Λατρεύει τη σκηνοθεσία, όμως η συγγραφή είναι μια αγάπη που την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή. Άλλωστε, το πλούσιο συγγραφικό της έργο αυτό μαρτυρεί. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο (αν και τελικά, όχι και τόσο νέο όπως θα μας αποκαλύψει η ίδια στη συνέχεια) από τις εκδόσεις «Ελκυστής», και φέρει τον τίτλο «Στο σύμπλεγμα της αράχνης». Μιλάμε για τη συγγραφέα Ελευθερία Καραδήμου που σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στις Τέχνες.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Καραδήμου, τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω του γραπτού λόγου; Είναι θεωρείτε η συγγραφή μια λυτρωτική διαδικασία, κατά την οποία επιτυγχάνεται η απελευθέρωση των όσων κατακλύζουν τη σκέψη του δημιουργού;
Θεωρώ πως κάποιος που έχει το ταλέντο της συγγραφής, είναι κάτι που βγαίνει από μέσα του. Εγώ θα το έλεγα δώρο θεού.
Έχετε καταπιαστεί με πολλά πράγματα στη ζωή σας. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι σας γνωρίζουν λόγω του συγγραφικού σας έργου. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Μπορώ να πω ότι ο κόσμος με γνωρίζει μέσα από τα σήριαλ που έχω κάνει. Φυσικά γνωρίζει ότι γράφω βιβλία και σενάρια. Τώρα για το πώς αισθάνομαι… μπορώ να πω υπέροχα. Άλλωστε, το νόημα της ζωής είναι ν’ ανακαλύψεις το ταλέντο σου… Ο σκοπός της ζωής είναι να το χαρίσεις στους άλλους.
Πώς συνδυάζεται η συγγραφική σας δραστηριότητα με την τέχνη της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας;
Για μένα είναι εύκολο, γιατί από την στιγμή που θα γράψω ένα σενάριο, η θα το κάνω μετατροπή από βιβλίο, γνωρίζω ποια άτομα θα παίξουν (εκτός απροόπτου) και γνωρίζω που θα γίνουν οι σκηνές. Οπότε όλα κυλούν σωστά και γρήγορα.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;
Τα πάντα. από μια λέξη, έως μια ιστορία που θα ακούσω… για παράδειγμα το επόμενο βιβλίο που έχει στα χέρια του ο εκδοτικός οίκος έχει τίτλο ‘’Μπαρτάκοβα, η 12καχρονη πόρνη ‘’ και η έπνευσε μου ήρθε από τις είδησης που άκουγα για το δωδεκάχρονο κορίτσι που το βίαζαν… τώρα όσο για το ‘’Μπαρτάκοβα’’ το άκουσα τυχαία και είναι ένας μέρος, μια περιοχή που πηγαίνουν οι κυνηγοί για κυνήγι.
Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σας που νιώσατε την ανάγκη να το μεταφέρετε αυτούσιο στο χαρτί;
Φυσικά. Έχω γράψει 15 βιβλία και όλα έχουν σχεδόν μια αληθινή ιστορία μέσα. Απλά εγώ αλλάζω ονόματα και κάποια γεγονότα.
Ποιος θεωρείτε ότι, τελικά, είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας; Τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Ξεκούραση. Ώρες ξενοιασιάς, αλλά και ίσως κάποια καλά στοιχεία. Ο άνθρωπός που διαβάζει ένα βιβλίο, νομίζω πως νιώθει το ίδιο με κάποιον που βλέπει μια ταινία στον σινεμά ή στην τηλεόραση.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Αυτός που του αρέσει να διαβάζει, βρίσκει τρόπο να διαβάσει, άλλωστε το βιβλίο είναι διαφορετικό από το διαδίκτυο.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Νομίζω πως όχι. Πολλοί λένε ότι κάνω τα κόκαλα του Χίτσκοκ να τρίζουν. Γιατί παρομοιάζουν τα βιβλία μου ή καλύτερα να το πω τα σήριαλ που έχω κάνει με τα δικά του…. Αλλά καμία σχέση. Και μένα μου αρέσει ο «θάνατος, ο φόβος, η αγωνία, και γενικά το έγκλημα», αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο που σκέφτεται όπως και την δική του φαντασία.
Ας μιλήσουμε τώρα για το τελευταίο σας βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ελκυστής», και φέρει τον τίτλο «Στο σύμπλεγμα της αράχνης». Πρόκειται για το δέκατο τέταρτο κατά σειρά βιβλίο σας, είναι μυθιστόρημα, και αρχικά, όπως διαπιστώνουμε, αποτέλεσε σενάριο δικό σας για μια τηλεοπτική σειρά που προβλήθηκε αρχικά από το κανάλι ΕΝΑ της Καβάλας, το 2014 και έγινε μεγάλη τοπική επιτυχία, ενώ κατόπιν μέσα από το YouTube απέκτησε φανατικό κοινό σε πανελλαδική εμβέλεια αλλά και εκτός αυτής. Αυτός ήταν και ο λόγος που έγινε και βιβλίο; Για να γίνει ακόμα περισσότερο προσιτή η ιστορία του στο κοινό;
Όχι, λάθος κάνετε. Απλά το σύμπλεγμα της αράχνης είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και το έγραψα πριν από 30 χρόνια περίπου, μαζί με την σκιά της τρέλας που και αυτό το έχω κάνει σήριαλ και νομίζω πως είχε την ίδια απήχηση στον κόσμο. Έτσι όταν είχα την ευκαιρία ήθελα με κάποιο τρόπο να του δώσω σάρκα και οστά. Φυσικά και τα υπόλοιπα βιβλία μου θέλω να τα δω να ζωντανεύουν, αλλά είναι πολυέξοδα.
Είστε της γνώμης πως ό,τι το σκεπάζει ο χρόνος χάνεται για πάντα;
Όχι δεν νομίζω. Αν κάτι είναι δυνατό πάντα είναι στην επιφάνια.
Ποιο υπήρξε το βασικό ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Μια ιστορία που είχα ακούσει, ότι κάποιος κύριος καθώς πρέπει «με αρκετά χρήματα» παντρεύτηκε κάποια κοπέλα μικρότερη του και λιγάκι ‘’ασήμαντη’’, και έπειτα εκείνη τον απάτησε με κάποιον υπάλληλο του. Τώρα όσο για την γνωριμία που είχαν με το τρακάρισμα το πήρα από την δική μου ζωή. Κάπως έτσι, όχι ακριβός με αυτοκίνητο αλλά με μηχανάκι με τράκαρε ο άντρας μου και γνωριστήκαμε.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;
Μου αρέσουν πάντα οι μυστήριοι τίτλοι. Δεν ξέρω το γιατί. Απλά δεν μου αρέσουν τα συνηθισμένα. Πχ. Άγγελοι χαμένοι στο πλήθος, Λαμπούρ το νησί του πάθους, ρουά ματ Η Κόκκινη βασίλισσα…. Και πολλά ακόμα.
Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο της ιστορίας σας.
Του βιβλίου; Σωστά; Η Στεφανία, μια νέα συγγραφέας και νεαρή κοπέλα, ερωτεύεται, τον Φίλιππο Γεωργίου, ένα άντρα πλούσιο αλλά αρκετά χρόνια μεγαλύτερό της, μετά από ένα μικρό ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να τον παντρευτεί σχεδόν άμεσος. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει την περίπλοκή ζωή του και μπλέκει στο σύμπλεγμα της αράχνης, ή όποια σκότωσε τον Γεωργίου με παρόμοιο τρόπο όπως είχε γράψει η Στεφανία ένα της, βιβλίο.
Θα εντοπίσει ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου σας στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας;
Ναι, φυσικά. Τον τρόπο που μιλάω, που σκέφτομαι, που γενικά αντιμετωπίζω την ζωή. Αυτό μου το λένε και τα άτομα που παίζουν μέσα στα σήριαλ μου πχ: ααα εδώ είναι κομμάτι της Ρίας… και μετά γελάμε όλοι μαζί.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Όχι… είναι μόνο για μεγάλους… γιατί έχω μέσα στιγμές σεξ και κομμάτια θανάτου.. αλλά οι περισσότεροι φαν μου είναι από 14 χρόνων και πάνω. Το διαπιστώνω από τα σήριαλ που βλέπουν, αλλά και από τις πωλήσεις του βιβλίου.
Σ’ αυτό το βιβλίο συνεργάζεστε για πρώτη φορά με τις εκδόσεις «Ελκυστής». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Θεωρείτε πως ένας καλός εκδοτικός οίκος συμβάλει σημαντικά για την περαιτέρω προώθηση του έργου ενός συγγραφέα;
Μου το σύστησε μια κοπελιά (φαν) των σήριαλ. Και μου είχε πει ότι θα μου απαντήσουν σε 3 μήνες. Έτσι το έστειλα και για να πω την αλήθεια δεν είχα και πολλές ελπίδες. Αλλά τελικά μου απάντησαν μετά από 2 ώρες περίπου και ενθουσιάστηκα πολύ. Ας είναι καλά ο Αχιλλέας, θα τον ευγνωμονώ μια ζωή.
Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές διάστημα;
Δεν ξέρω. Αυτό θα το κάνει ο Αχιλλέας. Το αφήνω πάνω του.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Μια γενική ευχή. Να σταματήσει ο πόλεμος σε όλων τον κόσμο και να υπάρχει υγεία στην ανθρωπότητα.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Αυτό κομμάτι δύσκολο, γιατί ποτέ δεν έχω ησυχία μέσα στο σπίτι με δυο μικρά εγγόνια, αλλά θα σας στείλω ένα κομμάτι από το βιβλίο: είναι μετά την δολοφονία του Φίλιππου που η Στεφανία πάει ταξίδι, όπου είχαν πάει παλιότερα με τον Φίλιππο.
Σίγουρα η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, όμως καμιά φορά συννεφιάζει εκεί που δεν το περιμένεις, ακόμα κι αν σχεδιάζεις χρωματιστά. Η καθημερινή πραγματικότητα με κούραζε και αυτό το ταξίδι ήταν για μένα μια διαφορετική αλλαγή. Μα πάνω απ’ όλα, ήθελα από εκεί που άρχισαν τα όνειρά μου, εκεί και να τελειώσουν. Άλλωστε πάντα ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι. Όχι, φυσικά, μόνη μου, αλλά με τον Φίλιππο στο πλάι μου. Η ζωή, όμως, είχε τα δικά της σχέδια.
Έπειτα από αρκετές ώρες πτήσης, είδα την ομορφιά των Μαλδιβών από ψηλά! Τα μαργαριταρένια διάσπαρτα νησάκια πάνω στο βαθύ γαλάζιο του Ινδικού Ωκεανού μ’ έκαναν να χαμογελάω όπως και τότε... Οι Μαλδίβες ήταν μια εμπειρία αξέχαστη, καθώς αυτός ο παράδεισος ήταν πάντα χαραγμένος στο μυαλό μου.
Παρόλο που ήταν Δεκέμβριος, το κλίμα στις Μαλβίδες ήταν ζεστό. Κι αυτό, φυσικά, γιατί εκεί υπάρχει τροπικό κλίμα, με ζεστές θερμοκρασίες όλη τη διάρκεια του χρόνου και μεγάλη ηλιοφάνεια.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, το υδροπλάνο που θα με πήγαινε στο καταφύγιό μου με περίμενε. Ευτυχώς, υπήρχαν θέρετρα για κάθε γούστο και κάθε πορτοφόλι. Νησιά που προσφέρονταν για θαλάσσια σπορ και καταδύσεις, νησιά απομονωμένα που δε φιλοξενούσαν περισσότερα από δέκα άτομα και νησιά ακατοίκητα, όπου εκεί μπορούσες να απολαύσεις μόνο τη φύση. Αυτά, φυσικά, ήταν και τα πιο ακριβά, γιατί σου έφερναν πρωί, μεσημέρι και βράδυ ό,τι χρειαζόσουν και ξαναέφευγαν γρήγορα στην άλλη μεριά του νησιού χωρίς να σε ενοχλούν. Μόνο αν τους καλούσες εσύ να έρθουν για κάτι έκτακτο, έρχονταν. Ένα τέτοιο νησί ήταν και το δικό μου καταφύγιο, μακριά από τα βλέμματα όλων. Μακριά από το καθετί που θα μπορούσε να ταράξει την ψυχική μου ηρεμία.
Στάθηκα εκεί μ’ ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι και κοίταζα τα γαλαζοπράσινα νερά.
«Ναι, ναι, ναι! Αυτό είναι γαλήνη. Να μπορείς να ξεφωνίζεις χωρίς να σε ακούει κανείς. Γιούχου»! ξεφώνισα χαρούμενα.
Παρά τη γαλήνη και την ελευθερία που ένιωθα σε αυτό το απομονωμένο νησάκι, στο μυαλό μου είχα συνέχεια τη μορφή του Φίλιππου. Έπιανα τον εαυτό μου πολλές φορές να μιλάει μαζί του, σαν να ήταν εκεί, σαν να ήταν παρών, δίπλα μου, κοντά μου, μαζί μου...
«Κοίτα! Πήρα αυτά τα εσώρουχα που σου αρέσουν. Το μαύρο σετ με τα κόκκινα τελειώματα. Κοίτα! Το σουτιέν κάνει το στήθος μου σφιχτό και πετάγονται δύο βουναλάκια από πάνω. Θυμάσαι που έβαζες το δάχτυλό σου εκεί ανάμεσα και χάιδευες το σχήμα τους; Μια φορά, μου είχες ρίξει σιρόπι βύσσινο που μου άρεσε.
“Εγώ θα σε γλύφω και εσύ θα με κοιτάς”, μου είχες πει. Και το έκανες! Και έγιναν τα χείλη σου κόκκινα και εγώ τρελαινόμουν από την ηδονή!
Κοίτα και πιο κάτω... Ναι, εκεί που το εσώρουχο μπαίνει μέσα μου... Εκεί που πάντα σου άρεσε να με κοιτάς... Που ήμουν μια πρόκληση, ένα κάλεσμα και μια επιπλέον ηδονή για σένα και μόνο για σένα. Θα ανοίξω τα πόδια μου για να νιώσω το κοίταγμά σου ξανά.
Άραγε μπορείς να με δεις; Πού να ’σαι; Μακάρι να μπορούσες να με δεις και να με αγγίξεις... Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται, εγώ όμως θέλω να παίξω με τη σκέψη μου, να σου μεταδώσω την αίσθησή μου, κι ας μην είσαι πια στη ζωή! Κοίτα... Σκύβω για να με δεις κι από πίσω. Όμορφο το μαύρο πάνω μου; Μου έλεγες ότι κι εσένα σου αρέσει... Κουνιέμαι πέρα δώθε... Πάνω-κάτω... Κυκλικά. Σαν να ’σαι μέσα μου... Σαν... Σαν... Τινάζω πίσω τα μαλλιά μου. Θυμάσαι που μου τα έπιανες με δύναμη; Μ’ άρεσε αυτό. Κι εσύ ένιωθες κυρίαρχος.
Περίεργο... Σε νιώθω εδώ... Μπορώ να μυρίσω το άρωμά σου, να ακούσω την ανάσα σου και να αισθανθώ το βλέμμα σου και τα χέρια σου πάνω στο κορμί μου... Πώς όμως; Πώς γίνεται αυτό; Μήπως, τελικά, αρχίζω να τρελαίνομαι;» μονολογούσα και χαϊδευόμουν μόνη μου.
«Μήπως είναι καλύτερα να κάνω μια βουτιά στη θάλασσα πριν μου στρίψει τελείως;» έλεγα στον εαυτό μου.
Κυρία Καραδήμου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.
Βιογραφικό:
Η Ελευθερία Καραδήμου, ή “Ρία” όπως τη φωνάζουν φίλοι και γνωστοί, ζει μόνιμα στην όμορφη πόλη της Καβάλας. Είναι παντρεμένη εδώ και σαράντα ένα χρόνια με τον Οδυσσέα Ασημίδη και μαζί απέκτησαν δυο κορίτσια, την Αθηνά, “Νανά”, και την Εβίτα, και έχουν δυο εγγόνια, τον Οδυσσέα που είναι οχτώ χρονών και τον Λευτέρη που είναι εφτά μηνών.
Άρχισε να γράφει από πολύ μικρή, σχεδόν από οχτώ χρονών. Το πρώτο της βιβλίο το είχε γράψει σε σχολικό τετράδιο… Μέχρι τώρα κατάφερε να γράψει δεκατέσσερα βιβλία με μεράκι και πολύ αγάπη.
Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με τα καβαλιώτικα σίριαλ, μιας και η σκηνοθεσία είναι κάτι που λατρεύει.
0 Σχόλια