Βιβλιοκριτική για την ποιητική συλλογή "Τριολέτα γένους θηλυκού" της Στέλλας Πετρίδου | Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Ποιήτρια: Στέλλα Πετρίδου

Έτος έκδοσης: 2021

Σελ.: 68

Εκδόσεις: Άλφα πι

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Το εξώφυλλο του βιβλίου φιλοξενεί για πρώτη φορά δημιουργία του πατέρα της Στέλλας, Χρήστου Πετρίδη, τον πίνακα ζωγραφικής του επάνω σε ξύλο με τίτλο «Οι τρεις Χάριτες».

Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου του βιβλίου: 

Το τριολέτο ή «τριολέ», αποτελεί το ολιγόστιχο ποίημα οκτώ στίχων, ποικίλου περιεχομένου, πού γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε στη Γαλλία τον 13ο αιώνα μ.Χ.

Πρόκειται για μια ρυθμομετρική φόρμα ποίησης, στην οποία ο πρώτος και δεύτερος στίχος επαναλαμβάνεται ως έβδομος και όγδοος.

Η συλλογή «Τριολέτα γένους θηλυκού» περιέχει εξήντα ποιήματα της Στέλλας Πετρίδου, αφιερωμένα στις σκέψεις που ποτέ δε σταματούν να στροβιλίζουν το μυαλό μας. Όπως μαρτυρεί και ο τίτλος της, πρόκειται για ποιήματα που περιγράφουν θηλυκές διαθέσεις, οι οποίες έχουν την τάση να προκαλούν ποικίλα συναισθήματα στον αναγνώστη, που άλλοτε εμπεριέχουν τη χαρά και την ευθυμία κι άλλοτε τη λύπη, την απογοήτευση και τη μελαγχολία.

Στα ποιήματα αυτά υμνείται ο Έρωτας σε κάθε του διάσταση, το πάθος, η φιλία, η αγάπη, η ελπίδα, η ζωή, η χαρά, το ταξίδι, η απόδραση, η προσδοκία, η προσφορά, η ευαισθησία, η επιμονή, η υπομονή, η μνήμη, ο χρόνος, η επιθυμία, η τόλμη, η εξιλέωση, η αναγέννηση.

Η ποίηση της Στέλλας Πετρίδου πλησιάζει καρδιά και μυαλό, ψυχή και πνεύμα, αγγίζει τον άνθρωπο, το ασύλληπτο πάθος, την εύθραυστη μελαγχολία, τα φλόγινα μονοπάτια της ζωής. Ο αναγνώστης νιώθει το θρόισμα της φύσης, την αγκαλιά του έρωτα, το παθιασμένο φιλί του, την ανάγκη του ανθρώπου για στοργή και παρηγοριά, αγάπη και τρυφερότητα. Ταξιδεύει ως εκεί που η παλλόμενη λογική σκέψη αντιπαραβάλλεται με τις συντεταγμένες του έρωτα, μετουσιώνεται και αναγεννάται σε φλεγόμενα συναισθήματα, στοιχεία όλα ταυτιζόμενα με την έννοια της πραγματικής ζωής του ανθρώπου!

Η Στέλλα Πετρίδου γνωρίζει βαθιά τον λόγο της τέχνης. Γράφει αναζητώντας τις φλέβες της ομορφιάς και του έρωτα.

Η ποιήτρια θέτει τους προβληματισμούς και ο αναγνώστης επιλέγει τη δική του ερμηνεία. Αυτό που έχει σημασία είναι η μεταφορά του συναισθήματος. Δεν ξεχνάμε ότι τα ποιήματα γράφονται με λέξεις. Οι λέξεις όμως κατευθύνονται εκεί που ο εκάστοτε δημιουργός τις οδηγεί. Την ψυχή στις λέξεις τη βάζει η ποιήτρια.

Το άνθος στο βιβλίο της Πετρίδου έχει ποτιστεί γουλιά γουλιά. Δεν έχει σαπίσει, ούτε διψά. Ζει χάρη στην υγρασία των στίχων.

Η ποίηση είναι ένα είδος παραμυθίας. Οι άνθρωποι προσφεύγουν σε αυτήν για να έχουν αυτή την παραμυθία. Την παρηγοριά, δηλαδή. Η ποίηση είναι ένας τρόπος για να παρηγορηθούμε για τα αποτρόπαια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας.

Η ποίηση όμως είναι και μεταφορά εικόνων. Κάτι που ο αναγνώστης νιώθει έντονα στα ποιήματα της Στέλλας Πετρίδου.

Διαβάστε τη.

Ποιήματα από τη συλλογή:

AΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ

Στου φθινοπώρου την αυλή ήρθε και κάθισε

φύλλο ξερό που απ’ το δέντρο του έχει στάξει.

Τι κι αν η ζωή να ζήσει δανεική προσπάθησε,

στου φθινοπώρου την αυλή ήρθε και κάθισε.

Κι εκεί α’ αγέρας το χτυπούσε, το συμπάθησε,

στην τύχη έμοιασε, που ορέχτηκε ν’ αδράξει.

Στου φθινοπώρου την αυλή ήρθε και κάθισε

φύλλο ξερό που απ’ το δέντρο του έχει στάξει.

ΕΠΙΛΟΓΗ

Μια χούφτα όνειρα στα όνειρά μου κάνω

κι ύστερα χάνομαι στα χνάρια τους να ζήσω.

Χαμογελώ τον ουρανό τους να λευκάνω.

Μια χούφτα όνειρα στα όνειρά μου κάνω.

Κι απ’ τα σκοτάδια μου τους φόβους μου ξεκάνω,

μην τύχει κι άξαφνα απ’ τη χαρά λακίσω.

Μια χούφτα όνειρα στα όνειρά μου κάνω

κι ύστερα χάνομαι στα χνάρια της να ζήσω.