (ηλιακός αναπτήρας, ομπρέλα – καπέλο και συνταγή για σοκολατάκια με ρόδι).
Συνεννοείται επαρκώς στα Ιταλικά, τα Αγγλικά και τα Γαλλικά.
Άλλα βιβλία της ίδιας είναι το “Νύχτες με λιακάδα”, ποίηση, και “Η άλλη πολυθρόνα”, δοκίμιο.
0 Σχόλια