Πέτρος Δημητρίου: "Η γραφή είναι για μένα ένας τρόπος εξερεύνησης"

Σημερινός μας καλεσμένος στις Τέχνες ο συγγραφέας Πέτρος Δημητρίου. Αφορμή στάθηκε το μυθιστόρημά του με τίτλο «Κόνγκο – Ο σαμουράι στα σπίτια με τις στέγες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις«Πηγή».

Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Συνέντευξη στον Γιάργο Δόλγυρα

Ποιος είναι ο Πέτρος Δημητρίου ο άνθρωπος και ο συγγραφέας;

Θα μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο, γιατί μου φαίνεται τρέλα να μιλάω για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο. Όπως προδίδει το επίθετο μου, μεγάλωσα στην Κύπρο. Συγκεκριμένα στην Αθηένου, χωριό των 5 χιλιάδων κατοίκων.

Σπούδασα Ιατρική στο Ηράκλειο Κρήτης και τώρα κάνω ειδικότητα νευρολογίας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Έρεμπρο, στη Σουηδία. Για τους λάτρεις του αστυνομικού, το Έρεμπρο είναι η πόλη στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα της αστυνομικής σειράς βιβλίων του Βαγγέλη Γιαννίση.

Στον ελεύθερο μου χρόνο, εκτός από το να γράφω, διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες, πίνω καφέδες και κάνω βόλτες (όχι στις στέγες, κανονικά σε δρόμο). Μελλοντικά θέλω να κάνω περισσότερα ταξίδια και να γράφω περισσότερο. 

Ποια ήταν η αφορμή να ξεκινήσεις να γράφεις και πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Ξεκίνησα να γράφω μικρά κείμενα και σημειώσεις στο Λύκειο, τότε που τα blogs είχαν την απήχηση του σημερινού Tik Tok. Στην αρχή, έγραφα γιατί είχα την ανάγκη να καταγράφω τις σκέψεις μου. Μετέπειτα κατάλαβα ότι όσο γράφω γεννώ περισσότερες σκέψεις, και νέες ιστορίες παίρνουν μορφή στο χαρτί, ή καλύτερα στον υπολογιστή. Η γραφή είναι τώρα για μένα ένας τρόπος εξερεύνησης.

Ποια η έννοια του χρόνου, γνωρίζουμε άραγε πραγματικά; Τι σημαίνει ο χρόνος για εσένα και τι για τον Κόνγκο;

Δύσκολη ερώτηση, γι’ αυτό θα πάρεις και δύσκολη απάντηση. Ο χρόνος είναι κάτι έξω από μας και δεν έχουμε τα εφόδια να τον καταλάβουμε στην ολότητα του. Πιστεύω περισσότερο ότι το μυαλό μας αντιλαμβάνεται, κατά μία έννοια, την ψευδαίσθηση του χρόνου. Κτίζουμε στο κεφάλι μας μια εικόνα του χρόνου που δεν είναι πλήρης. Το τώρα τρέχουμε να το προλάβουμε, το παρελθόν είναι θολές αναμνήσεις και το μέλλον κάτι να μας κρατάει.

Όπως γράφω στο βιβλίο μου, τον χρόνο τον φέραμε στα μέτρα μας για να μας βολεύει. Τον τεμαχίσαμε σε κύκλους και προέκυψαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια. Γενικά, φτιάχνουμε ρουτίνες γιατί είναι πιο βολικό να ζούμε μέσα σε αυτές. Ήθελα ο ήρωας μου, που πήρε το παράξενο όνομα Κόνγκο, να προσπαθήσει να σκεφτεί διαφορετικά και να βγει εκτός μοτίβου. Δεν ξέρω αν μπορεί να ξεφύγει, έκανε τη σκέψη τουλάχιστον και έθεσε την αμφισβήτηση.

Αφού η ιατρική αποτύχει να βρει λύση στο πρόβλημα της μόνιμης αϋπνίας του Κόνγκο, τότε η μητέρα του στρέφεται σε μία μάντισσα και μετά ο ίδιος σε έναν «τρελογιατρό». Μία έμμεση κριτική στη σημερινή περίοδο όπου πέραν της ιατρικής επιστήμης εμφανίζονται και διάφορες εναλλακτικές θεραπείες και θεωρίες;

Ναι, ακριβώς αυτό ήθελα να θίξω. Μακάρι να υπήρχε μια μαγική θεραπεία για όλα τα προβλήματα υγείας. Ως γιατροί οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να παλεύουμε με όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεση μας, την επιστημονική έρευνα και τις συνήθεις πρακτικές.

Ξέρω, πολλοί αμφισβητούν την πρώτη γνωμάτευση και θέλουν δεύτερη και τρίτη γνώμη. Δεν ξέρω αν αυτό βοηθάει εν τέλει ή απλά μπερδεύει. Το θέμα είναι να χτίσεις το σύστημα υγείας με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Ο Κόνγκο δε μπορεί να δει όνειρα καθώς δεν κοιμάται. Είναι κερδισμένος που θα ζήσει περισσότερο ή χάνει κάτι πολύτιμο; Είναι η ζωή μας ένα όνειρο ή ένα όνειρο η ζωή μας;

Όλοι μας έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή ότι αν κοιμόμαστε λιγότερο, θα έχουμε περισσότερο χρόνο. Ιδιαίτερα σε περιόδους εξεταστικής, ή όταν έχουμε χρονοδιάγραμμα για ένα πρότζεκτ. Δυστυχώς, δεν πάει ακριβώς έτσι. Ο ύπνος είναι απαραίτητος για τη σωστή λειτουργία του σώματος και του μυαλού, και μας κάνει πιο αποδοτικούς κατά τη διάρκεια της μέρας.

Ο Κόνγκο απεναντίας, είναι διαφορετικός. Δεν αισθάνεται την κούραση της αυπνίας και η ιστορία αφήνει να εννοηθεί ότι ο ίδιος θα επωφεληθεί απ’ αυτό. Έγινε άλλωστε σαμουράι και τριγυρίζει τις νύχτες πάνω στις στέγες.

Η ζωή μας είναι ένα όνειρο από το οποίο δε θέλουμε να ξυπνήσουμε. Καμιά φορά φαίνεται τόσο πραγματική που το ξεχνάμε. Αυτό είναι κάτι που ήθελα να περάσω μέσα από το βιβλίο: Να αφήνουμε που και που τη ζωή να παίρνει την ονειρική και τη σουρεαλιστική της διάσταση.

Η Κλέλια δεν βλέπει τη μόνιμη αϋπνία του Κόνγκο ως μειονέκτημα αλλά ως κάτι «ξεχωριστό». Έτσι είναι ο άνθρωπος τελικά; Πάντα αναζητά αυτό που δεν έχει και δεν ευχαριστιέται με αυτό που έχει; Υπάρχει άραγε το «ιδανικό»;

Αν ήμασταν όλοι ζεν και ευγνώμονες για όσα έχουμε, θεωρώ ότι δε θα εξελισσόμασταν σαν άνθρωποι. Είναι αυτό το κενό, αυτό το «κάτι παραπάνω» που μας οδηγεί και μας τραβάει μπροστά. Αν το κενό που νιώθουμε συνοδεύεται με μια δόση περιέργειας και μια κουταλιά δημιουργικότητας, εξισορροπείται κάπως η αχαριστία και ματαιοδοξία μας.

O γιατρός Λάνεϊ εκτός από την φόρμουλα ύπνου που του τάζει, είναι οραματιστής και θέλει να δημιουργήσει είδη ζώων με νέες δυνατότητες. Έτσι, εμφυτεύει εγκέφαλο μαϊμούς σε έναν ρινόκερο. Πιστεύεις ότι θα φτάσει η επιστήμη ως αυτό το σημείο, να γίνει ο άνθρωπος ένας μικρός θεός;

Εδώ αρχίζουμε να δημιουργούμε εικονικούς κόσμους μέσα στους υπολογιστές. Ψηφιακή τέχνη, εικονικά νομίσματα, τεχνητή νοημοσύνη… Σε κάποια φάση θα το χάσουμε το παιχνίδι. (Λέω εγώ, την ώρα που η ρομποτική σκούπα περνάει κάτω από τα πόδια μου και γυαλίζει το παρκέ.)

Όσο αφορά τα πειράματα σε ζώα, ελπίζω να προχωρήσει η έρευνα πάνω σε επίπεδο ιστών και κυττάρων και σιγά σιγά να εγκαταλειφθούν.

Προσωπικά, λέω να μείνω στους φανταστικούς κόσμους που φτιάχνω μέσα στα βιβλία μου. Τους θεωρώ ακίνδυνους.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Γράφεις το επόμενο έργο σου; Αν ναι, μίλησέ μας γι’ αυτό. 

Μου απομένει ένας χρόνος και κάτι για την ειδικότητα, οπότε προσπαθώ να ολοκληρώσω τα απαραίτητα μαθήματα και εργασίες.

Συγγραφικά, γράφω τώρα το επόμενο βιβλίο. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, ίσως λίγο πιο παραδοσιακό. Στόχος μου να διατηρήσω τον προσωπικό μου τρόπο γραφής, να τον δουλέψω ακόμη περισσότερο και να τον εξελίξω. Ελπίζω να πάρει και αυτό το βιβλίο το δρόμο προς το τυπογραφείο. 

Ως νέος συγγραφέας ποια συμβουλή θα έδινες σε όποιον ενδιαφέρεται να εκδώσει το λογοτεχνικό έργο του; 

Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλές σε άλλους. Αν θα έλεγα κάτι, θα ήταν να δώσετε τον απαραίτητο χρόνο στο βιβλίο σας, να δουλέψετε πάνω σε αυτό και να το γράψετε όπως εσείς ακριβώς θέλετε.

Βιογραφικό:

Γεννήθηκα στη Λάρνακα στις 22 Αυγούστου 1991. Μεγάλωσα στην Αθηένου, ένα μικρό χωριό των 5 χιλιάδων κατοίκων. Σπούδασα ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης και έπειτα μετακόμισα στη Σουηδία, όπου εκπαιδεύομαι στην ειδικότητα της Νευρολογίας. Ζω και γράφω στο Όρεμπρο με τη σκέψη ότι μια μέρα θα γυρίσω. Η επαφή μου με τη λογοτεχνία άρχισε κάπου στο γυμνάσιο. Περισσότερο θα έλεγα με γοητεύει η λογοτεχνία από τη Λατινικά Αμερική. Ξεκίνησα να γράφω όταν ήμουν στο Λύκειο. Μικρά κείμενα, διηγήματα, σημειώσεις, ποιήματα. Τα περισσότερα τα κρατούσα για μένα, κάποια τα δημοσίευα σε ένα ιστολόγιο. Τα τελευταία χρόνια καταπιάστηκα να γράφω μια μεγαλύτερη ιστορία, την οποία ελπίζω να διαβάσετε και να σας κρατήσει. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ◊ Ειδικότητα Νευρολογίας, Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Örebro Σεπτέμβριος 2018- τώρα ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ◊ Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο της Κρήτης 2011 – 2017 ◊ Λύκειο Αγίου Γεωργίου, Λάρνακα, Κύπρος 2006-2009 ΓΛΩΣΣΕΣ Ελληνικά, Αγγλικά, Σουηδικά ΠΕΤΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ petros_demetriou@outlook.com 0046767128961 Hjörtstorpsvägen 7, apt 1105 Örebro 70366, Sweden 2 Κόνγκο, ο σαμουράι στα σπίτια με τις στέγες.