Χρήστος Ντικμπασάνης: Ένα ποίημα για τη διεθνή ημέρα πτήσης του ανθρώπου στο διάστημα

 

Η ΝΕΑ ΜΟΥ ΑΠΟΙΚΙΑ                   

 

Με τα φτερά του αστρόπλοιού μου

πέρασα δίπλα απ’ τα αστέρια του διαστήματος

Άγγιξα την καρδιά του απείρου

Άνοιξα με τόλμη την πύλη του μεσοαστρικού κενού

Έφθασα τελικά σ’ έναν παράξενο εξωπλανήτη

κάποιου άλλου γαλαξία

Όλα μου φάνηκαν πιο ωραία, πιο ελπιδοφόρα

και το άγνωστο σκοτάδι

και το πρωτόγνωρο ηλιόφως

Προσεδαφίστηκα εκεί στην κόκκινη έρημο

ενός άφιλου πλανήτη

Περπάτησα εκεί επάνω

στην επιφάνεια καινούργιων ονείρων

Έστρεψα αργά αργά το βλέμμα μου

προς έναν υπέρλαμπρο κόσμο νέων πόθων

γεμάτου προσδοκίες, άδειου από προδοσίες

παρωχημένων ημερών

Συνουσιάστηκα με τον ερχομό μιας νιόβγαλτης ελπίδας

Εκεί ψηλά στην άκρη του ανέφικτου

ίδρυσα τη νέα μου αποικία