Νάσια Παναγοπούλου: "Το μοίρασμα μαλακώνει τις ψυχές και μαλακώνει τα εσωτερικά μας τραύματα"


Υπήρξε από τις πρώτες Ελληνίδες μαμάδες που μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό του παιδιού της, πριν 20 χρόνια, σε μία εποχή που υπήρχε πλήρης άγνοια γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και ελάχιστοι ειδικοί για να το διαγνώσουν. Σήμερα, τα έσοδα από τις πωλήσεις του τελευταίου της βιβλίου, η ιστορία του οποίου είναι αφιερωμένη στη διαφορετικότητα και την κακοποίηση, θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ελληνικής εταιρίας Αυτιστικών ατόμων. Αναφερόμαστε στη συγγραφέα Νάσια Παναγοπούλου, την οποία φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες, και το βιβλίο της με τίτλο «Όσα δεν μπόρεσες να πεις», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι».
Πάμε να την γνωρίσουμε καλύτερα...

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου



Κυρία Παναγοπούλου, η απόφασή σας να ασχοληθείτε με τη συγγραφή υπήρξε αποτέλεσμα μιας επιτακτικής ανάγκης απογύμνωσης του εαυτού σας; Μπορεί, θεωρείτε, η συγγραφή να αποτελέσει κατά κάποιον τρόπο μια λυτρωτική διαδικασία, κατά την οποία επιτυγχάνεται η απελευθέρωση των όσων κατακλύζουν τη σκέψη του δημιουργού;

Σε πρώτο επίπεδο η έκθεση, το τσαλάκωμα ενός ανθρώπου αν θέλετε, είναι αρκετά δύσκολο. Αλλά πραγματικά όταν καταφέρεις και το ξεπεράσεις αυτό, είναι όντως εξαιρετικά λυτρωτικό και θεραπευτικό. Είναι μια διαδικασία που σε φέρνει σε επαφή με το τραύμα σου. Και εκεί ακριβώς είναι που ξεκινούν οι πρώτες εσωτερικές διεργασίες.

Τι έχει να αποκομίσει ο αναγνώστης από το έργο ενός δημιουργού που ως πρωταρχικό του στόχο έχει την εξωτερίκευση προσωπικών βιωμάτων, σκέψεων και ιδεών;

Όλοι μας με κάποιον τρόπο συνδεόμαστε. Έτσι διαβάζοντας κανείς το βιβλίο μου ενδεχομένως να βρει και δικά του κομμάτια. Ιστορίες δικές του, δύσκολες. Δεν είναι λίγα τα μηνύματα που δέχομαι από αναγνώστες μου, που νοιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν μαζί μου και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, βαρυσήμαντα γεγονότα της ζωής τους, που μπορεί φαινομενικά να διαφέρουν από το δικό μου αλλά όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την ανάγκη για μοίρασμα. Αλλά επιπλέον, ακόμη και αν κάποιος δε βρει τίποτα κοινό στην ιστορία μου με τη δική του, θα ήταν ένα μεγάλο δώρο για μένα αν καταφέρω μέσα από αυτό το δεύτερο βιβλίο μου, να τον βοηθήσω να ανοίξει την ψυχή του, δίχως ενοχές, τύψεις ή ντροπή και να μάθει να επικοινωνεί και να μοιράζεται τα δύσκολά του. Γιατί το μοίρασμα μαλακώνει τις ψυχές, δημιουργεί γέφυρες συναισθηματικές που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μας μαλακώνοντας τα εσωτερικά μας τραύματα. Ελπίζοντας ότι ίσως έτσι καταφέρουν έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τραύματα, να συνειδητοποιήσουν γιατί ήρθαν στη ζωή τους ,να απαλλαγούν από τις ερινύες τους και τελικά να καταλάβουν τι τους πρόσφεραν αυτά ,προχωρώντας ένα επόμενο βήμα τη ζωή τους. Βέβαια αυτό συνήθως δεν είναι μια καθόλου εύκολη διαδικασία. Όμως κάθε είδους αλλαγή θέλει προσωπικό κόπο και προσπάθεια.

Από τη μέχρι τώρα επαγγελματική και συγγραφική σας πορεία, αλλά και από την εθελοντική βοήθεια που προσφέρετε απλόχερα σε ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη, ποια ακριβώς ενασχόληση θεωρείτε ότι σας έχει αναδείξει περισσότερο ως άνθρωπο κατά την προσωπική σας γνώμη και ποια σας έχει φέρει πιο κοντά στο αληθινό εγώ σας;

Ως άνθρωπο θεωρώ ότι με έχει αναδείξει περισσότερο ο εθελοντισμός. Αυτό το γέμισμα, η πληρότητα που παίρνω ,που λαμβάνω, από το χαμόγελο, από την αγκαλιά από το ευχαριστώ, όλων εκείνων που είχα την τιμή να έρθω σε επαφή. Νομίζω ότι οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν τέτοιου είδους μεγέθη συναισθημάτων. Όσο αφορά το αληθινό εγώ μου όπως πολύ ωραία αναφέρετε, επειδή το επάγγελμά μου είναι καθαρά ανθρωπιστικό, νομίζω ότι αυτό με φέρνει πιο κοντά του, σε συνδυασμό βέβαια με την (συγ)γραφή, την οποία αγαπώ πάρα πολύ. Ορμώμενη από εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, κάθομαι και γράφω.

Είναι σημαντικό το γέλιο στους ανθρώπους; Είναι γεγονός πως γύρω μας ολοένα και λιγότερα πρόσωπα είναι αυτά που χαμογελούν και ακόμη λιγότερα αυτά που χαμογελούν με την καρδιά τους. Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό;

Το γέλιο είναι απίστευτο (ψυχο)θεραπευτικό εργαλείο. Είναι ένα ανθρώπινο έμφυτο ψυχοσωματικό χαρακτηριστικό που γίνεται αντιληπτό με την σύσπαση κάποιων μυών του προσώπου. Ενδεικτικά για ένα μόνο μας χαμόγελο χρειάζεται να ενεργοποιηθούν 17 διαφορετικοί μύες του προσώπου μας. Όσο δε πιο έντονο είναι το γέλιο μας τόσο πιο πολλά όργανα του σώματός μας ενεργοποιούνται επίσης! Όσο αφορά την βιολογία του ,κάνει την εμφάνιση του μεταξύ του 4-5 μήνα της γέννησης μας. Και μπορεί σύμφωνα με τις στατιστικές ένα παιδί να γελά περί τις 300 φορές τη μέρα ,δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τους ενήλικες οπού εκεί φαίνεται ,όπως διαπιστώνεται και εσείς, να ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία φτάνοντας για παράδειγμα στην ηλικία των 40-50 χρόνων οι άνθρωποι να γελούν μόλις 16 φορές την ημέρα. Φανταστείτε λοιπόν τι γίνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες!!!Το γέλιο έχει χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτικό εργαλείο ανά τους αιώνες ως ένα φυσικό φάρμακο στη διάθεση όλων που παρέχει οφέλη στη σωματική, τη συναισθηματική και την κοινωνική ευεξία του ατόμου. Μερικά από τα οφέλη της θεραπείας γέλιου, βάσει ορισμένων μελετών, είναι ότι μπορεί να ανακουφίσει το άγχος και να χαλαρώσει ολόκληρο το σώμα, να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να απελευθερώσει ενδορφίνες για την ανακούφιση του πόνου .Οι ενήλικες είναι τόσο επιβαρυμένοι με τα προβλήματα της καθημερινότητας που ξεχνούν να γελούν! Η ρουτίνα είναι ικανή να ρουφήξει όλη τους την ενέργεια με αποτέλεσμα να μην έχουν χρόνο να γελάσουν. Επίσης πολλές φορές κατακλύζονται από ενοχές όταν γελούν! Αυτά που σας περιγράφω είναι φράσεις θεραπευομένων μου στη γελωτοθεραπεία.


Ομολογουμένως, τα εργαλεία για να θεραπεύσει κανείς την ψυχή του αυξάνονται με τον καιρό. Ειδικότερα στις μέρες μας, που η ψυχοθεραπεία έχει πάψει πλέον να θεωρείται ταμπού για τους ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη, επιτελεί πολύ σημαντικό έργο με θεαματικά για εκείνους αποτελέσματα. Το ερώτημά μου είναι το εξής: Τελικά ποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη την ψυχοθεραπεία και γιατί;

Η ψυχοθεραπεία απευθύνεται όχι μόνο σε ανθρώπους που έχουν κάποια ιδιαίτερη ψυχική διαταραχή, άλλα και σε όλους εκείνους που θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους ,να εξελιχθούν ως άνθρωποι, βελτιώνοντας έτσι τις σχέσεις τους (οικογενειακές, συντροφικές, φιλικές, εργασιακές, κοινωνικές) αλλάζοντας με αυτό τον τρόπο την ζωή αλλά και την καθημερινότητά τους.


Αρκετά πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο σας από τις εκδόσεις «Φίλντισι» με τίτλο «Όσα δεν μπόρεσες να πεις». Πρόκειται για ένα βιβλίο που αναφέρεται, όπως μαρτυρεί και το εξώφυλλό του, σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία, που είναι αφιερωμένη στη διαφορετικότητα και την κακοποίηση. Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό της.

«Το όσα δεν μπόρεσες να πεις» πράγματι είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι κομμάτι της δική μας οικογενειακής ιστορίας, όπως την βίωσε ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και το πως αλληλοεπιδράσαμε μεταξύ μας μέσα από αυτό το δύσκολο βίωμα. Ο κάθε αναγνώστης ,ανάλογα με το τι κουβαλά στο σακίδιο της δικής του ζωής, έχει να πάρει και κάτι διαφορετικό. Θα ταυτιστεί, θα λάβει τα δικά του μηνύματα, θα προβληματιστεί και ενδεχομένως να αλλάξει την στάση ζωής απέναντι στα “δύσκολά του.

Το προσωπικό σας βίωμα υπήρξε, οπωσδήποτε θεωρώ, ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε καθοριστικά στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο αναγνώστης που δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο στο άμεσο περιβάλλον του, μπορεί να λάβει με επιτυχία τα μηνύματα που εσείς ως συγγραφέας επιθυμείτε να περάσετε στο έργο σας;

Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για μένα. Ακόμη και αν ο αναγνώστης δεν έχει ένα ανάλογο βίωμα ,σίγουρα έχει βιώσει μια απώλεια, έναν χωρισμό. Ολα τα στενάχωρα της ζωής περνούν μέσα από την διαδικασία του πένθους. Το θέμα όμως είναι να καταφέρεις να βγεις κάποια στιγμή από αυτό και να προχωρήσεις τη ζωή σου. Αυτό είναι και ένα από τα πολλά μηνύματα του βιβλίου μου.

Τα προβλήματα που βιώνει ο άνθρωπος στη ζωή του, θεωρείτε πως τον βοηθούν τελικά να γίνει καλύτερος στο μέλλον; Και το ρωτώ αυτό, διότι η ιστορία δυστυχώς έχει αποδείξει σε όλους μας πως το κακό δεν κάνει διακρίσεις όταν στοχεύσει κάπου ή κάποιον κι έχει την τάση να επαναλαμβάνεται εις γνώσιν μας πολλές φορές, ενώ δε θα έπρεπε.

Αναφέρεστε στα επαναλαμβανόμενα προσωπικά μοτίβα. Όμως όπως το «κακό» δεν κάνει διακρίσεις το ίδιο ισχύει και με το καλό, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο να το καλωσορίσουμε στη ζωή μας. Με ρωτάτε αν τα προβλήματα μας κάνουν τελικά καλύτερους στο μέλλον. Είναι καθαρά επιλογή του καθενός το πως θα διαχειριστεί την «μετά προβλήματος» ζωή του. Έχει να κάνει με την προσωπική ευθύνη του καθενός και την ευαλοτωτητά του.


Τελικά εσείς ως συγγραφέας του βιβλίου αυτού, πού ακριβώς στοχεύετε, στην ψυχαγωγία, στον προβληματισμό, στη διαπαιδαγώγηση του αναγνώστη ή και σε κάτι άλλο;

To βιβλίο μου δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των ψυχαγωγικών βιβλίων. Είναι ένα βιβλίο για προβληματισμό, για διαπαιδαγώγηση αλλά και ένα κάλεσμα, μια προτροπή στον κάθε αναγνώστη να έρθει σε επαφή με τα εσωτερικά του τραύματά, να τα αναγνωρίσει και να δουλέψει πάνω σ αυτά. Γιατί το τραύμα δεν ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται, αν δεν δουλευτεί.

Το βιβλίο σας απευθύνεται μόνο σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Το βιβλίο μου δεν έχει ηλικιακό περιορισμό. Απευθύνεται σε όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ,να αφυπνιστούν και να κάνουν ένα βήμα πέρα από τα δύσκολά τους.

Δημιουργείτε αυτή την περίοδο;

Δεν έχω σταματήσει να γράφω ποτέ. Είτε άρθρα, είτε παραμύθια για ενήλικες τα οποία δουλεύω διαδραστικά μέσα στις ομάδες μου. Όσο αφορά την συγγραφή είμαι προς την ολοκλήρωση του 3ου μου βιβλίου.

Τελικά, μπορεί ένας δημιουργός να σταματήσει να δημιουργεί; Δικαιούται παύσεις στην πορεία του χρόνου;

Θα ήταν άδικο να απαντήσω για λογαριασμό κάποιου άλλου δημιουργού. Όσο αφορά εμένα όπως σας προανέφερα, δε θυμάμαι τον εαυτό μου να μην γράφει, ειδικά όταν διανύω μια δύσκολή συναισθηματικά περίοδο.

Τα προβλήματα της καθημερινότητας κι οι δυσκολίες της κάθε εποχής έχουν τη δύναμη να σταθούν εμπόδιο στην ορμή του δημιουργού να παράγει έργο; Εσείς ως ένας πολυπράγμων άνθρωπος αφήνετε τον εαυτό σας να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες;

Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που μου δίνουν αστείρευτο υλικό για να γράψω. Αποτελούν για μένα κίνητρο ,μια αφορμή για να δώσω νόημα στην πένα μου.

Πού μπορεί κάποιος να βρει το βιβλίο σας;

Το βιβλίο μου έχει εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο ΦΙΛΝΤΙΣΙ και είναι διαθέσιμο από όλα τα βιβλιοπωλεία.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας διαβάσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.

Με μεγάλη μου χαρά!

«Σαν γρανάζια ελβετικού ρολογιού, που το ένα κουμπώνει με απίστευτη συχρονικότητα και λεπτομέρεια μέσα στο άλλο, δίνοντας τελικά κίνηση στους δείκτες, ορίζοντας το ρυθμό, τη συχνότητα και τον χρόνο. Αρκεί μόλις ένα καλό κούρδισμα, για να ενεργοποιηθεί αυτός ο ευφυέστατος μηχανισμός! Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα με τον Αυτισμό. Στο κούρδισμα! Διότι δεν ότι ο Ιάσωνας και κάθε παιδί με την ιδιαιτερότητα του Ιάσωνα δεν έχει σκέψεις ή ιδέες. Βεβαίως και έχει. Το θέμα είναι στο κούρδισμα! Και αναφέρομαι στον διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας και γλωσσικό σύστημα, που διαθέτει και χρησιμοποιεί, προκειμένου να έρθει σε επαφή μαζί μας και να κάνει γνωστή την κάθε ανάγκη του. Είναι σαν να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, μιλώντας σαν άλλος πύργος της Βαβέλ τελείως διαφορετικές γλώσσες….»

Κυρία Παναγοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό, επαγγελματικό και εθελοντικό σας έργο.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις πολύ όμορφες ευχές σας αλλά και για τον χώρο και το χρόνο που μου αφιερώσατε. Επιτρέψτε μου σας παρακαλώ σ' αυτό το σημείο να πω ότι όλο μου το έσοδο από τις πωλήσεις του βιβλίου μου, θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ελληνικής εταιρίας Αυτιστικών ατόμων.


Βιογραφικό:

Η Νάσια Παναγοπούλου γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 στην Αθήνα. Η επαφή της με τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου την ώθησε να ασχοληθεί από πολύ νωρίς με εναλλακτικούς τρόπους αυτογνωσίας. Αργότερα, αποφάσισε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο και να ασχοληθεί και επαγγελματικά με αυτό που αγαπούσε.

Σήμερα εργάζεται ως  σύμβουλος ψυχικής υγείας, με εξειδίκευση στις διατροφικές διαταραχές. (Master pactitioner in eating disorders, Keadd & National Centre for Eating Disorders of British) είναι επίσης εναλλακτική θεραπεύτρια, (Samanic medicine, theta healing, Reiki Usui, Brohman method) γελωτοθεραπεύτρια (laughter yoga by Dr Madan Kataria).

Υπήρξε εθελόντρια στην Ελληνική εταιρεία προστασίας Αυτιστικών ατόμων, όπου συμμετείχε ενεργά σε πολλές δράσεις της. Ήταν από τα βασικά διοργανωτικά μέλη των φεστιβάλ για τον  αυτισμό, της Ε.Ε.Π.Α.Α. Ως γελωτοθεραπεύτρια οργανώνει αφιλοκερδώς, ομάδες θεραπείας γέλιου προσφέροντας όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Αγαπάει πολύ τη (συγ)γραφή την οποία και θεωρεί εξαιρετικό (ψυχο) θεραπευτικό εργαλείο.

Έχει ήδη εκδοθεί το βιβλίο «Η ζωγραφιά της Ελπίδας» από τις εκδόσεις Σαββάλας/Κοχλίας. Αρθογραφεί σε τοπική εφημερίδα στη στήλη των «ΑΜΕΑ». Είναι εμπνεύστρια και δημιουργός της «3D fairytale method» την οποία εφαρμόζει με επιτυχία στις ομαδικές θεραπείες της στο κέντρο «ΑΙΩΝ» που διατηρεί.

 Ήταν από τις πρώτες Ελληνίδες μαμάδες που μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό του παιδιού της, πριν 20 χρόνια, σε μία εποχή που υπήρχε πλήρης άγνοια γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και ελάχιστοι ειδικοί για να το διαγνώσουν. 

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια