Χρήστος Ντικμπασάνης: Ένα ποίημα για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων

 

ΣΠΑΘΙ ΠΙΚΡΑΣ

               

Φεύγεις απ’ την σκλαβωμένη γη σου

σκυφτός και κουρασμένος,

αφήνοντας ενθύμιά σου στα θεία σπλάχνα της

τους ανήμπορους σου βόγγους

Πρόσφυγας είσαι πια

Ακόμη και την ανάσα σου την οικειοποιείσαι

απ’ τον καπνισμένο ουρανό

Όσο πιο μακριά φεύγεις τόσο μεγαλώνει

το μίσος των αλλοτρίων σου

 

Έπαψε να πυργώνει η ψυχή σου

και ο ήλιος να εκτοξεύει βέλη ζωογόνου φωτός

Τα χαρούμενα τραγούδια σου δεν ακούγονται πια

στα πέρατα της οικουμένης

Αναρριγούν από θλίψη τα βουνά

Η θάλασσα σε δάκρυα ξεσπάει

Τα χελιδόνια δε θα ξαναγυρίσουν πια

Οι μέρες σου μέσα στην απόγνωση πεθαίνουν

μ’ ένα σπαθί πίκρας μπηγμένο βαθιά

στα τρυφερά σου όνειρα