Ονειρεύεται πως μια μέρα και οι μεγάλοι θα διαβάζουν παραμύθια. Τότε, λέει, ο κόσμος θα αλλάξει και οι καμινάδες δεν θα βγάζουν πια μαύρο καπνό. Η συγγραφέας Βασιλική Γεωργίου είναι μια παθιασμένη παραμυθού. Μάλιστα, πολλά από τα παραμύθια της τα υπογράφει ως Κίκα. Σήμερα φιλοξενείται στις Τέχνες με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Ο κύριος Θωμαΐνος» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι».
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Γεωργίου, γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή παραμυθιών; Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να στρέψετε το ενδιαφέρον σας σ’ αυτό το, ομολογουμένως, απαιτητικό είδος της λογοτεχνίας;
Να ξεκινήσω ευχαριστώντας σας για το ενδιαφέρον που δείξατε να επιλέξετε το βιβλίο μου «Ο κύριος Θωμαΐνος» από τις εκδόσεις Φίλντισι.
Δεδομένου ότι τα παιδιά στη σημερινή εποχή μεγαλώνουν στην κοινωνία της απόλυτης τεχνολογίας, θεωρείτε πως μπορεί ακόμα το βιβλίο να έχει θέση στη ζωή τους; Έχει δηλαδή ακόμα τη δυνατότητα να ταξιδέψει την αθώα ψυχή τους και να πλάσει όμορφα και αρμονικά τον αμόλυντο κόσμο τους;
Στον χώρο της έκδοσης παιδικών βιβλίων είμαι πολύ λίγο. Είχα την τύχη όμως από μικρή να κρέμομαι από τα χείλη της γιαγιάς μου της Ξανθής και δίπλα από μία σόμπα να μας αφηγείται ιστορίες που ήξερε από άλλα στόματα του χωριού της, το Λαμπερό Καρδίτσας. Κτίστηκε μια σχέση με εμένα και τα παραμύθια που με έβαλε να κοιτάζω τον κόσμο από ένα σύννεφο. Τα μολύβια μου έπερναν φωτιά και είχαν ένα πολύ συγκεκριμένο άρωμα που το βρίσκεις δίπλα στο νερό που τρέχει, ή σε ένα κουβάρι που κυλάει στο πάτωμα από το πλεκτό της γιαγιάς.
Έχετε υπόψιν σας κάποιο βιβλίο, που κατά τη γνώμη σας, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουν τα παιδιά;
Είναι ένα στοίχημα που παίζω για το αν συγκινούνται μικροί και μεγάλοι πλέον στην μυρωδιά ενός παραμυθιού. Το βιβλίο γενικότερα το βλέπω σαν «καρπό», που στα χέρια ενός παιδιού ωριμάζει μέσα από μια παιδαγωγική διαδικασία. Είναι ένα όχημα το βιβλίο για το ταξίδι της φαντασίας. Γι' αυτό και έχουν μεγάλη ευθύνη οι συγγραφείς που ασχολούνται με τον ευαίσθητο κόσμο των παιδιών.
Στα παιδιά αρέσει ο ουρανός, τα σύννεφα..... «Ένα παιδί μετράει τ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, δεν πρέπει να λείπει από καμιά παιδική βιβλιοθήκη. Η γνωριμία τους με τον Μέλιο έχει να τους προσφέρει πολλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βιβλίο που βρήκα κάτω από το κρεβάτι μου ξημερώματα μιας πρωτοχρονιάς, όταν ήμουν Τετάρτη δημοτικού. «Ασημένια πατίνια»!!! Μπορώ να σας πω, πως για πολλά χρόνια στα όνειρά μου έκανα πατίνια μαζί με τους ήρωες της ιστορίας Χανς και Γκρέντελ. «Η βασίλισσα του χιονιού», επίσης με μάγεψε.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας για να δημιουργήσετε τους δικούς σας παραμυθένιους κόσμους;
Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στην εξοχή. Ενα ρυάκι, μία κουφάλα ενός δέντρου, η βροχή και οι μυρωδιές που παίζουν με το χώμα, το γρασίδι, ένας λαγός, μια αλεπού.....μου δείνουν τόση χαρά, όση και μια ζεστή αγκαλιά ενός παιδιού! Με μαργαρίτες θα πλέξουμε ένα μεγάλο κολιέ και κάθε μαργαρίτα θα είναι και μια ιστορία για μένα.
Σας διακατέχει το άγχος, αν θα γίνει το έργο σας αποδεκτό από τα παιδιά;
Έχω την λαχτάρα να δω το βιβλίο μου σε παιδικά χέρια και με ενδιαφέρουν πολύ τα σχόλιά τους. Οι ερωτήσεις τους, ο θαυμασμός τους, οι απορίες που έχουν για το πως κτίστηκε αυτός ο κόσμος που γράφει το βιβλίο μου, με φέρνουν πολύ κοντά στον τρόπο που σκέφτονται. Εμπιστεύομαι απόλυτα την κριτική τους.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Δεν γνωρίζω αν ο τρόπος που γράφω είναι επηρεασμένος από τον τρόπο γραφής άλλου συγγραφέα. Σίγουρα είναι ένα καταστάλαγμα πολλών πραγμάτων. «Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ», είναι ένα βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια, που αγαπώ να διαβάζω συχνά.
Το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου φέρει τον τίτλο «Ο κύριος Θωμαΐνος» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι». Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό του.
Ο κύριος Θωμαΐνος, είναι ένας πανύψηλος τύπος που αγαπούν όλοι σε μια χώρα, την Χρωματζαλία. Τα κοκόρια στις καμινάδες των σπιτιών αστράφτουν πάντα από τα επιδέξια χέρια του Θωμαΐνου. Ξεχνάει όμως τι συμβαίνει στα πιο χαμηλά σημεία της πόλης. Μια γιορτή της χώρας του, η γιορτή της «Ολόιδιας Μέρας», τον εξοργίζει...... Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με την καλή Σκιά το φιλαράκι του και πιο μετά με έναν άλλο φίλο τον Μαραμένο Φίλων... Το να μην ξεχνάς να αγαπάς, δεν είναι και εύκολο, να μοιράζεσαι επίσης δεν είναι εύκολο.
Δύο διαφορετικές ιστορίες με κεντρικό ήρωα τον κύριο Θωμαΐνο. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέξατε το όνομά του για τον τίτλο του βιβλίου σας;
Τον Θωμαΐνο τον αγάπησα πολύ “κτίζοντάς” τον. Οπότε καθώς τελείωνε η ιστορία που έγραφα με πρωταγωνιστή την αφεντιά του, αμέσως μου ψιθύρισε και τη δεύτερη ιστορία του και έτσι είχαμε περισσότερο χρόνο μαζί.
Στο βιβλίο σας κάνετε λόγο για πολλά θέματα, όπως για παράδειγμα για τη φιλία, την αγάπη, τη μοναξιά, την αδικία, την εγωπάθεια. Τελικά ποιο είναι το γενικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους μικρούς σας αναγνώστες;
Ένας καθημερινός τύπος είναι ο κύριος Θωμαΐνος που περπατά ανάμεσά μας. Πολλά πράγματα κοιτάζουμε στην ζωή μας από μια απόσταση, από ένα «ύψος». Αν φοράμε κιόλας και καπέλο, τότε αποκτούμε και έναν τίτλο κομψού, περίεργου, αριστοκράτη....Κανένα μήνυμα δεν θέλω να περάσω, έναν απλό περίπατο στην πόλη κάνω με τα παιδιά συναντώντας τον κύριο Θωμαΐνο με την ομάδα του τη «Θωριά», όπου θα μας δείξει πως παίζονται τα «τενεκεδάκια»!
Όπως κάθε παιδικό βιβλίο έτσι και το δικό σας συνοδεύεται από μια υπέροχη εικονογράφηση. Θεωρείτε πως ο συνδυασμός ιστορίας και εικόνας είναι απαραίτητος για την κατανόηση του παραμυθιού;
Είμαι πολύ προσεκτική στο θέμα της εικονογράφησης. Έχω απαιτήσεις. Θέλω να βγαίνει κάτι μέσα από τα σχέδια. Να έχουν μια δυναμική από μόνα τους. Ξέρω πως τα παιδιά ζωγραφίζουν καλύτερα απ τους μεγάλους. Είναι ταλαντούχα σε πολλά επίπεδα και αυτό πρέπει να το σεβαστώ.
Όμορφες και τρυφερές εικόνες λοιπόν συνοδεύουν τις σελίδες του βιβλίου σας, όπως είθισται άλλωστε στα παραμύθια. Η εικονογράφος Νανά Παπαδοπούλου απέδωσε με την δική του τέχνη το νόημα των ιστοριών σας. Εσείς ως συγγραφέας τους, θεωρείτε ότι τα κατάφερε 100%;
Η Νανά Παδοπούλου είναι ο άνθρωπος καλλιτέχνης που με κάνει να δακρίζω όταν με συστήνει με τους ήρωες των παραμυθιών μου. Ταυτίζεται με την εξέλιξη της ιστορίας. Θα αναγνωρίσω αμέσως την φυγούρα για την οποία μιλάω. Όταν δεν είναι αυτή, θα μιλήσουμε, θα με ακούσει και την επόμενη θα χάσωτα λόγια μου από χαρά, γιατί έχω μπροστά μου ακριβώς αυτό που φαντάστηκα. Είμαι πολύ τυχερή που την έχω γνωρίσει και θαυμάζω το ταλέντο της.
Παρότι οι χαρακτήρες του βιβλίου σας είναι φανταστικοί, θα εντοπίσει ο αναγνώστης σ’ αυτούς στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας;
Νιώθω μαριονέτα των παραμυθιών μου. Είναι μια υπέροχη σχέση. Δεν μπορώ να την εξηγήσω.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε κυρίως;
Γράφω για όσους έχουν φαντασία, αγαπούν και σέβονται τη φύση.
Πιστεύετε ότι τα παιδικά βιβλία, όπως και το δικό σας άλλωστε, πρέπει να διαβάζονται και από τους μεγάλους και για ποιο λόγο;
Τι πιο γλυκό από το να δω έναν μεγάλο να διαβάζει το Ασχημόπαπο του Άντερσεν. Ότι αφορά το παιδί, αφορά και έναν μεγάλο που ξέχασε πως είναι να είσαι παιδί.
Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με το εκδοτικό σας σπίτι; Θεωρείτε πως ένας καλός εκδοτικός οίκος συμβάλει σημαντικά για την καλύτερη και επιτυχέστερη προώθηση ενός βιβλίου;
Είμαι ευγνώμων που ο εκδοτικός Φίλντισι με φιλοξενεί. Η εκδότρια Σύσση Καπλάνη με έναν ήρεμο τρόπο στέκεται δίπλα μου από την πρώτη στιγμή. Έχω εμπιστευτεί το έργο μου πιστεύω σε πολύ άξια χέρια.
Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές διάστημα;
Η παρουσίαση ενός βιβλίου είναι κάτι που με βρίσκει αμήχανη. Είναι μια όμορφη στιγμή του εκδοτικού και του συγγραφέα, αλλά το βιβλιοπωλείο είναι αυτό που θα βάλει μέσα τον αναγνώστη.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Να στοχαζόμαστε, να ονειροπολούμε και να αγαπάμε.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Από την δεύτερη ιστορία του Θωμαΐνου με το φίλο του τον Μαραμένο Φίλων. «.......Ένα μόνο δεν συμπαθούσε, τον κατσούφιαζε και το φοβόταν από μικρός. Αντιπαθούσε τους πλανόδιους Ξυριστές και τους ακολούθους τους, τα Μπαρμπετόνια. Κάθε Χριστούγεννα τους άκουγε να ξελαρυγγιάζονται διαλαλώντας την παρουσία τους. Μέχρι να έρθει το βράδυ των Χριστουγέννων έπρεπε όποιο χαλασμένο δόντι υπήρχε σε μικρούς και μεγάλους να το αφαιρέσει ο Κορδονοκούμπαρος Ξυριστής και να το πάρουν τα Μπαρμπετόνια που διασκέδαζαν κόβοντας μπούκλες από τα μαλλιά όποιων έβρισκαν μπροστά τους.» Μπούκλα μπουκλίτσα ψαλιδιά, Κόρδο κορδονοκουμπαριά. Χοχοχίχο χοχιχί το ψαλίδι και η χτένα φέρνουν γέλια φέρνουν μέλια... Χοχοχίχο, χοχοχί Μπαρμπετόνι και σακί, τις τριχούλες σας μαζεύουν και τις πλέκουν για μαλλί! Γιαμαλί, γιαμαλί χοχοχό χοχοχίιι!!!
Κυρία Γεωργίου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλο τον κόσμο που περνά δύσκολα. Ευχαριστώ για την ζεστή φιλοξενία στην σελίδα σας. Κάθε επιτυχία.
Βιογραφικό:
Σε μια πόλη μες την ομίχλη, τις λάσπες του χειμώνα και τα ποδήλατα της άνοιξης, κάνω το 1964 τα πρώτα μου άταχτα βήματα στους δρόμους τις Καρδίτσας.
Ένα γιορτινό πρωινό, κάτω από το κρεβάτι μου, βρίσκω ένα βιβλίο με όμορφο περιτύλιγμα. Τα μάτια μου αστράφτουν, καθώς διαβάζω και καταπίνω λαίμαργα τις σελίδες του παραμυθιού «Η βασίλισσα του χιονιού», παρ’ ότι το βιβλίο που έχω αγαπήσει πιο πολύ είναι «Τα ασημένια πατίνια». Τα βιβλία του σχολείου ήταν τόσο άχαρα μπροστά σ’ αυτά.
Αυτός ο έρωτας με τα παραμύθια, άργησε να εκδηλωθεί, αφού σχολεία, σπουδές, σεμινάρια, και ξανά σπουδές με κρατούσαν προσγειωμένη. Σαν ανταλλάξαμε όμως όρκους αιώνιας αγάπης και σεβασμού, τα μολύβια μου δεν σταμάτησαν να γράφουν παραμυθοϊστορίες. Τόποι αλλοτινοί, χαρακτήρες περίεργοι άλλοτε φιλικοί κι άλλοτε με παραξενιές, τοπία δροσερά, κάνουν το ταξίδι μου μαζί τους συναρπαστικό.
Ονειρεύομαι πως μια μέρα και οι μεγάλοι θα διαβάζουν παραμύθια, τότε ο κόσμος θα αλλάξει και οι καμινάδες δεν θα βγάζουν πια μαύρο καπνό.
Α, μην το ξεχάσω, πολλά από τα παραμύθια μου τα υπογράφω ως Κίκα.
0 Σχόλια